Subaru Vivio GLi (1996)

Met zijn vriendelijke ronde vormen, zijn uitnodigend aangeklede interieur en zijn lang niet kwade prestaties zet de Vivio een flinke stap vooruit in de richting van een volwassen stadsauto. Overigens: bij toenemende perfectionering verliest het begrip 'stadsauto' gaandeweg aan betekenis: dat wordt vooral duidelijk bij een langere kennismaking met de Vivio.
Aanvankelijk keken we wat vertederd aan tegen de vier popperige portiertjes, het stomp-aflopende neusje en de rolsschaatswieltjes onder de vier hoeken van de carrosserie. Maar na een week gedeeld lief en leed op verschillende trajecten en flink wat kilometers op de klok zijn we de Vivio toch met iets meer respect gaan bekijken. Zo maakt hij van achter het stuur een forsere indruk dan zijn buitenmaten suggereren. Dat komt door de ruimtelijke werking van het sober gehouden dashboard, de ruimte voorin, het uitzicht rondom en de goede plaatsing van de bedieningsorganen. Bij het uitstappen verdwijnt dat gevoel subiet weer: dan lijkt het alsof de Vivio ongemerkt een maatje is gekrompen. Want het ?s natuurlijk maar een dwergje met zijn lengte van nog geen 330 centimeter en zijn breedte van minder dan 1 meter 40.
Die breedte mocht trouwens best een paar centimetertjes ruimer zijn, want met z'n tweeën voorin is lichamelijk contact moeilijk te vermijden. Dat speelt ook bij de andere kleine Japanners: een gevolg van de voorschriften in dat land. Fiats Cinquecento is bijna anderhalve meter breed en dat is in de praktijk goed te merken.
Maar voor het overige maakt de Vivio zeker geen benepen indruk. Vooral bij de geteste vijfdeurs-uitvoering is het echt geen straf om achterin te stappen. Uiteraard moeten de voorstoelen een paar tandjes naar voren en de rit moet geen £ren duren, maar dan is het ook best met z'n viertjes uit te houden. Voorwaarde is wŠl dat het gezelschap geen bagage meevoert, want de kofferruimte maakt zijn naam niet waar. We hebben zelfs niet eens de moeite genomen om onze kofferset te pakken, want met een enkele fototas was het baby-bagagebakje al aardig gevuld...

Flinke prestaties
Best jammer, want de Vivio heeft wel meer in zijn mars dan alleen maar boodschapjes doen in de binnenstad. De prestaties van het 658 cc kleine viercilindertje met multipoint-injectie zijn in ieder geval ruimschoots toereikend voor het grote werk. Met zijn topsnelheid van 143 echte kilometers per uur komt hij op de snelweg prima mee en ook de gemeten acceleratie tot 100 km/h in 14,7 seconden (1,3 seconden sneller dan het fabriekscijfer) is zeker voor zo'n kleintje behoorlijk kwiek.
Een nadeel vinden we wel dat de Vivio zijn levendigheid deels ontleent aan een vijfbak met erg korte versnellingen. Dat brengt veel schakelen met zich mee en aangezien dat heel makkelijk gaat, zit je in '5' voor je het weet. Bij het door-accelereren laat het bromtolletje in het vooronder zich nadrukkelijk horen en bij een kruissnelheid van 120 wordt het gejengel zelfs behoorlijk irritant. Subaru zal best zijn redenen hebben gehad voor die korte overbrengingen, maar persoonlijk zouden we liever kiezen voor wat minder trekkracht bij lagere toerentallen.
De decibelmeter registreerde bij 120 km/h het knap hoge niveau van 77 dB. Dat is ruwweg even veel als de Fiat Cinquecento, maar de Italiaanse mini-mini produceert met zijn grotere, luiere motor een dieper gebrom dat minder vermoeit. De medaille heeft natuurlijk ook zijn keerzijde, want het kleine, moderne snellopertje van Subaru presteert niet alleen beter, maar is ook zuiniger dan de bedaagde Fiat-krachtbron. Dat blijkt in de praktijk: op het vaste testtraject haalt de Vivio bij een iets hoger gemiddelde bijna anderhalve kilometer meer uit een liter Euro dan de kleine Fiat.
Tijdens een wat langere rit buiten de stad wordt merkbaar dat de stoeltjes van de Vivio met het oog op de ruimte vrij dun zijn gestoffeerd. Dat maakt het rijden over ribbelige wegdekken minder plezierig, ook al vanwege de stug gehouden vering van het onderstel. Bij zo'n veerkarakteristiek past een sportief gedrag, maar dat viel een beetje tegen. Bij het rappe bochtenwerk vraagt de Vivio nogal wat correctie en aangezien de in de stad zo prettig-lichte besturing op hogere snelheid merkbaar vager wordt, vereist dat meer aandacht.
Afgezien van zulke aanmerkingen is de Vivio toch een bijzonder voertuigje, dat met andere eigenschappen veel compenseert. Laten we niet vergeten dat het onmogelijk is om een auto van minimale afmetingen alle eigenschappen van een grote te geven. Dus zijn de ontwerpers aangewezen op compromissen: dat wordt duidelijk als je de huidige dwergauto's naast elkaar zet. Zo heeft de Cuore vermoedelijk de beste wegligging, maar hij stuurt het zwaarst. En de comfortabele Cinquecento helt in bochten weer onprettig ver over, terwijl zijn soepele motor niet de zuinigste en evenmin de pittigste is.
In dat gezelschap heeft Subaru met de Vivio een troef in handen die de concurrentie voorlopig niet kan overbieden. Want hij is onbetwist de wegbereider van een nieuwe generatie leuk uitziende, handige kleine autootjes, die ongetwijfeld het verkeersbeeld mede zullen bepalen.