Test: Polestar 2

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Met slechts een aantal dagen gebruik is het lastig om een concrete actieradius te noemen van de Zweedse nieuwkomer. De weersomstandigheden en met name de buitentemperatuur hebben veel invloed op het rijbereik van EV’s. De Polestar 2 haalt al naar gelang 375 tot maximaal 425 km haalt, waarbij het laagste getal eerder realiteit is. Een langere periode testen in de toekomst moet meer duidelijkheid verschaffen.

Weigering

De Polestar 2 zou tot 150 kW moeten kunnen laden, maar dat hebben wij nergens gered. Soms bleven we met een tot 40 à 50 procent volgeladen accu hangen rond de 80 kW bij een 150 kW-lader, en slechts één keer met een bijna lege auto kregen we 125 kW uit een 350 kW-lader. Bij de lancering van de Polestar 2 zei de directie dat 150 kW zou moeten volstaan, ook omdat sneller laden de auto duurder zou maken, maar wij delen die mening niet per definitie. De standaarden wat betreft range en laden veranderen snel en juist heel korte laadtijden kunnen het wantrouwen omtrent elektrisch rijden, dat er bij veel mensen nog is, doen verdwijnen. Bovendien haalde de Polestar 2 de beloofde 150 kW zelfs in het gunstigste geval niet. Thuisladen verliep ook niet vlekkeloos: bij een privépaal met 3-fasestroom weigerde de auto soms dienst (niet altijd) en bij het verplaatsen naar een publieke paal weigerde de auto eveneens te laden, zodat we met een vrij lege accu naar een snellader moesten rijden om er gelijkstroom in te doen. Bij een 3-fasepaal op de redactie deed de auto het juist wel. Nu hadden we een voorserie-auto en dat zou een verklaring kunnen zijn voor het euvel.

Stevig

De sprint van 0 naar 100 km/h gebeurt conform verwachting zeer vlot: de Polestar geeft slechts 0,1 seconde toe op zijn claim van 4,7 tellen. De remweg is zonder meer imposant kort. De Polestar staat ondanks zijn overgewicht (2.130 kilo) extreem snel stil. De Polestar 2 wordt geholpen door dure Öhlins-schokdempers, die onderdeel zijn van het Performance Pack. Deze in 20 standen instelbare schokdempers voelen grotendeels aan als overkill voor dit type auto, maar bij het remmen blijft de koets bizar vlak, wat helpt bij het vertragen. Dat Performance Pack omvat verder lagere, hardere vering, Brembo-remmen, grotere lichtmetalen wielen, gele gordels en goudkleurige ventieldopjes. De schokdempers stonden op stand 12, en hoewel stand 20 de ‘zachtste’ positie is, maakt 12 de auto toch al vrij stevig. Kleine oneffenheden worden knap weggewerkt, maar drempels komen keihard door in het interieur. Nu kies je daar bij een hyper-sportieve auto natuurlijk bewust voor, maar in deze Polestar voelt het toch wat overdreven aan. Ja, we kunnen bizar hard door de bocht: de tractie is fenomenaal, de auto blijft extreem vlak en onderstuur blijft door de goede gewichtsverdeling lang uit. Maar omdat het stuurgevoel totaal ontbreekt en de gasrespons niet overdreven scherp is, is de 2 totaal geen rijdersauto. De uitstraling van de auto is daar ook niet naar. Meer comfort, maar toch een extreem goede wegligging zou dan een betere uitkomst zijn van die dure dempers. We zijn benieuwd hoe de auto rijdt zonder het pakket. Nu is hij lastig te duiden; de wegligging is goed, maar hij is en voelt erg zwaar. Op onze goede, Nederlandse wegen rijdt hij erg stil, sereen en comfortabel, maar hij is erg hard over drempels. Hij is snel en helt nauwelijks over, maar voelt nooit sportief aan. Al met al lijkt Polestar er nog niet helemaal uit te zijn hoe we de 2 moeten beleven. De ondersteltechniek zelf is zonder meer goed.

Google

De Polestar heeft een primeur: het multimedia-systeem draait volledig op Google-software en zal er herkenbaar uitzien voor mensen met een Android-telefoon. Ook het voice-command-systeem is van Google en werkt prompt stukken beter dan in veel andere auto’s. Evengoed heeft Volvo een van de beste touchscreens die er momenteel zijn; dit Google-systeem vinden we niet per se beter. Je moet soms onnodig hard drukken en heel overzichtelijk is het nu ook weer niet. De app voor de auto was ten tijde van onze test nog niet af. Het Polestar-interieur is van een hoog niveau. Het voelt volwassen aan en oogt luxueus. Hier houd je het gevoelsmatig lang vol tijdens lange reizen. De stoelen zijn erg goed. We herkennen veel Volvo-techniek, zoals de knoppen op het stuur en de auto­pilot. Die laatste werkt vrij goed, maar wekt dezelfde ergernis als in sommige Volvo’s: soms houdt de auto erg links in de rijstrook en dat is ronduit vervelend als daarnaast bijvoorbeeld de muur van een tunnel is.
Hoofd- en beenruimte zijn wel oké, de Polestar is evenwel krapper is dan hij vanbuiten oogt. De bank zou nog wat hoger kunnen staan. Opvallend is de verhoging in de vloer voor de niet-aanwezige cardanas. De kofferbak van de Polestar is niet overdadig, maar door de vijfde deur is hij goed toegankelijk. De Zweed heeft behalve extra laadruimte onder de kofferbakbodem ook een frunk, wat handig is voor de laadkabels; die zitten dan niet verstopt achter je vakantiebagage.
De Polestar is al met al een bijzonder interessante nieuwkomer, waarop Nederland duidelijk zit te wachten.