Toyota Avensis 1.8 16V VVT-i Linea Luna (2003)

De Avensis lijkt van alle kanten vooral erg groot. De motorkap en het dak zijn hoog en de portieren zijn lang. In werkelijkheid blijkt het toch wel mee te vallen als je er een liniaal naast legt. Maar toch is de Avensis ronduit ruim. Een volwassene heeft achterin geen enkele reden tot klagen. Ook de kofferbak is behoorlijk kingsize, al zitten er twee uitstulpingen in de bak waardoor er twee loze hoeken zijn. En – hoe bestaat het! – de Toyota heeft beugels onder de achterklep, dus mag je nog wat van je riante bak inleveren om plaats te geven aan die bagagekrakers.Achter het stuur vallen de mooie zachte materialen van het dashboard op en de afwerking oogt verzorgd. De middenconsole is van glanzend aluminium gefabriceerd, maar doordat ie zo licht van kleur is, ogen al die knopjes wat rommelig. De snelheidsmeter en de toerenteller zitten achter een donker venster en als je de motor uitzet, dan zie je van de wijzerplaten helemaal niets meer; met de motor aan worden ze verlicht. Op het stuur zitten nog knoppen voor de radio maar in de Linea Luna 1.8 zoek je tevergeefs naar de cruise control. Eigenlijk een grote misser in deze klasse. De airco werkt volledig automatisch en is door de bestuurder en passagier afzonderlijk te bedienen.Over de stoelen hebben we niet veel te klagen. De leuning en de hoogte verstel je met een soort krik, die echter nogal verstopt zit en breekbaar aanvoelt. De middenarmsteun zat ons vreselijk in de weg; het liefst hadden we 'm er helemaal uitgesloopt. Op de standaarduitrusting van de Linea Luna valt weinig af te dingen. Bijna alles zit erop: van elektrisch bedienbare zijruiten tot die gescheiden airco en van cd-speler tot de automatisch dimmende binnenspiegel. Ook op veiligheidsgebied zit het wel snor: airbags in alle hoeken en zelfs ónder het stuur vinden we een knie-airbag.

Oude bekende
Onder de kap van de Avensis 1.8 zien we een oude bekende. De 1.8 VVT-i-motor zat ook al in de vorige Avensis en is ongewijzigd overgenomen. De zestienklepper is met variabele kleptiming goed voor 129 pk. Het is een motor die ervan houdt om op toeren te blijven en hij presteert ook het best als de toerenteller in de buurt van de grotere getallen staat. Je hebt even tijd nodig om te wennen aan de bediening van de Toyota Avensis. De koppeling gaat vrij zwaar (dat zijn we niet gewend van de Japanners) en het gaspedaal moet je eerst door een vrij zware weerstand trappen. Het weggedrag van de Avensis zit in de comfortabele hoek. Hij staat soepel op z'n veren, die worden geholpen door behoorlijk straffe dempers. Gevolg is dat de Avensis een beetje op één oor gaat in de bocht, maar ook dat hij praktisch elk wegdek zonder morren afwerkt. De besturing is licht, niet zo heel direct, maar wel precies. Ook op hogere snelheid kun je met het stuurwiel heel goed bepalen welke kant het opgaat. Was de koppeling al wat on-Japans, dat vinden we ook van de versnellingsbak.
We kunnen namelijk niet spreken van een 'lichte weerstand' tijdens het schakelen, maar zeg maar gerust dat de eerste en vooral de tweede versnelling haken. Dat viel ons een beetje tegen van een fabrikant die juist bekend staat om z'n foutloze bakken.