Test: Alfa Romeo Brera 1750 Turbo (2009)

Tot voor kort kon je bij Alfa Romeo alleen kiezen voor een 2,2-liter JTS-viercilinder met 185 pk of een 3,2-liter V6 van 260 pk. Die eerste is een beetje een 'luie' motor, die weinig recht doet aan de sportieve aspiraties van de Brera. Je kunt ook gaan voor de 2.4 JTDm, maar met sportiviteit heeft een dieselmotor in onze ogen nog altijd weinig van doen.

Kortom: motoren voldoende voor de Brera, maar de juiste – om van de Brera een coherent geheel te maken – zat er helaas nooit bij. Totdat ook Alfa op de turbotoer ging en de 1750 TBi-motor in het vooronder van de Brera hing. TB staatvoor Turbo Benzina, de i uiteraard voor injectie. Het is een direct ingespoten benzinemotor met variabele kleptiming en een inhoud van 1.742 cc, door de Italianen afgerond naar 1750. Dat getal verwijst naar de Alfa Romeo 1750 van eind jaren zestig, die was voorzien van een viercilindermotor met als noviteit dubbele nokkenassen. Zie de splinternieuwe 1750 TBi dus maar als een soort eerbetoon aan dit oude blok.

Trekkracht in overvloed

De nieuwe motor levert op de kop af 200 pk. Het imposante maximumkoppel van 320 Nm komt al bij 1.400 toeren vrij en dus is er al bij lage toerentallen trekkracht in overvloed. Je kunt hem daardoor als een diesel rijden; in welke versnelling je de bak ook hebt staan, accelereren doet-ie altijd. De gaspedaalrespons is niet superalert, maar tochvoelt de Brera met deze motor levendiger aan dan ooit. Wel is jammer dat er van enige geluidsbeleving zo goed als geen sprake is. Het is nu eenmaal geen V6 of V8. Op constant tempo is de 1750 TBi heel mooi stil en ook bij accelereren hoor je hem slechts op de achtergrond z'n arbeid verrichten. De Brera sprint in 8,1 seconden van nul naar honderd. Op de tussensprints profiteert de auto van z'n hoge koppel bij lage toerentallen. De Brera heeft ESP en tractiecontrole aan boord, maar de Italianen gaan nog een stapje verder met de montage van een elektronisch sperdifferentieel, Q2 genaamd. Dat zorgt er bij gripverlies in de bocht voor dat het wiel met de meeste grip ook het meeste koppel toebedeeld krijgt. Daardoor bijten de voorwielen zich

in scherpe bochten echt vast in het asfalt en blijft onderstuur lang achterwege.

De Alfa laat zich met dank aan de lichte maar communicatieve en directe besturing heerlijk over een bochtig parcours dirigeren. Zo lichtvoetig hebben we de Brera nog nooit meegemaakt. Dat komt ook op het conto van de vernieuwde voorwielophanging, met stijvere vering en demping. De lichtere aluminium wielen doen ook nog een duit in de zak. Het is Alfa eindelijk gelukt om het cuore sportivo van de Brera op adrenalinesnelheid te laten kloppen. Een paar kilootjes mogen er echter nog wel af.

Binnenin zie je dat de Brera al iets langer meeloopt; verouderd is het dashboard niet, maar de tand des tijds begint toch langzaam te knagen. Ergonomisch is het allemaal niet top; langere mensen zullen lastiger een fijne zithouding vinden en opbergvakjes en –bakjes zijn zo goed als afwezig. Toch, omdat het geen dertienin-een-dozijn-dashboard is, ben je in het geval van deze Alfa geneigd met je hand over het hart te strijken.