Praktijkervaring Citroën BX: bijzondere techniek voor iedereen

Dat er op AutoWeek.nl flink wat gebruikerservaringen van BX-rijders staan is geen wonder, in zijn twaalf jaar lange carrière wist Citroën maar liefst 2,3 miljoen exemplaren aan de man te brengen. Zeldzaam was de BX dus allerminst. Lange tijd kostte een gebruikte BX zo goed als niets, tot men ineens besefte dat ze bijna allemaal verdwenen zijn. Inmiddels worden steeds meer van deze door Marcello Gandini getekende auto gekoesterd. 

BX als praktisch vervoermiddel 

Voordat de BX dit stadium bereikte was het bovenal een gebruiksvoorwerp. Een reviewer die het leven van een redacteur wel heel gemakkelijk maakt schrijft daarover: “Deze grote Citroën is uiterst zuinig en comfortabel. De bagageruimte is ideaal voor iedereen die wel een wat grotere dingen vervoert. Het interieur is ook erg comfortabel, dus erg geschikt voor lange snelwegritten.” Dat ervaart ook de eigenaar van een BX 14 Injection uit 1990: “Binnenruimte is ruim genoeg om een trip met vier man naar Spanje te ondernemen.” 

Dat zelfs de BX GTI een verstandige keuze was beschrijft een eigenaar daarvan in 2003. “Er is niets dat in comfort, vermogen, ruimte en zuinigheid in de buurt komt van de BX tenzij je met heel veel geld gaat gooien.” Ook een BX 16 TGI-rijder is bijzonder tevreden met de prijs-kwaliteitsverhouding. “Ik roem de enorme ruimte die je voor het geld krijgt.” De auto bleek zelfs in staat om criticasters te bekeren, aldus een andere BX GTI-chauffeur. “Het imago van de BX is zeer slecht. Ik ben regelmatig uitgelachten als ik het over de auto had, en veel mensen wilden hem niet eens zien. Echter, zodra mensen hem zagen of erin meereden, waren de reacties heel positief.” 

Minder positief zijn rijders over het zitcomfort. Althans, niet iedereen is even content. “De stoelen zijn niet denderend en worden in BX-kringen ook wel zitzakken genoemd”, schrijft de eigenaar van een BX 14 E uit 1985. Nu is die E-uitvoering wel de op een na kaalste, wellicht heeft dat invloed op de ervaring. Want ook de eigenaar van een BX 19 TZI uit 1991 is niet zo tevreden. “Het enige minpuntje vind ik de stoelen”, schrijft hij. “De BX is van begin 1991, en toen zat er nog gewoon een stoffen interieur in.” Dit lijkt Citroën op den duur te hebben aangepast. “Ongeveer halverwege 1991 is dat vervangen door een GTI-interieur (velours) met een andere kleur, wat veel beter zit.” Toch is de eigenaar van een vergelijkbare TZI uit 1990 wel tevreden. “Stoelen/zitpositie fantastisch”, luidt de korte mededeling.  

Zweven met de BX  

Het is prachtig dat de Citroën BX zo inzetbaar is gebleken, maar verder zijn we erg benieuwd naar de rijbeleving. Nou, die stelt niet teleur. “Het hydropneumatische comfort is fantastisch”, vindt de BX 14 E-rijder, die een doorgewinterde Citrofiel blijkt. “Had het bij een BX iets minder verwacht dan bij een CX, maar dat valt heel erg mee.” De eigenaar van een BX 16 TZI haalt anno 2016 nog steeds plezier uit zijn Fransman. “Over het rijden zelf eigenlijk niets meer dan lof”, laat hij weten. “Ik lach me krom als moderne auto's moeten remmen voor drempels en ik vermaak me kostelijk wanneer verlaagde auto's al stuiterend over 's lands wegen hobbelen.” 

