Test: Porsche 911 Carrera (1997)

Verstokte 911-liefhebbers hebben altijd moeite met nieuwe Porsches. Niets is een 911, behalve de oude 911, vinden ze al een jaar of twintig. Hun filosofie is dat koplampen rechtop moeten staan als zeilen in de wind. Motorgeluid moet oorverd ovend zijn, een dag in je oren nagalmen nadat je je 911 een uurtje de sporen hebt gegeven. Als het regent, blijf je maar thuis, omdat een 'echte' 911 dan niet zo best naar het baasje wil luisteren. En als het droog is, hòòrt het klamme zweet je over handen en rug te stromen bij snel bochtenwerk. Das war einmal...
De zit is nog typisch 911, in zeer nauwsluitende stoelen. Er is een stuk meer ruimte in de lengte en breedte. Maar achterin zitten blijft slechts mogelijk voor kinderen, alleen voor korte ritten. Ruimte om iets bij-de-hand weg te leggen is er haast niet. De 911 heeft airbags voor en opzij, maar geen dashboardkastje.
Het meterpaneel in Boxster-stijl bevalt ons wel, met natuur lijk een prominente toerenteller middenin. Op de streng gecon troleerde snelweg van Nice naar het westen baart het enige zorg dat de snelheidsmeter daar half onder geperst zit. Op een schaal van 0 tot 300 in een halve cirkel zie je dat we iets tussen 150 en 200 rijden. 150 is een nog draaglijke bekeuring, 200 is dikke problemen. De vaal oplichtende, digitale tweede snelheidsmeter onder de toerenteller moet nauwkeuriger infor matie verschaffen.
Aan de 911 voel je niet hoe hard je precies rijdt. Bij 4000 tpm spint de motor tevreden (da's 175 km/h), er is wat windge ruis maar dat begon al bij 100 km/h. De vering bobbelt stevig maar niet hard over de snelwegrichels. Natuurlijk stuurt de Porsche makkelijk, zeer direct maar totaal niet nerveus, en ligt-ie vast als een huis. Beetje gas bij, ergens tussen 200 en 250 voelt de vering helemaal goed, pakt hij oneffenheden mooi soepel. Overigens moet de nieuwe 911 280 halen,
daar houdt het voor het moment op. Wat er bij 250 km/h en meer gebeurt kunnen we aan de Cote d'Azur niet proberen.
We probeerden toch even het vertrouwde Porsche-geluid op te wekken. Resultaat: het leven begint boven 4000 tpm en 200 km/h. Op een bochtige Route Departementale het binnenland in gooien we de 911 eens open. Zo tussen 4500 en 5500 toeren gaan we van spinnen via zacht loeien naar af en toe metalig sner pen. Met voor het gevoel constant geweld sprint de waterge koelde 911 naar 7000 toeren, waar de motorelektronica onver biddelijk gebiedt op te schakelen.

Veel trekkracht
Dankzij gelijkmatige (en véél) trekkracht, plus Porsches onvolprezen remmen, kun je elke bocht optimaal aansnijden en uit-accelereren. Zit toch wat in, dat de motorplaatsing ach terin ideaal veel gewicht op de achterwielen legt voor optima le tractie. De voorwielen leiden feilloos de 911-neus waar je hem hebben wilt. Loopt de verkanting van het wegdek in een hairpin verkeerd om, naar buiten hellend, is het asfalt slecht en hobbelig? No problem, met gas erop bijten de voorwielen zich vast en wijkt de Porsche nauwelijks van de gewenste koers.
Ooit ondenkbaar bij een 911. Maar diepe indruk maakt bovenal de ongeloofwaardige motorsouplesse. Rol door een dorpje met nog geen 1500 toeren, gas erop, en hij gaat als een raket. Je sukkelt achter een vrachtwagen, even kijken of er ruimte is. Ja - twee trapjes terugschakelen, gas. Dan weet je pas wat 'een trap in de rug' is. Dat kon vroeger niet met de Porsche, de 911 dus. Zijn motor afwurgen tot stapvoets tempo, en dan in één keer voluit wegbranden. Je vergissen in een bocht en even gas loslaten, dan kreeg je straf - als de bliksem tegensturen, anders reed je plots de andere kant uit.
In dat opzicht is de 911 zichzelf niet meer. Hij is zijn wilde haren kwijt, bij wijze van spreken kan je oma er boodschappen mee doen. Zij het dat ze zich mogelijk al twee straten verder op met 200 om een boom vouwt, daar ze totaal niet doorhad dat het al zò hard ging. Want de schijnbaar vriendelijke 911 gaat vanzelfsprekend hard. Op een nieuwe manier blijft het een avontuur, een klasse apart.