Test: Smart Fortwo MHD 52 kW Coupé (2009)

De Smart is al meer dan tien jaar in productie, maar een overweldigend succes is het niet. In de echte grote steden, zoals Rome, Parijs, Berlijn of ook Amsterdam, blijkt een auto niet het

meest praktische vervoermiddel. Om de doodeenvoudige reden dat je die haast nergens kwijt kunt en omdat er te veel verkeer is om lekker te kunnen doorrijden. Dan komt een motorfiets, scooter, fiets of het openbaar vervoer beter van pas. De Fortwo is dus een tweezitter en heeft achter de stoelen alleen maar laadruimte. Een tweede zitrij is niet eens mogelijk, omdat de motor in de achtersteven ligt. Het merk had ooit wel een vierzitter, de in Nederland gebouwde

Forfour, maar die is een stille dood gestorven, al schijnt het dat de grote baas van Mercedes, Dieter Zetsche, de auto weer nieuw leven wil inblazen.

De beenruimte voor de passagiers is beperkt, omdat de vloer aan die kant al vrij snel omhoog loopt. Hoofdruimte is er in overvloed; het is dan ook een relatief hoge auto. Toch blijven we wat vraagtekens bij dit concept houden. De Smart kent een behoorlijk goede interieurafwerking, hoewel we de slijtplekken op de bestuurdersstoel (na nog geen 10.000 km!) wel wat vreemd vinden. Van diezelfde stoel heeft de knop waarmee de rugleuning  versteld kan worden ook al het loodje gelegd. Het ding ontbreekt domweg.

Allesbehalve zuinig

De driecilinder 1.0-motor klinkt wat rauw, vooral bij lage toerentallen. In de eerste Smartjes lag trouwens een 599 cc turbomotor, maar die bleek niet helemaal opgewassen tegen zijn taak. Er zijn er heel wat van gesneuveld, al ruim voordat de teller 100.000 kilometer aangaf.

De geautomatiseerde handbak heeft wat  lange schakelpauzes, wat soms irritant is. Het autootje is wel behoorlijk snel, maar allesbehalve zuinig. Na een snelwegrit noteerden we 1 op 10! Vergissing? Na een tweede poging van hetzelfde laken een pak. Onvoorstelbaar voor zo'n auto!

Daar komt nog eens bij dat het bepaald een feest is om in de Fortwo te rijden.  De vering is hard. Pak je een beetje diepe dwarsrichel mee, dan gaat dat gepaard met een harde klap. En op de snelweg ben je een speelbal van de wind. Het ding gaat alle kanten op en je hebt echt twee handen nodig om hem op koers te houden. Tot een snelheid van 100 km/h gaat het allemaal wel, maar daarboven (bij zijwind) wordt het echt dramatisch. En in de stad, het werkterrein

waar de Smart nu echt voor bedoeld is, gaat juist die harde vering weer irriteren. Elke hobbel of drempel is een kwelling voor het lijf. Wat dan wel weer heel erg meevalt, is de bochtvastheid. Je kunt behoorlijk gooien en smijten met het Smartje, zonder dat je direct onderstuurd van het toneel verdwijnt. Dat valt honderd procent mee.

De Smart heeft een frivool ogend dashboard. Het stuur is jammer genoeg niet verstelbaar en de wangen van de stoelen zijn te dik. Daardoor zal niet ieders torso daar aangenaam tussen passen. De uitrusting is voor een auto uit deze prijsklasse niet riant. Zo moet voor een radio-cd-speler met twee luidsprekers worden bijbetaald.