Waarom was die eerste Toyota C-HR eigenlijk zo bijzonder?

De Toyota C-HR was in 2016 véél scherper en gewaagder van vorm dan we tot dat moment van Toyota gewend waren. Hij stond dan ook symbool voor een nieuwe start en was na de al even bijzondere Prius IV de tweede auto volgens een nieuwe filosofie. Die filosofie stopte niet bij design, maar bracht ook het TNGA-platform waarop sindsdien nagenoeg elke Toyota wordt gebouwd. Het scherpe design gaat sindsdien gepaard met scherpe rijeigenschappen, die bij een breed publiek in de smaak vallen en waar ook de wat actievere bestuurder blij van wordt. Niet zonder succes, overigens: zeker in Europa is de C-HR erg populair.

Een achterruitwisser heeft de Toyota C-HR niet meer.

Een zware taak voor de opvolger, dus. Hoe pakt Toyota dat aan?

Het scherpe design evolueert naar een herkenbare, maar toch duidelijk nieuwe vorm en het TNGA-platform keert in een vernieuwde versie terug. Het aanbod hybride-aandrijflijnen wordt verbeterd én uitgebreid. Naast de uit de Corolla bekende 1.8 Hybrid met 140 pk en 2.0 Hybrid met 198 pk wordt ook de 223 pk sterke aandrijflijn uit de nieuwe Prius in de C-HR geschroefd. Jawel, een plug-in hybride dus. Met deze aandrijflijn sprint de auto in 7,4 seconden van 0 naar 100, terwijl een volle accu goed moet zijn voor 66 elektrische kilometers. Met die versie mogen we kort op pad voor een eerste kennismaking, zij het nog wel met een deels beplakte voorserie-auto.

En hoe bevalt die rit?

Het onderstel is op korte oneffenheden aan de stevige kant, maar op hogere snelheden goed in balans. Hoge bochtsnelheden zijn dan ook geen probleem en de auto laat goed weten wat er gebeurt, al verbeelden we ons wel dat de besturing wat gevoellozer is dan we van het model gewend waren. Stil is de C-HR ook. De benzinemotor laat zich onder stevige belasting wel horen, maar echt storend wordt dat niet. Bovendien is de PHEV-versie lekker vlot, wat goed past bij het karakter van de auto. De overgang tussen elektrisch en hybride rijden verloopt volledig naadloos en de auto is naar verluidt ook in staat om zelf te bepalen tijdens welke onderdelen van de rit welke aandrijfvorm het beste tot zijn recht komt.

Is het interieur ook nog ‘voorserie’?

Formeel wel, maar het oogt heel ‘af’ en zegt veel over de aard van deze auto. Waar het eerste C-HR-dashboard een wellicht wat ál te creatieve verzameling van ongebruikelijke kleuren en vormen was, laat het nieuwe zich omschrijven als een verre van saai, maar toch wat strakker en meer opgeruimder geheel. Daar waar de vorige C-HR nauwelijks zichtbare onderdelen deelde met andere Toyota’s menen we nu veel knoppen, hendels en schakelaars wel te herkennen. Het stuurwiel overigens niet. Dat komt dan ook van de Toyota Crown, die in Europa niet wordt geleverd.

Valt er ook nog wat te zeuren?

Jazeker. De zitpositie is naar onze smaak wat aan de hoge kant voor een toch als sportief bedoeld model. Het zicht naar achteren blijft matig, maar is wel beter dan voorheen. Iets grotere achterste zijruiten en een optioneel vast panoramadak leveren een wat minder claustrofobische ervaring op voor achterpassagiers, al voelt het hier nog steeds erg ‘knus’. Het ruimteaanbod achterin is oké, maar zeker niet overdadig. Bovendien staat de bank wat laag ten opzichte van de vloer, zodat je al snel met opgetrokken benen zit. Een bagageruimte-inhoud geeft Toyota nog niet op, maar we weten al wel dat die voor alle drie de versies gelijk zal zijn. De accu van de PHEV zit onder de vloer en die van de reguliere hybrides onder de bank, dus dat heeft hier geen invloed.