Ford Grand C-Max (2010) - Test

Ford blijkt behoorlijk vruchtbaar. Op dit moment verschijnen er veel nieuwe 'kinderen' bij de familie of ondergaan auto's een grondige opfrisbeurt. Zo staat er een volledig verse generatie klaar in het C-segment; de Focus ligt nog in de couveuse, want daar hebben we nog niet mee kunnen rijden, maar de MPV-variant van die hatchback mag al wel buitenspelen. Al is er tijdens de ontwikkeling in de 'buik' van mama Ford iets wonderlijks gebeurd; de cel waaruit de nieuwe C-Max zou ontluiken, is in tweeën gedeeld en uitgegroeid tot een kerngezonde tweeling.

Met de introductie van de tweede generatie C-Max heeft het merk namelijk voor het eerst in de geschiedenis twee MPV's in de compacte middenklasse. Omdat ongeveer de helft van de kopers in dit segment een auto zoekt met minimaal zes zitplaatsen, mis je dus een hoop klanten met alleen een vijfzitter in de prijslijsten. Zeker omdat Renault (Grand Scénic), Peugeot (5008) en Citroën (C4 Grand Picasso) al wel zo'n zeven­zitsversie leveren. Daarom verwelkomen we nu dus ook de Grand C-Max, die 14 centimeter langer is en 6 centimeter hoger dan z'n compactere broertje. Door die extra lengte ontstond er meer ruimte vanbinnen, én schiep Ford de mogelijkheid om de C-Max uit te rusten met twee extra stoeltjes.

Walk Through

Vanbuiten zie je het al meteen; waar de korte C-Max twee normaal openende achter­portieren heeft, loop je bij de Grand door twee riante schuifdeuren naar binnen. Zit je eenmaal, dan zie je dat de twee versies ander meubilair vervoeren. De vijfzitter kent hetzelfde systeem als de 'oude' C-Max, waarbij je het middelste stoeltje achter­-over kunt klappen, om de buitenste twee zitplaatsen vervolgens naar binnen en iets naar achter te verschuiven voor een ruimere plek met meer beenruimte.

In de Grand C-Max is het Walk Through-systeem opmerkelijk; het middelste stoeltje kun je (zoals bij de Mazda 5) wegklappen onder de zitting van de rechterstoel, waardoor een looppaadje verschijnt naar de achterste twee stoelen. Volgens Ford is dit handig wanneer er kinderstoeltjes op de middelste rij staan; je hoeft geen stoelen om te klappen – dit kán overigens wel – om achterin te komen. Slim, al moet je er als volwassene niet aan denken om deze klauterpartij te ondernemen. Vooral voor de kleinsten dus, wat ook geldt voor de ruimte op de achterste plekken. Overigens klappen de zetels eenvoudig weg om plaats te maken voor een vlakke laadvloer.

Qua praktische bruikbaarheid scoort de nieuwe C-Max-familie dus punten, maar de voorganger was juist een uitblinker in rijgedrag. Ford belooft dat er bij de nieuwe generatie niet is getornd aan die dynamische genen. Dat klinkt goed, maar we moeten toch concluderen dat de nieuwe auto minder fijn stuurt dan de eerste C-Max. Dat wijten we met name aan de stuurbekrachtiging, die voortaan volledig elektrisch is en daardoor brandstof zou moeten besparen. Wat ons betreft werkt de installatie echter te licht en missen we dat 'lekker volle' gevoel dat de vorige C-Max wist te geven. Je stuurt al snel iets te veel in en ben je voor je gevoel te vaak aan het corrigeren in bochten. Boven­dien wil het stuurwiel na een bocht heel graag naar de stand 'rechtuit' draaien;dat voelt zeer kunstmatig en doet wat afbreuk aan het fijne karakter van de auto.

Want voor de rest kan het rijden in de C-Max en Grand C-Max ons wel bekoren. Vooral de bochtenstabiliteit en koersvastheid zijn dikin orde; de banden houden altijd prima contact met het wegdek en je moet heel gek doen om onderstuur op te roepen. Bocht-uit vormt het standaard TVC een uitkomst; die letters staan voor Torque Vectoring Control. Dat verdeelt de aandrijfkrachten continu tussen de voorwielen. Verliest het binnenste wiel bijvoorbeeld grip in een krappe bocht, dan knijpt het systeem het vermogen aan die kant om meer power naar het buitenste wiel te sturen. Jammer van de besturing, maar verder heb je met de nieuwe C-Max 'n fijne, scherp rijdende auto. Met voldoende comfort trouwens, want het geluids- en afrolcomfort liggen op een hoog niveau.

Op motorisch gebied herbergt de C-Max een primeur; dit is de eerste Ford die leverbaar wordt met de volledig nieuwe 1,6-liter Ecoboost. Bijgestaan door een turbo en directe inspuiting levert de compacte vier­cilinder naar wens 150 of 180 pk, en laten we het zo zeggen: dit is de benzinemotor die je wilt in je C-Max. Wat een juweeltje! De drie S'enWij reden de lichtste versie, en die maakt indruk bij de eerste kennismaking; voor 'de drie S'en' (soepel, snel en stil) slaagt-ie met vlag en wimpel. Hij pakt fraai op vanuit stilstand, trekt graag door in de toeren en presteert zonder moeite. Hij is beduidend fijner dan de 2.0 Ecoboost die we eerder reden in de Mondeo; een turbogat kent de 1.6 nauwelijks, en na overschakelen valt-ie precies terug in het juiste toerengebied, terwijl-ie op cruisetempo niet merkbaar van zich laat horen. Het karakter van deze Ecoboost doet sterk denken aan de THP-blokken van Citroën en Peugeot (en BMW), en dat is een groot compliment.

Opvallend genoeg is de turbomotor niet te koppelen aan de Powershift-transmissie met dubbele koppeling. Die is alleen te combineren met de 2,0-liter TDCI-motoren, die overigens zijn opgewaardeerd en een mooiere krachtafgifte hebben dan voorheen. Een verklaring voor deze vreemde keuze kon Ford ons niet geven. Evenmin weten we of Ford later wel andere motoren met Powershift gaat aanbieden. Overigens schakelt de moderne automaat nog steeds niet zo lekker als je zou willen; telkens zoekt hij zo snel mogelijk de hogere versnellingen op, maar terugschakelen duurt af en toe juist weer te lang. Een mooiere afstelling van de software had de C-Max een iets meer ontspannen karakter gegeven. Al geldt ook hier dat het geluid van de diesels netjes op de achtergrond blijft. Al met al mogen we dus gerust concluderen dat de Ford C-Max – hoewel pas net uit de luiers – inmiddels behoorlijk volwassen is.