Praktijkervaring Mini: Goed genoeg voor nog een ronde?

Mini bracht deze derde generatie in verschillende vormen op de markt. Als eerste kwam de bekende driedeurs, later werden we verblijd met een wat wonderlijk getekende vijfdeurs en een hippe cabrio. Stationwagen Clubman kreeg een eigen naam, maar deelt dezelfde genen. In dit artikel beperken we ons tot gebruikersreviews van de driedeurs, zodat er geen onduidelijkheid kan bestaan over bijvoorbeeld als ruimteaanbod en (geluids)comfort. Wel hebben we een mooie mix van ‘gewone’ Coopers en vlottere Cooper S’en voor je. 

Hoe Mini is-ie? 

Een veelgehoorde klacht van de nieuwste Mini is dat-ie allang niet klein meer is. Het zijn vooral opmerkingen van de zijlijn, waar daadwerkelijke eigenaren geen last van hebben. Integendeel. “Ik zit er met mijn 1,95 meter uitstekend in, zonder enige maar”, schrijft een bestuurder die een zit in de originele Mini op zijn buik kan schrijven. “Oké, als er iemand achter me moet zitten (wat zelden gebeurt) dan moet ik inschikken. Dan zit ik niet meer zo riant, maar voor kortere ritten is het prima te doen.” Een iets kortere bestuurder beschrijft zijn kant van het verhaal. “De Mini is geen ruimtewonder. Sterker nog, met mijn 1,87 staat de voorstoel klem tegen de achterbank. Allen een hond kan op de achterbank meerijden.”  

Over de kofferruimte zijn beide eigenaren gematigd enthousiast. “De bagageruimte is klein maar zeer praktisch”, vindt de eerste. “Spullen die ik er vast in heb liggen heb ik onder de bodem gestopt, daar zit een mooie ruimte. De rest is voor wekelijks huis- tuin- en keukengebruik (vooral boodschappen) prima!” De tweede: “De koffer heeft een soort bak onder laadvloer waar best lekker veel autodingetjes in kunnen. Hierdoor blijft de kofferbak beschikbaar voor boodschappen of iets dergelijks. De koffer is erg klein, die van een Toyota Aygo is groter.”  

Een voormalig Seat Ibiza-rijder benadrukt graag een handigheidje dat de pijn wat kan verzachten: “De achterstoelen kun je recht omhoog zetten, zodat je een iets praktischere kofferruimte hebt. Er past dan precies een verhuisdoos tussen achterstoel en achterklep.” De eigenaar van een Cooper S uit 2018 vat het nog even samen: “Zwak punt: het gebrek aan ruime. Met twee personen top, maar probeer er geen vier in te proppen. Tevens houdt de kofferruimte niet over.” Realistisch is-ie ook: “Dit zijn zaken die je op voorhand weet.” 

Stoelen scoren punten 

Aan de beoordeling van de ruimte merk je dat de meeste Mini-rijders inderdaad van tevoren weten waaraan ze beginnen. Ze schenken duidelijk meer aandacht aan de voorstoelen dan aan de ruimte voor achterpassagiers, al haalt de volgende rijder terloops zijn dochter aan. “Ondanks de kleine carrosserie zat zij prima achterin.” Goed, naar voren nu: “Ook voorin zitten de sportstoelen heerlijk. Goed verstelbaar en je zit bijna met je kont op het asfalt voor het echte 'go kart-gevoel' waarover Mini het altijd heeft.” 

De eigenaar van een Cooper uit 2016 is eveneens zeer enthousiast. “De stoelen, ik heb de luxe variant, zitten heel erg goed. Ik ben net terug van een weekend retour Parijs en ik stap na zo'n trip fris uit de Mini”, meldt hij. De bestuurder van een vlotte Cooper S is eveneens zeer tevreden over het zitcomfort op langere reizen. “Ik maak zakelijk vaak lange ritten (200km+, 500 km op een dag is daarmee geen uitzondering) en het valt me op hoe comfortabel dit kan, de stoelen zitten heerlijk en ik stap totaal niet vermoeid uit de wagen.” Dat vindt ook een Cooper D-rijder. “De stoelen verdienen een extra compliment wat mij betreft. Want zelfs na vele uren rijden zit ik lekker en heb ik geen last van mijn rug of zoiets dergelijks.” 

