Toen de Volvo 343 en Honda Accord in 1976 kwamen waren ze niet alleen door hun automaten bijzonder

De Volvo 343 en Honda Accord geven een mooi invulling aan het spreekwoord ‘te groot voor een servet, te klein voor een ­tafellaken’. Dat komt doordat ze ten tijde van hun introductie in 1976, als autosegmenten nog heel duidelijk zijn afgebakend, in een soort niemandsland terechtkomen. Neem de Volvo, die er met zijn vlotte driedeurs hatchback-koetswerk uitziet alsof hij even groot is als een Volkswagen Golf. Mis: hij is maar liefst 40 centimeter langer, bij ongeveer gelijke hoogte en breedte. Daardoor past de 343 beter naast de Passat, hoewel die op zijn beurt nog 10 cm langer is. Gek genoeg is de wielbasis van de 343 weer van Golf-proporties. Kortom, het is een moeilijk te plaatsen auto. Volvo positioneert hem zelf als midden­klasser, om te concurreren met de genoemde Passat en verder bijvoorbeeld de Opel Ascona en Ford Taunus. Maar die vergelijking gaat ook mank, omdat die modellen met vier deuren kunnen worden geleverd, terwijl de Volvo er aanvankelijk uitsluitend twee heeft.

De Volvo 343 was te duur

Verder hebben de genoemde concurrenten niet alleen zwaardere motoren, maar ook betere prestaties én lagere prijskaartjes. Daarmee is meteen hét grote minpunt van de 343 genoemd: de auto is oorspronkelijk veel te duur. Daar helpen de deftige ­Volvo-badge en de standaardmontage van een automatische transmissie geen lieve moedertje aan. Een automaat is weliswaar een wijd en zijd geaccepteerd accessoire, maar geen must voor een auto als de 343. Eerder een last, want het is alom ­bekend dat de door Daf ontwikkelde Variomatic – door Volvo ­inmiddels cvt genoemd – nogal een vermogensvreter is. Later, als Volvo op veler verzoek een handgeschakelde 343 op de markt brengt, komt pas goed naar voren wat een leuk ontwerp die Nederlandse Volvo eigenlijk is: belangrijk vlotter én zuiniger. Niettemin is er een markt voor de 343, al zal menig bezitter van een Daf of Volvo 66 zich hebben afgevraagd waarom hij voor de opvolger van zijn auto zo veel meer geld moet neertellen. Nee, de start is niet gemakkelijk van de auto die we als Neerlands hoop in bange autodagen mogen zien; dankzij de overname door Volvo van Daf in 1975 wordt de 343 realiteit en kunnen de banen van duizenden werknemers in Born worden gered.

Feitelijk is deze Accord een sterk uitvergrote Civic

Voor Honda geldt een heel ander verhaal dan voor Volvo. Het Japanse merk wordt overrompeld door het succes van de kleine Civic, die met zijn compacte, ronde koetswerk en nijver zoemende motortje wereldwijd haast wordt doodgeknuffeld. Dat smaakt naar meer: de Accord is feitelijk een sterk uitvergrote en nog ­altijd zeer prettig op het netvlies liggende Civic. Met zijn 1600-motor ligt hij net als de Volvo een beetje lastig in de markt, omdat hij de maatvoering heeft van een Opel Kadett, maar het motorvermogen, de uitstraling en het prijsniveau waarmee hij eerder naast bijvoorbeeld de sportieve Manta ­Combi Coupé past. 


Dure Honda Accord had wel rijke standaarduitrusting

De hogere prijs is pas te rechtvaardigen wanneer je die 
afzet tegen de bijzonder rijke standaarduitrusting; zelfs ten ­opzichte van zijn Japanse concurrenten is de Accord luxueus 
te noemen. Hij heeft standaard een handgeschakelde vijfbak; een automaat is een optie van (ca. €450). Het gaat net als bij de 343 om een bijzondere transmissie: de befaamde Honda­matic, die ook in de Civic wordt geleverd. In beide auto’s merk je niet dat de overbrengingsverhoudingen tijdens het 
rijden wisselen, maar dat gebeurt natuurlijk wel. Bij de Volvo 
is de overbrenging ­continu variabel doordat de aandrijfriemen die de kracht­overbrenging van de cardanas naar de achter­wielen verzorgen in traploos groter of kleiner wordende poelies draaien. De Hondamatic, die Honda zelf heeft ontwikkeld omdat er geen trans­missiefabrikant te vinden was die een bak voor
de Japanners kon ontwikkelen, werkt met glijdende tandwielen op parallelle assen. Hierdoor voltrekken de schakelmomenten
zich eveneens ongemerkt.

