Volvo 240 Turbo – niet opwindend, wel degelijk en snel

Zeg je Volvo, dan denk je aan een hoekige, grote, bij voorkeur in Zweden gebouwde sedan of stationwagon met een robuuste uitstraling. De 240-serie weet dat als geen ander te belichamen en is bijna bij iedereen geliefd. Daarnaast is het een ongelooflijk degelijke auto, die de Mercedes W123 op dat vlak naar de kroon steekt. Ga je er netjes mee om, dan zet je zonder revisie van motor of versnellingsbak een miljoen op de klok. Een auto die je associeert met artsen, notabelen of eigenzinnige, tegendraadse types met een uitgesproken smaak, want de snelle jongens van deze wereld reden BMW of Mercedes, geen Volvo 240. Zijn karakteristieke vorm bezorgde hem de bijnaam baksteen. Het model is gebaseerd op de 140 uit de jaren 60 en pas in 1993 viel het doek voor de 240. De klassieke 140 en 240 was vooral heel populair in Nederland toen je nog belastingvrij kon rijden in een auto van 25 jaar en ouder. Niets was daar beter tegen opgewassen dan zo’n stoere Zweed, bij voorkeur met een gastank in de kofferbak. Dat er ook wel eens werd gerommeld met chassisnummers om een te jonge 240 alsnog fiscaal aantrekkelijk te maken, daarover hebben we het maar niet. We zijn nu in een era dat de 240 voor veel mensen nog altijd hun dagelijkse vervoermiddel is of een troetelkindje dat op mooie dagen uit de garage komt. In dat laatste geval hebben we het dan over exemplaren met een lage tellerstand, wat bij Volvo neerkomt op minder dan twee ton. En die zijn niet goedkoop, zo bewijst ook de Turbo die we rijden. Die stond voor €29.500 euro te koop, met een kilometerstand van 191.000. 

Geïnspireerd door de Turbo van Saab?

Twee jaar nadat Saab de 99 Turbo introduceerde, kondigde Volvo de 240 Turbo aan. In een tijd dat je zo goed als geen personenauto’s met turbo had. Ja, exoten als de BMW 2002 en Porsche 911, maar daar hield het wel mee op. Meer vermogen haalden de autofabrikanten domweg uit meer cilinders en meer inhoud. Aan een zescilinder heeft het de 240 altijd ontbroken, afgezien van die weinig geciviliseerde bedrijfswagendiesel uit de Volkswagen LT. Of je moest bereid zijn om nog wat dieper in de buidel te tasten en een 264 met V6 kopen, ook al kreeg je daar niet veel pk’s voor terug. Nog even een zijstapje: iets meer dan een jaar na de 240 Turbo kwam het topmodel 760 op de markt. Uiteraard met de bekende PRV, maar in 1983 ook als 760 Turbo met een 182 pk sterke 2,3-liter viercilinder. Wellicht bracht de 99 Turbo de mensen bij Volvo op een idee, wie zal het zeggen?

In Nederland een 2.1 Turbo

Op de Nederlandse markt heeft de 244 Turbo een 2,1-litermotor met 155 pk. Voor markten waar de cilinderinhoud de hoogte van de belasting bepaalt, had Volvo een tweelitermotor, die in dit geval als B19ET in de catalogus staat. Dat kost je 10 pk ten opzichte van de 2.1, niet iets om wakker van te liggen, want laten we eerlijk zijn: een 240 koop je niet om eens lekker mee te gaan hoeken. Daarvoor leent hij zich niet. Wat het rijden vooral prettig maakt, is de fikse hoeveelheid extra koppel. Bij moderne turbomotoren is dat al bij minder dan 1.500 toeren beschikbaar, begin jaren 80 had zo’n door uitlaatgassen aangedreven compressor echt even tijd nodig om op stoom te komen.

De analoge klokjes zijn leuk

De donkergrijze 240 Estate die we bij Volvo-dealer Harrie Arendsen meekrijgen, is in uitzonderlijk fraaie staat, dat moet gezegd. De lak, ook die op de wielen, is nieuw en het lichte interieur is onbeschadigd. Je zou niet zeggen dat hier al bijna veertig jaar en 191.000 kilometer voorbij zijn gegaan. In het laadruim vinden we een opklapbaar bankje, met de bekleding nog in de plastic verpakking. Deze derde zitrij biedt plek aan twee kleine kinderen, die dan tegen de rijrichting in meerijden. De zit achter het stuur is hoog en rechtop, om je zoveel mogelijk bij de les te houden. En dan die analoge klokjes! Daarvan gaat het hart van de autoliefhebber sneller kloppen. Een tijdklok en daarnaast meters voor de turbodruk, de oliedruk en de motorolietemperatuur. Minstens zo fraai is het ronde instrument dat de buitentemperatuur aangeeft.

De klokjes in de middenconsole. Turbotijd!

Oké, die motor. Verwacht van deze Volvo geen opwindende prestaties. Ben je bijvoorbeeld een latere 240 met de atmosferische 2,3-litermotor gewend, dan merk je in eerste instantie weinig verschil omdat die krachtbron onderin al wat meer koppel levert. Zoals gezegd: de turbo moet even opspoelen en dan merk je dat er iets meer vermogen is. Maar spannend wordt het nooit. De besturing is bekrachtigd en is niet ontwikkeld om je als bestuurder bij het rijden te betrekken. Mede door de starre achteras helt de koets behoorlijk over in bochten, ook dat weerhoudt je ervan om sportief te gaan rijden. Schakelen gaat heerlijk en stevig met de pook die vrijwel direct in de versnellingsbak priemt. Met een klein knopje boven op de pook schakel je de overdrive in, maar die heeft er vandaag even geen zin in. Samen met de ontbrekende radio en achterwisser is dat nog een van de puntjes om op de ‘i’ te zetten, wat zeer zeker gaat gebeuren.