Infotainment en bediening  

De eerste ‘nieuwe Mini’ was voorzien van een opvallend interieur met grote, centrale snelheidsmeter. De looks daarvan zijn behouden gebleven, maar de functie veranderde. “Met de derde generatie is het interieur veel volwassener geworden. "De grote centrale stationsklok heeft plaatsgemaakt voor een infotainmentsysteem zonder het kenmerkende van een centrale klok te missen”, schrijft de berijder van een Mini Cooper S Rockingham GT. “Dat infotainmentsysteem is een touchscreen, maar kun je ook nog met een draaiknop bedienen. Hoewel de verticale scrollrichting contra-intuïtief is, werkt dit in mijn ogen nog altijd veel fijner dan het touchscreen. Het scheelt nog vetvlekken ook.” 

Wat opvalt is dat de navigatiefunctie er flink van langs krijgt, met name in de eerste bouwjaren lijkt het daarmee slecht gesteld. “De navigatie is regelrechte aanfluiting. Meestal kent hij het adres, of nummer, niet en als dit wel zo is kom je bijna nooit exact op je bestemming uit”, ervaart de rijder van een Mini Cooper uit 2015. Een andere eigenaar schrijft: “Het peperdure navigatiesysteem is niet actueel (schande) en stuurt je midden in grote steden met het grootste gemak eenrichtingsstraten in, of zelfs een busbaan op.” Tot slot de bestuurder van een Cooper SD, die na een flinke afstand rijden de balans opmaakt: “Ik merk wel dat ik na zo'n 100.000 km de ingebouwde navigatie helemaal niet meer gebruik. Ik heb mijn TomTom aan de ruit hangen en deze bevalt stukken beter. Helaas.” 

Go-kartgevoel? 

Je las hierboven al een eigenaar die het door Mini gepropageerde ‘Go-kartgevoel’ aanhaalt. De bestuurder met de Rockingham GT gaat daar dieper op in. “Die slogan is grotendeels terecht. Het stuurgevoel is voor een elektrische installatie fabelachtig goed, het doet niet veel onder voor een goede hydraulische installatie. Het adaptieve onderstel is, zeker in sportmodus, goed bij de les en reageert actief maar ook voorspelbaar.”  Een kleine kanttekening: “Echter is het logischerwijs geen go-kart gevoel zoals de MG TF biedt, die ook op de oprit staat.”  

Dan volgt een analyse van vering en demping. “Het onderstel bevalt mij heel goed. Het is stevig maar zeker niet stuiterig, zonder dat het scherpte mist. Als je dat zoekt is de Mini briljant maar mensen zoals bijvoorbeeld mijn moeder zouden het te hard vinden. Korte, heftige dwarsrichels zijn voor menig auto een hel maar daar laat de Mini zich niet op kennen.” 

De eigenaar van een vroege Mini One uit 2015 is iets minder enthousiast. “Het rijden zelf dan? Hier hink ik heel erg op twee gedachten. Het slechte nieuws is dat de F56 vanaf nu elektrische stuurbekrachtiging heeft. Leuk dat het zuiniger is, maar ik mis het stuurgevoel van mijn vorige Mini nog steeds. Ik heb vanaf het begin moeite om lange bochten met precisie te kunnen ronden. Van koers wisselen gaat prima, maar deze koers volgen blijkt vervolgens net iets minder lekker te gaan. Je mist gewoon de verbondenheid met de voorwielen.”  

De berijder van een minder krachtige Mini One uit 2020 is wel erg over het weggedrag te spreken. “Wil je een kart-ervaring, koop dan een Mini!”, schrijft hij vol enthousiasme. “Daarmee is geen woord te veel gezegd. De vering is kort en straf. Daar moet je van houden. Sportief? Jazeker! Drempels zijn een dingetje!”  Over het verdere rijden: “De Mini rijdt nadrukkelijk onderstuurd, dat wil zeggen dat hij liever rechtdoor gaat en niet graag van spoor wisselt. Bij storm en regen superfijn! Wanneer je de juiste rijlijn aanhoudt in lange bochten merk je de koersvastheid van de Mini. Het geeft een veilig rijgevoel.” 

Een Cooper S-rijder plaatst wel een kanttekening. “De Mini Cooper S is vlot, kan goed de hoek om, maar is geen echte ‘hot hatch’ meer. Eerder een ‘GT’. De Fiesta ST bijvoorbeeld is een stuk ‘scherper’. Ook de remmen vind ik niet overtuigend bijterig. Na een aantal ‘snelle’ rotondes is het over met de pret.”  