De rijder van een BX 14 Injection uit 1990 legt de eerste pijnpunten bloot. “Wat betreft comfort is het BX-onderstel ongeëvenaard, soepel verend over al het ongerief dat je tegenkomt op de weg. Alleen korte dwarsribbels zijn duidelijk voelbaar. De 1400-versie heeft als bijkomend nadeel dat het toerental op de snelweg er hoog ligt. Dat is wel even wennen op de lange afstand.” Deze bevindingen worden gedeeld door de eigenaar van een vlotte BX 16 TGI uit 1992. “Het comfort is prima!”, is zijn algemene conclusie. “Ik vond het eerst wat tegenvallen, eerlijk gezegd. Vooral kleine oneffenheden worden soms keihard doorgegeven, maar drempels blijven heerlijk gaan.”  

Ook over het geluidscomfort is deze eigenaar duidelijk: “Het geluidsniveau vind ik een groot nadeel. Wil ik de radio nog een beetje fatsoenlijk horen, of nog fatsoenlijk met mijn medepassagiers praten, moet ik niet harder dan 100 rijden. Dan is het prima uit te houden. Maar vooral bij 120 en harder is het een enorm kabaal in de BX. Erg jammer.” 

Een BX TZI-rijder heeft een mogelijke verklaring voor het verschil in ervaren veercomfort. “De TZi"s hebben in tegenstellen tot andere BX’en comfortbollen. Deze hebben een iets grotere inhoud dan de standaard bollen, wat resulteert in nog beter veercomfort. Als neveneffect is de wegligging wel iets minder.” De BX GTI heeft eveneens een aangepast onderstel. “Het toppunt is toch echt om met deze wagen op bochtige 100-km wegen te rijden”, schrijft de enthousiaste eigenaar van zo’n sportversie. “De GTI stuurt (ondanks het bekende onderstuur) superprecies en ligt als een blok op de weg. Het heerlijke soepele motorblok maakt het sportieve rijden tot een plezierige belevenis.” 

Onderhoud en reparatiegevoeligheid 

Als je regelmatig onze youngtimer-praktijkervaringen leest weet je dat het bij zo’n oudje geen zin heeft om individuele onderhoudszaken uit te lichten. We kijken liever naar structurele problemen die bij meerdere eigenaren spelen. Al lijkt de BX overwegend goed gebouwd, zwaktes zijn er zeker. De eigenaar van een BX GTI uit 1992 vat het alvast voor ons samen. “BX-en zijn absoluut geen probleemloze auto's en vooral wanneer het onderhoud niet bijgehouden is kun je van het een in het ander vallen”, klinkt het onheilspellend. “Dit heb ik kunnen voorkomen door gelijk alles aan te pakken en vooral niet te bezuinigen op onderhoud en onderdelen. Dit heeft als gevolg gehad dat ik nu een zeer comfortabel en redelijke betrouwbare BX bezit.”  

Als het gaat om zwaktes zijn het de draagarmlagers achter, waarvan meerdere rijders melden dat deze moesten worden vervangen. Hetzelfde geldt voor de dynamo, die ook regelmatig de geest lijkt te geven. Ook thermostaten geven het regelmatig op, al kunnen we dat bij dergelijke auto’s nauwelijks als een probleem zien. En ondanks de grotendeels uit kunststof opgetrokken carrosserie is roest een aandachtspunt. Het metaal onder die koets heeft toch de neiging een bruine kleur aan te nemen.  

We sluiten af met de reactie van een BX 14 Injection-eigenaar, die juist van de laatste moderniteit hinder ondervindt. “De zwakke punten van de BX zijn roest en bij de monopointinjectie is het monopointinjectiehuis problematisch”, schrijft hij. “Het probleem is dat een monopointhuis ongeveer 60.000 tot 100.000 kilometer meegaat, voordat je het moet vervangen. Vervanging kan alleen als geheel en juist dit onderdeel is zowel nieuw als gebruikt niet tot bijna niet meer verkrijgbaar.” Inmiddels lijkt dit geen probleem meer, ook niet omdat veel eigenaren inmiddels graag meer geld uitgeven aan het rijdend houden van hun BX. Zijn maatschappelijke taak lijkt inmiddels te zijn uitgediend, van de BX zijn we gelukkig nog lang niet af.  

We waarderen het als je wilt bijdragen door het bijhouden van de AutoWeek Verbruiksmonitor of door een gebruikersreview te schrijven waarin je jouw ervaringen met de auto deelt. Daarmee help je potentiële kopers echt vooruit!