Renault Captur– Citroën C3 Aircross – Volkswagen T-Cross - Triotest

Al sinds 2013 geldt de Renault Captur als één van de grondleggers van het compacte SUV-segment. De auto was niet letterlijk de eerste in dit segment, maar gaat wel de boeken in als het model dat de compacte hoogpotige gemeengoed maakte op de Europese wegen. Ook in Nederland is het model een succes, want sinds de lancering weet Renault hier jaarlijks zo’n 8.000 exemplaren te slijten. Kijk je naar die cijfers, dan was een vervanger niet eens nodig, maar bij de les blijven is ook voor Renault van levensbelang. Het concurrentieveld ziet er anno 2020 immers heel anders uit dan toen de Captur zeven jaar geleden op het toneel verscheen. Toch heeft het met name bij de Europese merken even geduurd voordat er Captur-tegenhangers verschenen.

Neem Citroën, dat pas sinds 2017 de C3 Aircross in het gamma heeft. Het immer afwachtende Volkswagen maakte het nog bonter en presenteerde de T-Cross pas eind 2018. Met zijn strakke lijnen en strenge front is die auto een totaal andere verschijning dan de blije en bolle C3 Aircross. De Captur houdt wat uitstraling betreft het midden tussen die twee uitersten. De auto is duidelijk herkenbaar als Captur, maar is tegelijkertijd een stuk volwassener dan het voorgaande model. Dat komt niet alleen door de moderne lichtunits en het strakkere front, maar ook doordat de koets er met name in de lengte en breedte wat centimeters bij heeft gekregen. Meer nieuws is er binnenin, waar de Captur uiteraard beschikt over een dashboard dat nagenoeg identiek is aan dat van de nieuwe Clio. Dat betekent dat ook in het hogere model enorme sprongen zijn gemaakt. Waar het dashboard van de eerste Captur niet bepaald het sterke punt was, is het dat in de nieuwe nadrukkelijk wel. De vormgeving is speels, maar niet geforceerd. Dankzij de grootschalige inzet van zachte materialen en fraai aluminium is het kwaliteitsgevoel dik in orde. De bijzondere ‘brug’ op de middenconsole, de moderne automaatbediening en het grote scherm zorgen bovendien voor een moderne sfeer, al is lang niet alles standaard. Het 9,3-inch touchscreen hoort bij de hier geteste Edition One-uitvoering en reageert vlot op aanrakingen. Ook op vormgeving en indeling is weinig aan te merken; zeker voor een auto in het hogere B-segment is het allemaal goed voor elkaar. Renault heeft zelfs nog wat moeite gestoken in onnodige, maar leuke grapjes, zoals de mogelijkheid om te kiezen wat voor auto er over de navigatiekaart rijdt of sfeerverlichting die zich in niet minder dan acht kleuren laat instellen. De schermen kleuren mee, zodat er altijd sprake is van een coherent geheel. Schermen in meervoud inderdaad, want het centrale touchscreen laat zich indien gewenst combineren met een volledig digitaal en configurabel 10-inch instrumentarium. Onze testauto moet het met een 7-inch exemplaar doen. Dat is ook mooi, maar biedt slechts beperkt de mogelijkheid om de boel zelf in te delen. Het ‘eiland’ waarop de automaatbediening huist, valt mooi onder handbereik en levert bovendien meerdere lagen aan opbergruimte op.

Ook het feit dat de opberglade, die als dashboardkastje dient, is overgeheveld uit de vorige Captur, draagt bij aan het praktisch gebruiksgemak. Dat is een belangrijk aspect van de Captur, die vanaf nu bij Renault ook een alternatief voor de verdwijnende Clio Estate moet zijn. Als het gaat om bagageruimte krijgt de auto dat niet helemaal voor elkaar. Met 355 tot 1.235 liter blijft alles op dat vlak opvallend genoeg bij het oude, zodat de Captur nog altijd zijn meerdere moet erkennen in zo’n Estate. Ook tegenover de hier gepresenteerde concurrenten moet de Renault het op dit vlak afleggen, al scheelt het niet veel. Alle drie auto's beschikken over een verschuifbare achterbank, maar die van de Captur is de enige waarbij die zich ook vanuit de bagageruimte laat bedienen. Met de bank in de achterste stand is er over beenruimte niets te klagen, maar is de hoofdruimte voor langere personen wel een pijnpunt.