Motoren en transmissies 

De basismotor is een 1,5-liter driecilinder turbomotor met 102 pk, waarover de eigenaar van zo’n Mini One behoorlijk te spreken is.  “De 3-cilinder anderhalvelitermotor is krachtig genoeg om de Mini snel van zijn plaats te laten komen. De motor pakt vlot op. Schakel je op tijd terug bij een inhaalmanoeuvre en geef je diep gas, dan laat de motor een roffel horen en gaat-ie er als een speer vandoor. Ze hangt fijn aan het gas.”  

Cooper met 136 pk

Een stapje hoger op de ladder staat de Cooper, waarin de driecilinder tot 136 pk komt. “Een fijne motor zonder nare trillingen van onbalans of het gebrom van een torretje. Nee, het is een volwassen motor met lekker die snel oppakt”, schrijft de eigenaar van zo’n uitvoering. Het lijkt op de ervaring van een andere Cooper-rijder: “De driepitter is een heerlijk fel motortje en de auto is ronduit snel. De kanttekening is dat je dat niet altijd zo ervaart, omdat het vermogen er geleidelijk in komt.” Het gevoel blijft daardoor wat achter: “De echte duw in je rug een beetje weg, dus de beleving is niet dat het supersnel gaat. Maar in iets meer dan 8 seconden naar de 100 is wel degelijk snel!” 

De eigenaar van een handgeschakelde Cooper doet nog een opmerkelijke constatering. “Bijzonder is dat de versnellingsbakverhoudingen lang zijn. Je rijdt altijd een versnelling lager dan normaal, daar moet je wel aan wennen. Bochten die je al een leven lang in de derde versnelling neemt moet je nu in de 2e nemen omdat de motor anders ondertoert en bokt. In de derde versnelling rijd je al 170 km/h.” 

Opmerkelijk: eigenaren van de sterkere Cooper S zijn kritischer. “De motor is sterk in het middengebied, maar bovenin is er niks meer te vinden”, schrijft de eigenaar van een exemplaar uit 2018. De Rockingham GT-rijder prijst de kracht van de motor, maar vindt hem wel erg gedegen. “De enige kritiek die ik zou kunnen bedenken is dat het een iets te volwassen aandrijflijn is voor de Mini, een iets hitsiger, levendiger blok had er leuker bij gepast.” 

Onderhoud, storingen en irritaties 

De Mini draait al even mee, dus zouden structurele problemen zich inmiddels wel hebben geuit. Afgaand op de ervaringen van gebruikers lijken er in ieder geval geen structurele fouten in de auto te zitten. Wel meldt een Cooper-eigenaar na 40.000 km het volgende probleem: “Sinds ongeveer twee maanden maakt de auto bij de koude start soms het geluid van een oude diesel. Bij het wegrijden houdt dat geluid op. Daarnaast af en toe een storingsmelding met betrekking tot de aandrijving.” Dit is uiteindelijk met een update verholpen, maar niet helemaal naar tevredenheid. “Ondanks de 'erkenning door BMW' vond de dealer het nodig €130,- bij mij in rekening te brengen voor deze software-update”, laat de eigenaar weten. Een andere Cooper-rijder: “Een van de zaken die nog stoort is de piepende koppeling na ongeveer anderhalf uur rijden wanneer de auto goed warm is. Ik lees dat het een voorkomende kwaal is. In beginsel niks ernstigs, maar wel vervelend.” Eén berijder kreeg helaas te maken met meerdere flinke garagerekeningen, waaronder die voor een defecte terugslagklep in de benzinetank. “Aangezien deze geïntegreerd is, hebben ze de gehele tank vervangen à ruim € 1.300,-“, schrijft de teleurgestelde eigenaar, die hierna afscheid van zijn Mini nam. 

Gelukkig voor anderen is dit een incident: de Mini lijkt overwegend best betrouwbaar. Voor de ruimte moet je hem niet kopen, dat is duidelijk, maar er is ook een heldere reden om wél voor een Mini te gaan. Bestuurders zijn immers vrijwel zonder uitzondering enthousiast over het rijden, waarbij het niet uitmaakt of er nu een drie- of viercilinder onder de motorkap ligt. Het lijkt er voorzichtig op dat deze generatie Mini daadwerkelijk een extra ronde mee kan.