Test: Smart Fortwo (2010)

Het was erop of eronder voor de tweede Fortwo, toen hij drie jaar geleden het levenslicht zag. De Forfour en de Roadster waren net van het menu gehaald en Smart stond er niet echt rooskleurig voor. De nieuwe Fortwo moest het merk redden. Is dat gelukt? Blijkbaar wel, want hij gaat nu fase twee in en voor 2013 staat de volledig nieuwe derde generatie op de agenda. Goed, Nederland is dan misschien niet massaal aan de Smart, maar wie wel eens in – met name Zuid-Europese – steden om zich heen heeft gekeken, weet dat Smart daar vaak gelijk staat aan Prada. Alleen in Rome al zijn de afgelopen 12 jaar 85 duizend Smarts ­verkocht, en als je bedenkt dat er in totaal 1,2 miljoen van de band rolden, weet je dat 1 op de 14 Smarts naar de Romeinen ging. De strijdwagen van de 21e eeuw dus.

Maar even terug naar nu. Als we even in herinnering nemen hoe minimaal de wijzigingen van de eerste naar de tweede generatie waren, dan zal de facelift waarschijnlijk ook weinig om het lijf hebben. Nou, dat is nog zacht uitgedrukt. Aan de buitenkant in elk geval, want daar isnagenoeg niets aan gewijzigd. Oké, de led-dagrijverlichting is nieuw, maar dat is een optie. Ook op de optielijst staan drie nieuw modellen 15-inchwielen en als derde 'nieuwigheid' zijn er een lichtblauw metallic kleur en matte appeltjesgroene lak. Als een Granny Smith voordat je haar oppoetst. De Tridon-veiligheidskooi is voortaan ook in wit leverbaar. De tankvuldop is nu in de kleur van de rest van de auto (was zwart) gespoten en wie voor de cabrio kiest, heeft vanaf de herfst keuze uit twee nieuwe ­kleuren voor de kap: rood en blauw. Aan de achterkant is de bediening van de klep wat ergonomischer gemaakt, maar wie daar overheen kijkt, hoeft wat ons betreft niet meteen met ezelsoren op het hoofd naar de afdeling auto-nitwits te worden verbannen.

Hellingproef

Meer tijd is gestoken in het up to date maken van het interieur. Hoewel de grote lijnen hetzelfde zijn gebleven, is in de details 't meeste toch opnieuw ontworpen. De ventilatieroosters op de hoeken van het dashboard zijn voortaan rond en de midden­console is wat ruimer bemeten om plaats te kunnen bieden aan het optionele inbouw-navigatiesysteem met 6,5 inch ­touchscreen. Verder zijn de klokken ­opnieuw ontworpen en zijn voor de bekleding nieuwe stoffen en andere kleuren gebruikt. Ook motorisch gaat de vernieuwde Smart met zijn tijd mee, want door 't motor­management wat fijn te slijpen, hebben de ingenieurs het verbruik van de benzine­gestookte machines wat verder geknepen, zonder aan vermogen in te boeten. Daar­door daalde de CO2-uitstoot van de 45- en 52 kW-versies van 103 naar 97 gram per ­kilometer en die van de 62 kW van 116 naar 114 gram. Maar daar merk je onderweg ­gelukkig niets van. We rijden met zowel de diesel als de 62 kW en dat is gewoon een hernieuwde kennismaking met de auto's die we drie jaar geleden leerden kennen. Positief dus, want waar de eerste generatie Smart toch vooral een spaarzame wipkip was, rijdt de huidige verrassend volwassen voor zo'n klein hoog ding. Alleen 't dieseltje voelt wel heel erg rauw aan, en als we op 'n matig klimmende weg met twee man aan boord moeten afremmen, blijkt weer wegkomen een uitdaging waar het machientje niet tegen is opgewassen, tenminste niet in combinatie met de gerobotiseerde vijfbak. Snel op handbediening zetten en de boel op toeren houden, dan kom je weer weg. Die vijfbak blijft sowieso een heikel punt, net als bij de concurrenten hebben die ­gerobotiseerde transmissies nog een lange weg te gaan tot hun perfectie. Mede daardoor is de elektrische Smart, waar we bij deze gelegenheid nog even een rondje mee rond de kerk mogen, eigenlijk de fijnst ­rijdende motorisering. Maar al hebben we wat kritiek op de diesel, hij is met zijn uitstoot van slechts 86 gram CO2 perkilometer, net als de twee lichtste benzinemotoren, wel mooi vrijgesteld van bpm en wegenbelasting.