Lamborghini Revuelto vs. Murciélago LP640 - Waarom de nieuwe sneller is maar de oude leuker

Dat je hier twee lage, witte Lambo's aantreft, heeft te maken met een gelukkige samenloop van omstandigheden. Ter gelegenheid van de festiviteiten rondom '60 years of Lamborghini Craftmanship' konden we ons onderdompelen in de wereld van het Italiaanse merk dat in 1963 - die 60 jaar mag je dus met een korreltje zout nemen - werd opgericht door Ferruccio Lamborghini. Met de 350 GT slaat hij in 1964 geen slecht figuur tegen de auto's van zijn grote rivaal Enzo Ferrari.

Lamborghini 350 GT.

Het was in 1966 echter een ander model waarmee de ambitieuze industrieel iedereen steil achterover liet slaan. Zo laag, slank, elegant en krachtig als de Miura hadden we ze nog niet eerder meegemaakt. Het ontwerp van Marcello Gandini is tot op de dag van vandaag een icoon uit de autogeschiedenis. Dat mag je ook zeggen van de opvolger die in 1974 het levenslicht ziet: de extreem strak gesneden Countach - ook uit de pen van Gandini. Wat een enorm verschil in design binnen een periode van slechts acht jaar!

Lamborghini Miura.

Lamborghini Countach.

Trekken we de traditie van V12-topmodellen van Lamborghini door, dan komen we via de Diablo (1990) uit bij diens opvolger, de Murciélago. We schrijven 2001, en de Italianen zijn nog maar net bekomen van het feit dat hun merk in handen is gekomen van het machtige Volkswagen-concern. Dat zit goed bij kas, is goed georganiseerd en goed gestructureerd. Zaken die op het moment dat de Murciélago wordt ontwikkeld allesbehalve vanzelfsprekend zijn. In die periode, midden tot eind jaren 90, is Lamborghini eigendom van Aziatische investeerders. Die de tent in 1994 weer overnamen van Chrysler. Een rommelige tijd, kortom, en Volkswagen komt dan ook geen moment te vroeg. Het feit dat we vandaag een Lamborghini kunnen rijden die is ontwikkeld voordat Volkswagen zich er (echt) mee ging bemoeien, biedt een geweldige kans om te ervaren hoe de zaken in Sant’Agata Bolognese, de thuisbasis van Lamborghini, zijn veranderd.

Lambo met bijpassende tas

Samenwerkingen tussen modemerken en autofabrikanten waren vroeger heel gebruikelijk, en aan het begin van deze eeuw sloegen Ferruccio Lamborghini en Gianni Versace de handen ineen. Spreekwoordelijk dan, want Ferruccio verruilde in 1993 het tijdelijke voor het eeuwige, Gianni vier jaar daarna. Twintig exemplaren zijn er van de Versace-Murciélago gebouwd, en wij bevinden ons in exemplaar 0001, zo lezen we op het plakkaat tussen de rugleuningen. We weten nu ook waar hij woonde: aan de Via Gesii nummer 12 in Milaan. Geen cruciale info voor op een zo’n plaatje, zou je zeggen, maar van Italianen mag je soms het onverwachte verwachten. Aan de buitenkant herken je de Versace-versie aan de het labyrint-achtige logo op de portieren en ... verder aan niets eigenlijk. Deze versie van de LP640 debuteerde in 2006 op de autosalon van Parijs. Hij was er als roadster en coupé, in het zwart of in het wit. Om je exclusieve Murciélago nog wat exclusiever te maken, leverde Versace bijpassende tassen, schoenen en handschoenen.

Lamborghini Murciélago LP640 Versace.

Aan de buitenkant geen overbodige opsmuk. Er zijn genoeg bewijzen dat Lambo’s er niet knapper op worden naarmate de jaren vorderen. Zie de zwaar bespoilerde uitzwaaiversies van bijvoorbeeld de Countach en de Diablo. Het voor Lamborghini-begrippen rustige lijnenspel van de Murcie - voor als de volledige naam je te lang is - is van zichzelf al indrukwekkend genoeg. De forse, scherp gesneden oppervlakten in goede Countach-traditie contrasteren behoorlijk met het veel meer afgeronde lijnenspel van zijn voorganger, de Diablo. Het design daarvan was óók van Gandini, de Murciélago is van de Belg Luc Donckerwolke. Koplampen en achterlichten zijn van serieus formaat, de naar voren scharnierende deuren, luchthappers op de schouders en lamellen boven de V12 zijn herkenbare designelementen.

Lamborghini Murciélago en Revuelto.

Het design van de Revuelto, Lamborghini's huidige V12-topmodel dat in 2023 werd gepresenteerd, is in alles extremer dan de Murciélago. Nóg scherper gesneden lijnen, nóg grotere koelopeningen en een nóg agressievere uitstraling. De Murcie oogt er bijna beschaafd naast. Lamborghini was al nooit het meest subtiele supercarmerk, en de Revuelto is daarvan het zoveelste bewijs.

Houtje-touwtje-Murcie

Houtje-touwtje klinkt oneerbiedig, maar eigenlijk komt het daar wel op neer als je het interieur van de Murciélago vergelijkt met dat van de Revuelto. Vergeet echter niet dat het Lamborghini ten tijde van de Murciélago een heel ander bedrijf was dan het huidige. Er is vandaag de dag veel meer rust en stabiliteit en dus is er meer aandacht voor kwaliteit. Ondanks de Versace-elementen, het leer en het carbon, is het binnenste van de Murciélago eenvoudig en functioneel. Heb je meer nodig, eigenlijk, met zo’n fantastische V12 in je nek? De vraag stellen, is hem beantwoorden.

