Toyota Corolla GT 16V - Volop fun met de eerste hot hatch van Toyota

Het uiterlijk van de rappe Corolla is in ieder geval lekker jaren 80: witte bumpers, rode sierstrepen rondom. De Japanners werden steeds beter in het bouwen van auto’s die ook bij ons in de smaak vielen en vooral Toyota gaf vol gas om marktaandeel te veroveren in Europa. Met als troefkaart de betrouwbaarheid van de modellen, maar ook met sportieve modellen als de MR2, de Celica T16 en de Corolla Coupé (AE86) die in 1983 ten tonele verscheen met achterwielaandrijving, net toen de reguliere Corolla (E8) voor het eerst met voorwielaandrijving verscheen. Vandaag voelen we zo’n voorwielaangedreven Corolla aan de tand, in dit geval aangedreven door de motor die ook dienstdeed in de drie sportwagens van het merk. Twee bovenliggende nokkenassen, een distributieriem, een aluminium cilinderkop en een elektronisch motormanagementsysteem: een 8-bits microprocessor (wat klonk dat gaaf!) regelt de injectie, het ontstekingstijdstip en de aansturing van een inlaatluchtregelklep in de inlaatkanalen. De klep blijft bij lage toerentallen gesloten zodat het benzine-luchtmengsel op een gelijkmatige manier wordt verdeeld; bij 4.650 tpm wordt hij geopend en wordt het inlaatvolume vergroot.

Laten we eens proberen wat dat met het vermogen doet, de krachtbron is op temperatuur. De sportieve Corolla trekt enthousiast op en waar veel achtkleppers het moeilijk krijgen, blijft zijn motor brullen. Het vermogen van 121 pk stuwt de lichte auto – hij weegt net iets meer dan een ton – in ongeveer negen seconden naar 100 km/h. De versnellingspook heeft een lange slag, maar schakelt heerlijk precies met weinig speling. Druk de pook, die naar de bestuurder toe is gedraaid, een beetje naar rechts en de korte vijfde versnelling (ongeveer 3.400 tpm bij 100 km/h) is ingelegd. Het in hoogte verstelbare lederen stuurwiel met metalen spaken moet nu aan de bak, want de slalom- en elandtest staan nu op het programma. De indirecte besturing vereist veel gedraai aan het stuur, de Corolla gaat diep in de veren bij het ronden van de pylonen. Dat de achterkant relatief snel een stapje opzij doet, is deels te wijten aan de oudere schokdempers onder ons testexemplaar, maar niet alleen daaraan, zoals oude tests duidelijk maken.

Het interieur heeft veel te bieden qua uitrusting en details, zoals het contactslot dat wordt verlicht als het portier is geopend. Veel onderdelen voelen eerder licht dan hoogwaardig aan, van de dunne deuren tot de ventilatieroosters – maar hij kostte dan ook niet de wereld. Niemand bood midden jaren 80 meer kleppen voor minder geld dan Toyota. Dat hoorde bij zijn karakter. Licht, snel en goedkoop: deze Corolla is een erg leuke auto en tegenwoordig nog zeldzamer dan in de twee jaar dat hij nieuw leverbaar was. Op de website vinden we nog een review van iemand die er een bezat, geschreven in 2006.

Twin Cam 16 staat er op de zijkant, wat staat voor een dubbele nokkenas en zestien kleppen. Honda noemde het DOHC, double overhead cam shaft. Techniek die in die jaren trots op de auto's via grote letters was af te lezen.