Test: Ferrari Portofino M

Soms lijkt Nederland geen land van autoliefhebbers. Nog altijd wordt de duim die we in andere landen zien als we met een fraaie sportwagen langsrijden hier vaak vervangen door een vinger. Sommige merken zijn echter toch meer gelijk dan andere, want de aandacht voor de Ferrari Portofino M was fors. Het is inmiddels een bekend beeld in de binnenspiegel: een bestuurder die net even te dicht op onze achterbumper komt zitten, waarna er een zwart vlakje boven zijn stuur verschijnt. Toch even vastleggen, die mooie cabrio.

Aan de voorkant is er een andere versie: eerst zien we een gebaar van de bestuurder, waarbij hij duidelijk meedeelt aan zijn (achter)passagiers wat er op hen af komt stormen, gevolgd door omkijkende kinderhoofden van de achterbank. Kom je dan langszij, dan zijn er bewonderende, blije blikken. Ferrari heeft nog altijd de magie. Je kunt ermee langs onontdekte inheemse stammen in het Amazonegebied rijden en zelfs daar weten ze wat voor merk het is.

En van alle bewonderaars die toch even een kijkje namen toen we stilstonden, was letterlijk 100 procent zeer positief. “Is dit dat ene nieuwe model?” De vraag komt maar dan eens langs. Het is vermoedelijk meer een beleefde openingszin om even bij de auto te mogen spieken dan een oprechte vraag, want we vermoeden niet echt dat de Portofino M bij ieder op het netvlies staat als de auto die eind 2020 is onthuld. Het is een gefacelifte versie van de Portofino, die inmiddels alweer ruim drie jaar meegaat.

FEL EN WOEST

De letter M staat voor Modificada, wat je kunt vertalen als wijziging of verbetering. Het merk gebruikte de letter al wel vaker, onder meer voor de 575M en de 456 GT-M. Kleine tweaks moeten de cabrio up-to-date houden in het groeiende gamma van Ferrari. De zichtbare wijzigingen zijn zoals het hoort bij een facelift: de neus werd iets aangepakt en oogt nog net wat agressiever en de geïntegreerde diffuser veranderde samen met de achterbumper. Het staat hem zeker goed en zo mogelijk is hij nu mooier dan voorheen. De auto oogt fel en woest zonder dat het fout wordt en de lijn is zowel in open als gesloten toestand zeer geslaagd.

Vooral gesloten is dat met een stalen klapdak geen vanzelfsprekendheid. De Portofino verving de California T en zette de goede lijn die met deze auto was ingezet na de toch wat brave California verder door. Als M blijft het bij kleine aanpassingen die hem nog wat scherper moeten maken, zonder in te boeten aan bruikbaarheid. Want meer nog dan de gesloten Roma moet de Portofino een auto zijn voor dagelijks gebruik. Het is een 2+2, maar alles meer dan een peuter betekent dat de mensen voorin ook flink moeten inschikken. Maar het past wel als het echt moet.

De motor bleef de veel gebruikte 3,9-liter V8 biturbo, die een kleine vermogensboost kreeg naar 620 pk. Niet geheel onverwacht is dat evenveel als bij de nieuwe Ferrari Roma, want die gehele aandrijflijn inclusief nieuwe achttraps automaat werd één op één overgezet in de Portofino. Zelfs de bakverhoudingen zijn gelijk. Interessanter is de nieuwe rij-software van de auto, die in combinatie met een nieuwe manettino de auto nog breder inzetbaar moet maken. Onder de Comfort-stand werd een Wetstand toegevoegd, die regelt dat je ook bij nat weer niet bang hoeft te zijn voor al dat vermogen op de achterwielen. Boven de Sport-stand kwam er bovendien de Racestand bij, die tot voor kort niet op de GTauto’s van Ferrari zat. De voor de hand liggende zaken worden er scherper mee; denk aan gasrespons en schakelsnelheid.

Interessanter is dat Ferrari zijn Dynamic Enhancer hier in werking laat treden: die laat de teugels wat meer vieren, zodat je een lichte drifthoek hebt voordat de elektronische vangnetten ingrijpen. Juist in een Ferrari met zijn ultradirecte besturing is dit een heel fijne toevoeging, omdat de bewegelijke kont hem maakt tot wat hij is: een wilde machine voor ultiem rijplezier.

Want wat hebben we een lol in deze auto, zeg. Ja, het is de instapper en omdat collega Vermeulen toch net een nieuwe BMW M3 Competition in handen had, was te merken dat de Portofino wat stijfheid mist als je met zo’n auto wil oprijden op een bochtige weg, maar de alertheid en scherpe reacties zijn zo zalig. Bovendien is hij meer dan snel genoeg. Hij heeft de uitstraling en de bravoure van een Jaguar F-type, maar de scherpte en de reacties die je van een Ferrari verwacht.

De nieuwe bak zorgt voor nóg kortere verzetten, zodat je heel snel toeren maakt en bovenin worden de klappen van de automaat alleen maar feller en harder. Het gaat ze daar in Italië vooral aan het hart dat het leuk moet zijn. Dat je plezier moet hebben. Het geluid is bij lange na niet van het niveau van de atmosferische achtcilinders, maar toch probeert het merk er zijn eigen schwung aan te geven. Elke bochtige afrit is leuk en bij iedere oprit is het toch weer even proeven aan het vermogen.

VERMOEIEND

Klachtenvrij is de auto niet. De dreun van de V8 is op lange afstanden wat overdreven overheersend bij lage toerentallen en het interieur oogt niet supermodern. Opvallend genoeg heeft Ferrari die vernieuwing vanuit de Roma niet doorgevoerd. Dat de analoge toerenteller bleef, is alleen maar leuk, maar de rest van de cockpit oogt na de nieuwe coupé niet zo bij de tijd meer. Wel prettig is de airscarf, die vanuit je stoel warme lucht in je nek blaast om ook bij fris weer open te kunnen rijden. Het dak kan nog altijd rijdend worden bediend tot een snelheid van zo’n 40 km/h, wat handig is als het onverwacht gaat regenen.

De Portofino M slaagt door zijn kleine uiterlijke tweaks en verbeterde rijstanden die nog gemakkelijker het rijplezier uit de auto halen. Hij biedt comfort genoeg voor dagelijks gebruik en de manettino is nog altijd het schoolvoorbeeld van hoe je verschillende rijstanden snel toegankelijk maakt. Het praktijkverschil tussen de standen is in de auto vervolgens ook daadwerkelijk merkbaar, waardoor de Portofino M je uitnodigt om er vaak mee te rijden. Zo ziet Ferrari dat natuurlijk graag. En wij ook, trouwens. Wellicht die brede inzetbaarheid toch maar eens testen in een duurtest van een paar maanden ...