Test: Nissan Pixo (2009)

Maar voor die gedeelde genen hoeft de Pixo zich bepaald niet te schamen. Nissan komt geen moment te vroeg met z'n Pixo. Kleiner dan een Micra kon je tot voor kort niet krijgen bij de Japanse fabrikant. Dat model hangt in z'n huidige gedaante min of meer tussen het A- en het B-segment in. Er was dus ruimte aan de onderkant van het modellengamma. Dat Nissan bij Suzuki aanklopte, is niet zo vreemd. Suzuki heeft een jarenlange ervaring met het bouwen van succesvolle kleine auto's. Bovendien wordt de Suzuki Alto net als de Pixo in het lagelonenland India vervaardigd. Een derde, voorname reden voor Nissan om de Alto aan te wijzen als blauwdruk voor de Pixo is dat deze over vijf portieren beschikt.

Grote koplampen zijn nog altijd hip en dus heeft de Pixo ze ook. Hij heeft uitzetraampjes

in de achterportieren. Tja, als je voor een aardig prijsje een auto wilt maken, moet je ergens de kosten drukken. De Nissan ziet er dankzij een  zakelijke opzet van het interieur wat kaal uit, mede door het ontbreken van een toerenteller. In de Pixo treffen we één klok recht voor onze neus. De knoppen voor het verwarmings- en ventilatiesysteem ogen verzorgd en voelen degelijk aan. De plasticsoorten waaruit het dashboard is opgebouwd, zijn keihard, evenals die van de portieren en de console tussen de voorstoelen.

Verrassend ruim

De auto is verrassend ruim. Afgaand op de bescheiden buitenmaten verwacht je binnenin niet al te veel ruimte. Natuurlijk tref je er geen zeeën van ruimte aan, maar het kan er allemaal best mee door. Het stuurwiel is alleen in verticale richting te verstellen. De zit achter het stuur is goed, ook dankzij de prima ondersteuning die de zetels van de Pixo geven. Voor- en achterin heeft de Japanner een behoorlijke beenruimte te bieden. Met de hoofdruimte is het wat minder gesteld. Helemáál achterin, in de kofferruimte, is er ook niet heel veel ruimte te vergeven.

De Pixo komt op 129 liter. Met de bank neergevouwen – die overigens geen gedeeld neerklapbare leuning heeft – heeft de Nissan 774 liter beschikbaar. De Pixo heeft een driecilinder benzinemotor onder de kap. Wat maakt zo'n driepittertje toch een leuk geluid. Accelereren is altijd weer een feest. Telkens als je gas geeft, klimt het motortje roffelend van plezier met graagte in de toeren. De vijfbak van de Pixo heeft ontzettend lange overbrengingen, die zijn bedoeld om het brandstofverbruik in de stad te drukken.

Per honderd kilometer klokt de Pixo 5,9 liter benzine weg, wat overeenstemt met toch een keurige 1 op 16,9. Ondanks die lange overbrengingen verdwijnt niet alle fut uit de auto wanneer je vroeg opschakelt. Je kunt het je permitteren om schakellui te rijden, al werkt de bak zo soepel en zonder haken, dat schakelen geen straf is. Het weggedrag van de Pixo verrast aangenaam. De auto komt onverwacht volwassen over. Bochten schuwt de Nissan niet. Hij glijdt niet snel over de voorwielen weg. Ga je dan van het gas, dan zet de kont zich even, maar hij komt niet om. Heel beheersbaar allemaal. Het overhellen valt reuze mee. Wel is de demping tamelijk hard. Het wat stoterige gedrag van de Pixo zou wel eens kunnen liggen aan de door Nissan gemonteerde Falkan-banden.