Lamborghini Murcielago.

De Revuelto bewijst echter dat vorm en functie prima samen kunnen gaan; de strakke vormentaal van de buitenkant wordt binnenin naadloos doorgetrokken, met de Y-vormen en de hexagonaal als identiteitsbepalende elementen. Fysieke knoppen vind je in feite alleen nog op het stuur, al het andere zit verwerkt in het centrale scherm. Dat is veel meer uitzoekwerk dan bij de relatief analoge Murcie, maar uiteindelijk draait het ook in de Revuelto maar om één ding: rijden. En, toegegeven, gezien worden. Want dat is uiteindelijk ook waar het om gaat bij deze categorie auto’s. De aandacht opeisen, dat lukt in een Lamborghini doorgaans prima.

Lamborghini Revuelto.

Dit belooft weinig goeds

Wháááf! Met een brute, kippenvelverwekkende blaf komt de V12 van de Murciélago tot leven. Ik moet de eerste meter nog afleggen maar die ongegeneerde grijs staat alvast op mijn gezicht. Die eerste meter blijkt nog ingewikkelder dan gedacht, want niet alleen moet je het juiste ritueel afwerken met de flippers achter het stuur om de bak in de eerste versnelling te krijgen, dan moet je ook nog een koppeling hebben die een beetje meewerkt. Dat laatste blijkt niet het geval.

Terwijl ik in de achteruitkijkspiegel de hitte van de twaalfcilinder zie opstijgen langs de lamellen, komt het grommende witte gevaarte met veel slip van zijn plek. Maar dit belooft weinig goeds voor de rest van rit. Zo’n gerobotiseerde handbak was destijds heel wat, maar anno 2025 voelt het hopeloos traag en gedateerd aan. Gelukkig is het mechaniek bij hogere snelheden, wanneer er meer actie wordt vereist, beter in z’n element en zijn de schakeltijden aanzienlijk korter. Al is dat nogal relatief vergeleken met de dubbele koppelingsbak van de Revuelto, die sneller dan jij met je ogen kunt knipperen het volgende verzet erin beukt.

Lamborghini Murcielago LP640.

Hét spektakelstuk van de Murciélago LP640 is de 6,5-liter V12, nog een echt Lamborghini-blok. Het gaat eigenlijk niet eens om het vermogen van 640 pk waarmee de Murcie nog altijd serieus snel is (0-100 in 3,4 seconden, een top van 330 km/h), het gaat om de sensatie waarmee de acceleratie gepaard gaat. Bij 4.000 tpm heb je al het idee dat je een heel eind op weg bent, zo hard schreeuwt de V12 het uit. Maar dan besef je dat je pas halverwege bent; het rode gebied begint pas bij 8.500!

Geweldig hoe lekker de V12 aan het gas hangt, hoe direct de respons is. Hij geeft je geen schop in je rug zoals zijn kleinzoon Revuelto dat doet, maar jongens wat is het lang geleden dat ik mezelf hoorde schaterlachen van plezier in een auto. Wat een belevenis. Dan vergeef je hem snel zijn minpunten, zoals de indirecte besturing, het onderstuurde karakter, de slechte isolatie, de matige stoelen en het plankharde, ongeraffineerde onderstel.

Lamborghini Murcielago LP640.

Elektrisch door de stad schuifelen

Overstappen in de Revuelto toont aan dat twintig jaar in de autohistorie een eeuwigheid is. Ik kan, als ik zou willen, volledig geruisloos elektrisch door de stad schuifelen. Maar dat wil ik vandaag niet, als was het alleen al omdat ik niet in de stad maar op het Italiaanse platteland ben. Daar mag de nieuwe, atmosferische V12 zijn kunsten vertonen, in samenwerking met de drie elektromotoren (twee voor en eentje achter) van de Revuelto. Ruim 1.000 pk systeemvermogen is amper te bevatten, en dat deze Lambo er met het grootste gemak bizar hard mee gaat, is eigenlijk niet meer dan vanzelfsprekend.

Lamborghini Revuelto.

Het is een fantastische aandrijflijn. De acceleratie (0-100 in 2,5 seconden) en vertraging zijn indrukwekkend, de auto voelt op hoge snelheid heel lichtvoetig; kleine stuurbewegingen hebben grote invloed. Echt compleet anders dan bij de Murciélago. Dat geldt eveneens voor het onderstel. Dat is weliswaar (ook) stevig, maar dan stiller, verfijnder en geraffineerder. Het enige smetje is het geluid dat de V12 produceert. Ook al kun je hem tot bijna 10.000 (!) tpm doortrekken, hij klinkt toch emotioneler dan het oude Lambo-blok uit de Murciélago.

Lamborghini Revuelto.

Waar het onder de streep op neerkomt is dat de Revuelto alles veel beter doet dan de Murciélago. Die voelt echt aan als een sportwagen uit een ander tijdperk. Heel rudimentair, weinig verfijning. Maar daarom ook des te bruter en qua sensaties en beleving onovertroffen. Wanneer ik aan het einde van de dag, na mijn rit met de Revuelto, de Murcie achterop een trailer het fabrieksterrein van Lamborghini op zie strompelen, ben ik heel blij dat ik vandaag het eerste ‘slot’ had om ermee te rijden. Toen de koppeling het nog net volhield. Vroeger was toch niet alles beter ...

Lamborghini Revuelto en Murciélago.