Volvo 343 trekt veel bekijks van oudere toeschouwers

De heerlijk felgroene Volvo 343 DL trekt veel bekijks als we ermee door de beboste omgeving van Ermelo rijden. De toeschouwers zijn op de doordeweekse zomerdag bijna zonder uitzondering fietsende 60-plussers, waarvan de blikken veelzeggend zijn; er is directe herkenning van de Volvo, die immers jarenlang niet uit het straatbeeld weg te denken is geweest. Ze kijken er met een zekere vertedering naar en wijzen hem na: ach ja, de Nederlandse Volvo, de drie-vier-drie, die ­hebben we zelf ook nog gehad. De zilvergrijze Honda Accord valt wat de toebedeelde aandacht betreft in het niet bij de 343. Dat komt niet alleen door de kleur, maar ook van­wege het model, dat amper opvalt. Mogelijk bemoeilijken de ­gemonteerde accessoires de herkenning ook wel, zoals de lichtmetalen wielen, de bumperbeugels en de buitenjaloezieën. Ook het vinyl dak zag je destijds niet vaak. Hoe dan ook komt de ­Accord op een wonderlijke ­manier tijdloos over. En dat is een oordeel dat op deze dag nog vaker over de Honda zal worden geveld.

Wielen Volvo lijken te klein

De 343 maakt indruk met zijn kloeke formaat, als een telg uit de compacte klasse die aan krachttraining doet. Alleen lijken de wielen te klein voor de lijvige auto. Kenmerkend is het verlengde staartstuk, dat Volvo-ontwerper John de Vries heeft toegevoegd vanwege de goede resultaten die dat opleverde in de windtunnel. Het geeft de Volvo een uniek profiel.
De Honda krijgt meer punten als we het uiterlijk puur subjectief op schoonheid beoordelen. Van het verfijnde front met de 
dubbele koplampen via de dynamisch-schuin oplopende achter­ruiten tot en met de ‘cleane’ achterzijde, waar alleen de twee bulten van de kentekenplaatverlichting uit de toon ­vallen.

Vanbinnen bruin, hoe jaren 70 wil je het hebben?

Vanbinnen zet het kleurenspektakel van de Volvo zich voort, want hier is het bruin in diverse soorten wat de klok slaat.
Best knus, eigenlijk: het dashboard is donkerbruin als pure chocolade, de bekleding romig bruin als karamel. De stuurwielrand is op wonderlijke wijze aangetast in zijn bruin-zijn; de tand des tijds heeft er een vlekkerig grijsbruin geheel van gemaakt. Het dashboard is erg eenvoudig van vorm en maakt allerminst de indruk voor een lang leven gebouwd te zijn. Freerk vertelt dat zijn auto van een erg vroege lichting is, waarvan de dashboards midden bovenop onder invloed van warmte konden 
inzakken; Volvo heeft bij latere modellen een steuntje onder 
de desbetreffende plek gemonteerd. Het instrumentarium is wat vreemd ingedeeld, met de snelheidsmeter uiterst rechts en midden voor je de veel minder belangrijke weergaven van brandstof, laadspanning en temperatuur. De zit is perfect op 
de voortreffelijke stoelen, met het stuur en de automaat goed binnen bereik. Wel zit je hoog en gevoelsmatig ‘in de etalage’. Het overzicht is prima, met de motorkap volledig in beeld; de dode hoek schuin achteraan is kleiner dan gevreesd.

Volvo 343.

Honda Accord.

