Test: SsangYong Korando 2.0 Sapphire 2WD (2012)

Stond rijden in een SsangYong voorheen gelijk aan sociale zelfmoord, tegenwoordig kun je prima voor de dag komen met deze auto. Een zelfverzekerd voorkomen, zonder het protserige dat het merk eerder kenmerkte. Driekwart van voren lijkt de cross-over een beetje te loensen, maar als geheel ligt de auto zeker niet onprettig op het netvlies.

Stap in de SsangYong en je maakt een nostalgische vlucht naar tijden van Koreaanse interieurs van twijfelachtig allooi. Lelijk is anders, maar het digitale klokje met grote jaren-negentigcijfers en het aftermarket Pioneer-navigatiesysteem zijn niet echt meer van deze tijd. Akeliger is dat het navigatiesysteem de actuele positie van de auto nog wel eens met enkele tientallen meters wil missen. Als gevolg daarvan stuurt het systeem je soms de verkeerde straat in. De materialen zijn van de harde soort, al geven de koolstofvezel-look panelen nog een modern tintje aan het interieur.

Waar we wel blij van worden, is de hoeveelheid bakjes en vakjes. Met name de middenconsole biedt voor elk formaat flesje of pakje een passend vakje. Leuk is een aantal bijzondere voorzieningen. Ruitenwisserverwarming is nog niet zo opzienbarend, maar een speciale ecostand voor de cruisecontrol is zeldzaam, en een brandblusser bij de voeten van de passagier komen we ook niet vaak tegen.

Op de achterbank is het vooral de beenruimte die voor verbazing zorgt, want die is heel riant. Dat compenseert dan weer de relatief beperkte hoofdruimte. De bagageruimte is ook niet echt overbemeten; met de achterbank in gebruik kun je er 486 liter bagage kwijt.

Nieuwe viercilinder

SsangYong ontwikkelde op eigen houtje een splinternieuwe 2,0-liter viercilinder voor de Korando. Geen turbo of directe injectie, maar multipoint-inspuiting en toeren draaien. Hij levert 145 pk en z'n maximale koppel van 160 Nm levert hij pas bij 3.500 toeren per minuut. Onder de 2.000 tpm gebeurt er eigenlijk niets, en daarboven is het blok ook geen toonbeeld van gretigheid. Om het tempo erin te houden, is actief schakelen dus noodzakelijk. De versnellingspook laat zich redelijk simpel door de verzetten leiden, maar de geluiden die daarbij vanuit de versnellingsbak te horen zijn, klinken minder geraffineerd. Helaas sluiten de versnellingsbakverhoudingen ook niet ideaal op elkaar aan. Omdat de motor aangemoedigd moet worden om te presteren, is het brandstofverbruik niet mals. Bij een normale tot vlotte rijstijl kom je uit rond 1 op 11.

Eenmaal onderweg kom je er al snel achter dat ze het bij SsangYong over de comfortabele
boeg hebben willen gooien. De vering is soepel, bij koerswijzigingen gaat de auto maar wat graag op één oor en bij het remmen duikt de neus vrolijk richting asfalt. De besturing is gevoelloos en behoorlijk indirect. Ga je harder, dan komen er al snel protesterende geluiden van de banden en voor je het weet, is de SsangYong aan het eind van z'n grip. Ga je glijden, dan maakt een uiterst strikt ESP-systeem meteen korte metten met de ontstane situatie. Dat gaat echter wel nogal onbehouwen; de elektronica legt de hele motor gewoon secondenlang het zwijgen op. Pas als de Korando zeker weet dat je spijt hebt van je uitspatting, mag je verder rijden.