Renault Mégane II Renault Sport F1 Team - Blits Bezit

Elk kampioenschap, elk lustrum of welk ander wapenfeit ook, ze worden alle aangegrepen om speciale edities uit te brengen. Al of niet gepromoot door de kampioen zelf. Met maar één doel: houd de vaart in de verkoopcijfers en garandeer ‘waardestijging’ en imagoboost. Renault beheerst dit kunstje als geen ander. Van de Mégane II RS verschenen een bijna niet bij te houden hoeveelheid ‘limited editions’. Met de eigenzinnige en vooral eigenwijze Patrick Le Quement aan het roer van de stylingafdeling slaat Renault aan het begin van dit millennium een opvallend hobbelig pad in. Le Quement tekent behalve de commercieel mislukte Vel Satis ook de opvolger van de zeer succesvolle allemansvriend Mégane in een opvallend chic doch controversieel jasje. Met name de achterkant kan op gemengde reacties rekenen. Toch hebben alle criticasters het bij het verkeerde eind: de Mégane II wordt een groot succes. Je zou bijna zeggen dat dit bijna kakkerige vormpje zich niet leent voor ordinair vette bumpers met grote mistlampen en schreeuwerige uitlaatpijpen in het midden van die rare hangende kont. Toch is dat precies wat Renault doet. Het introduceert de Mégane RS in een druk segment waar de Golf GTI, de Seat Leon Cupra, de Alfa 147 GTA en de Honda Civic Type-R de dienst uitmaken, terwijl het wachten is op de Ford Focus RS.

DIEPPE

Als Fernando Alonso in 2005 met Renault wereldkampioen Formule 1 wordt en daarmee de hegemonie van Michael Schumacher met Ferrari doorbreekt, is dat reden voor een groot feest in Parijs. Er gaat er een mailtje naar Dieppe: Renault Sport, gevestigd in de gebouwen die ooit door Alpine-medewerkers werden bevolkt, krijgt de opdracht om een speciale versie van de Mégane RS Trophy te bouwen in een oplage van 1.500 stuks. ‘Dieppe’ heeft een enorme ervaring met speciale sportieve uitvoeringen. We hoeven alleen de Alpine A110, de A610, de Clio Williams, de Sport Spyder en de Clio V6 in herinnering te roepen en je weet waartoe ze daar in staat zijn. Ze zijn tevens verantwoordelijk voor de ietwat ingewikkelde officiële naam van deze auto: Mégane RS R25.

De ‘gewone’ Mégane RS maakt al deel uit van het leveringsprogramma ten tijde van het F1 kampioenschap. Zoals elke hot hatch kampt de RS met overgewicht, wat hem op kritiek komt te staan. De hele categorie heeft zijn wilde haren verloren. Om toch aan de vereiste prestaties te komen vertrouwt Renault op een vette 2,0-liter turbomotor. Maar met name op het gebied van de rij eigenschappen speelt zijn gewicht hem parten. De kritiek uit de hardcore-hoek neemt Renault ter harte door de ‘Trophy’ te lanceren, hoewel die ook de scherpte en het gevaar ontbeert, dat scherpe randje, dat gevoel van ‘O jee, gas erop houden om niet achterstevoren in de vangrail te belanden’. In een AutoWeek-testbericht legt Sandor van Es onomwonden de vinger op de zere plek. Hij is te veilig gemaakt, te braaf. Veilig onderstuur en als hij al wil uitbreken, voorkomt ESP dat hij om z’n as wil draaien. Zijn er voldoende doden gevallen in dit soort auto’s? Je zou het bijna denken. Afijn, alle kritiek van Sandor en collega’s ten spijt trekt de Trophy de benodigde kopers. Sommigen kiezen voor het (relatief) harde directere hardcore ‘Cup’-onderstel. Na 500 exemplaren trekt Renault de stekker eruit. Het is immers een ‘limited edition’.

ÉÉN TE VEEL?

Dat F1-wereldkampioenschap komt als geroepen. Om het feestje kracht bij te zetten bedenkt Renault als opvolger van de Trophy de Mégane RS F1 Team R25 met identieke specificaties. Doch deze nieuwste creatie baseert zich op de Trophy met Cup-wielophanging. Zo maakt ‘Dieppe’ de ophanging met stijvere bussen preciezer, de veren harder, de dempers steviger, de besturing directer. Ook creëert men bij Renault Sport zwarte, 18-inch BeBop-wielen met 235 millimeter breed rubber. Daardoor kunnen er grotere Bremboremschijven onder. En alsof dat nog niet genoeg is, worden 1.500 liefhebbers getracteerd op een schakelaar waarmee ESP en tractiecontrole kunnen worden uitgeschakeld.

Aan temperament ontbreekt het niet. Alle RS-versies maken gebruik van dezelfde motor: de tweeliter 16V turbomotor met 225 pk en 300 Nm koppel. Daarvan is negentig procent paraat tussen 2.000 en 6.000 toeren en versnelt de 1.350(!) kilo zware RS25 toch nog in een pijlsnelle 6,3 seconden van 0 naar 100 km/h. Al dit geweld zoekt via de voorbanden zijn weg naar het asfalt, wat ondanks de aanwezige tractiecontrole toch de nodige torque steer oplevert. Een sperdifferentieel zou wonderen verrichten, maar de cost cutters grepen in en de tractiecontrole werd aan de ESP gekoppeld. Dat voorkomt echter niet dat hij met een vol doorslaand binnenste voorwiel de bocht uitkomt. Dat heeft ook z’n charmes. Op het moment dat Renault de hele Mégane-reeks heeft opgefrist, komt de RS25 met een verbeterd interieur, heldere koplampen, nieuwe achterlichten en vettere bumpers. De RS F1 Team R25 is er alleen in ‘Bleu Alp’, met zwarte buitenspiegels. Verder verwent hij zijn bezitter met Recaro-kuipstoelen (tien kilo lichter dan de gewone) in zwart leer in combinatie met een blauwe alcantara middenbaan en een plaquette met daarop het volgnummer van de serie. Veertig van deze RS F1 Team R25-uitvoeringen komen in het voorjaar van 2006 naar Nederland en zijn op voorhand verkocht. In totaal bouwt Renault Sport er 1.501 (een vergissing?) en die zijn alle in liefhebbershanden. Zo ook deze nummer 668.