Honda zwart met oranje wijzertjes als enige kleur

In de Honda zijn de oranje wijzertjes van de instrumenten de enige kleuraccenten in een verder zwart interieur. Dit levert
samen met de diepe zit een gevoel van geborgenheid op. Het dashboard is veel drukker van opzet dan dat van de Volvo, wat zich mede door de rijkere standaarduitrusting laat verklaren. Voor je neus een even grote snelheidsmeter en toerenteller, daartussen veel nuttige overige informatie. Prima, en een lust voor het oog. De knoppen en schakelaars zijn verder verspreid over het dashboard, maar gek genoeg kun je alle functies razendsnel vinden. Het geheel zit niet alleen slim, maar ook erg degelijk in elkaar. Alles werkt vlekkeloos. Het vierspaaks stuurwiel oogt aantrekkelijk en ligt ondanks de dunne rand 
lekker in de hand. De stoelen zijn goed, maar wat vlakker dan die van de Volvo, terwijl de automaathendel perfect binnen handbereik valt. Een erg prettige werkplek, daar in de 
Honda. De Volvo is wel ruimer, hoewel de achterbank door
de volumineuze transmissie erg hoog staat.

Lekker loeien in de Volvo

Hoog tijd om te gaan rijden met deze twee bijzondere automaten. De Volvo-hendel gaat wat lastig in de R of D, een makke van deze extreem vroege auto. Het wegrijden gaat met een schokje, daarna kun je – tot je weer bijna tot stilstand komt – van een zo goed als trillingsvrije rit spreken. De besturing is veel minder zwaar dan verwacht (schrijver dezes had zijn vroegere, loodzwaar sturende 360 Injection nog in gedachten!), dit in tegenstelling tot de remmen, die een ferme trap nodig hebben om in actie te komen. De motor loeit er bij het wegrijden flink op los, terwijl de aandrijving kort na het wegrijden een eigen deuntje begint te zingen. Opvallend is dat het gecombineerde geluid aanhoudt als de auto eenmaal op snelheid is gekomen; de motor lijkt met een veel hoger toerental te draaien dan je afgaande op de werkelijke snelheid zou verwachten. In realiteit, zo verzekert de eigenaar mij, hoor je vooral de transmissie zijn werk doen en draait de motor zelf tamelijk rustig. Eenmaal met 80 km/h op de klok normaliseert de situatie, maar de Volvo blijft behoorlijk rumoerig. Bij het afremmen komt het toerental soms onverwacht wat opzetten; de schier onvoorspelbare band tussen ­motor en bak is voor niet-ingewijden echt even wennen. Het is beslist een brok techniek dat het verdient om als technisch erfgoed te worden gekoesterd. De wegligging van de 343 is zonder meer goed; de auto rijdt strak rechtuit en het veercomfort is ­uitstekend, al mocht het overhellen wat minder zijn.

Volvo 343.

Jammer dat de L niet meer werkt in deze Hondamatic

De Hondamatic heeft twee standen vooruit, aangeduid met een ster en een L. In de testauto is de L geblokkeerd, volgens de huidige eigenaar
omdat de eerste eigenaresse zich er geen raad mee wist. 
Jammer, want je kunt er wat feller mee optrekken en beter mee op de motor afremmen. Hoe dan ook, in de ster-stand 
(feitelijk de D) is het volop genieten geblazen, omdat de auto in deze stand volstrekt schokvrij en soms met gelijkblijvende toeren­tallen van stilstand naar zijn topsnelheid suist. De Hondamatic mag technisch misschien zijn ingehaald door modernere,
elektronisch geregelde bakken, maar voldoet vandaag de dag feitelijk nog perfect. En dat geldt voor de Accord als geheel ook: wat rijdt deze auto, bijna 50 jaar na zijn introductie, nog steeds modern! Hij stuurt slechts wat zwaar en gevoelloos, maar hij remt super en beweegt zich met een grote vanzelfsprekendheid door bochten, in de stad én op snelheid. Intussen snort het 
motortje tevreden voor zich uit, voelt nooit gestrest aan en 
levert zo een zeer comfortabele en – anders dan in de Volvo – vlotte rit op. De Honda verrast met zoveel technisch vernuft, 
wat hem op deze plek tot de overtuigende winnaar maakt. Een heerlijke klassieker, ook voor alledag.

Deze test is eerder gepubliceerd in AutoWeek Classics en je kunt ook de video al eens gezien hebben.