BLITSE BEZITTER

“Zou je die wel aandoen?” roept zijn vrouw nog voordat Tijmen van Donkelaar de deur achter zich dichttrekt. “Natuurlijk!” roept hij terug. “Ik ben wie ik ben!” En zo verschijnt hij op zijn klompen, samen met zijn in Bleu Alp gespoten 668ste Mégane RS T1 Team op de fotolocatie. “Die klompen horen bij mij. Ik loop er altijd op, en ik heb er zelfs de pedalen iets voor laten verbuigen, want anders rijd ik de hele tijd ‘heel and toe’.”

De Mégane is al sinds 2012 in zijn bezit. “Daarvoor had ik een Peugeot 106 GTI. Met een gezin is die net te klein. De Maxi-Cosi’s kunnen amper mee, in een Mégane gaat dat wel.” De 34-jarige chauffeur op een bulkwagen van een veevoedersbedrijf uit de omgeving van Scherpenzeel houdt zielsveel van zijn Mégane RS F1 Team R25. “Ik zit vijf dagen per week van zeven tot vijf op de trekker-oplegger-combinatie. Heerlijk werk, ook al heeft Nederland het geduld verloren in het verkeer. In het weekend heb ik de Mégane. Nu voor mezelf; tussen 2012, het jaar van aankoop en afgelopen jaar reed mijn vrouw ermee. Voor de vakanties naar Frankrijk werd de auto tot de nok toe volgeladen met campingspullen, kinderzitjes en persoonlijke bagage.”

De liefde voor Renault kwam niet uit de lucht vallen. Op de dag dat hij zijn rijbewijs B in ontvangst nam, reed Tijmen naar zijn tante die hij voor € 100 haar ‘5 Phase II’ aftroggelde. Daarmee begon een langdurige affaire met Franse auto’s en Renault in het bijzonder. “Het duurde even voordat ik eenkennig werd, want dertien jaar lang was de Peugeot 106 GTI mijn trouwe knecht.” Sinds die 106 is hij verknocht aan ‘hot hatches’. “De 106 gaf het na zo’n 265.000 kilometer op. Nu heeft mijn jongste broer zich over de auto ontfermd, dus die krijgt ooit een tweede leven. Het liefst zou ik weer zo’n oude oer-GTI willen, maar veruit de meeste zijn afgetrapt. Je vindt voor ‘normaal’ geld geen originele, vertroetelde auto’s in dit genre.” Er ging wel wat tijd overheen, voordat de keus was gemaakt. Het kwartje viel toen Tijmen zijn oog liet vallen op de Mégane II. “De Mégane II heeft door zijn aparte vorm iets klassieks. Hij vormt de brug tussen het oude en het nieuwe.”

Het was Marjolein, zijn vrouw, die hem tipte over de RS toen ze tv zaten te kijken. “‘Kijk, die auto vind ik mooi’, riep ze. Ik vind de gewone Mégane RS te onopvallend, na de Peug moest er iets heel bijzonders komen. Deze F1 Team R25 heeft ‘het’ wel.” De tocht naar Barendrecht waar zijn F1 Team R25 te koop stond, verliep voorspoedig. “De auto had net een ton gelopen, was volgens schema onderhouden en zag er fris uit. Mijn zwager, monteur bij de subdealer in Scherpenzeel, gaf al snel zijn goedkeuring. De vraagprijs was alleszins redelijk. Zeker gerelateerd aan de huidige waarde, maar dat doet er niet toe. Ik doe hem toch nooit weg.”

Originaliteit staat hoog in het vaandel bij Tijmen: “Op een ‘dumpvalve’ bij de turbo en het weghalen van een tussendemper na is de auto volstrekt origineel. Het uiterlijk blijft zoals het is, dat is spectaculair genoeg. Ik vind alleen het motorgeluid iets te sterk gedempt, terwijl de RS de wildste in zijn soort is. Je mag toch best weten dat je met zo’n kanon onderweg bent? En een turbo waarvan het aflaten van de lucht hoorbaar is tijdens schakelen, is wel zo gaaf. Het liefst had ik nog een turbofluitje erbij gehad, maar die is al van het twinscroll-type.” Tijmen demonstreert de brute vermogensontwikkeling waarbij de Mégane onvervalst torque steer genereert. Daar moet je op bedacht zijn. “Vooral op bolle wegen wordt hij best zoekerig. Kun je nagaan wat er gebeurt als ik dat beruchte knopje ‘ESP/TCS OFF’ afzet. Zit er heus in hè. Wat dat betreft heb ik het met de voorbanden te doen. Gelukkig heb ik op mijn leeftijd verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van mijn vrouw en twee kinderen. Zelfbeheersing gaat boven alles.”