Per Citroën C5 Aircross naar de sneeuw - Duurtestreportage

Regen, bewolkte luchten, temperaturen boven 10 graden en vooral heel veel wind: de afgelopen winter had nog het meeste weg van een zich eindeloos voortslepende herfst. Nu weten wij ook wel dat niet iedereen blij wordt van ijs en sneeuw, maar de romantiek was ver te zoeken de voorbije maanden. Gelukkig is er een veelgebruikte en effectieve oplossing voor gebrek aan winterse gezelligheid: een rit naar de Alpen. Half Nederland onderneemt die tocht jaarlijks voor een sportieve uitspatting op de lange latten, maar wij doen het vooral om het weer te ontvluchten en ‘onze’ Citroën eens goed aan de tand te voelen. De C5 Aircross die we van Citroën kregen toebedeeld, lijkt namelijk bij uitstek geschikt voor een winterse tocht.

In het SUV-landschap van 2020 betekent dat niet meer dat de auto beschikt over vierwielaandrijving. Die mogelijkheid is er bij de C5 Aircross zelfs helemaal niet, terwijl zijn technisch grotendeels gelijke broertjes in het PSA-concern inmiddels over een 300 pk sterke plug-inhybrideaandrijflijn met aangedreven achteras kunnen beschikken. De 181 pk sterke Aircross in de duurtestvloot beschikt echter wel over Grip Control, die wielspin en slippartijen op glad wegdek bestrijdt met een slimme tractioncontrol. Die laat zich aan de omstandigheden aanpassen met behulp van een draaiknop die zo uit een Land Rover lijkt te komen, dus dat schept verwachtingen. Bovendien is het zeer afgeladen witte exemplaar voorzien van stoelverwarming en een verwarmbare voorruitrand. Alleen de rand, inderdaad, wat hinderlijke sneeuwen ijsophoping aan het einde van de wisserslag moet voor komen. Typisch zo’n optie die we in het Nederland van 2020 niet kunnen proberen, maar in de hoger gelegen delen van Zwitserland hopelijk wel.

Dat de reis naar het mondaine Sankt Moritz gaat heeft nog een andere reden, maar dat het fenomeen wintersport in dit kosmopolitische oord begon, eind negentiende eeuw, speelde zeker ook mee. Voor sneeuwgarantie is bovendien hoogte nodig. Met een ligging op 1.822 m, ingeklemd tussen drie passen die ook in de winter begaanbaar zouden moeten zijn, heeft de Zwitserse plaats op papier alles in zich.

TE HOOG GEGREPEN

Tegelijkertijd is dit wintersportdorp eigenlijk te hoog gegrepen voor de C5. Bentleys en Porsches rijden hier af en aan en worden na gedane zaken snel in de verwarmde garage gezet door klassiek gekleed hotelpersoneel. Voor de mensen die hier hun jaarlijkse wintervakantie doorbrengen, is zelfs het premiumbroertje van de C5 Aircross, de DS 7 Crossback, nog te min. De C5 moet de auto zijn voor de gewone man die zo comfortabel mogelijk wil reizen. Het moet gezegd: de Advanced Comfort Seats doen hun naam eer aan. Het eerste deel van de tocht gaat vlot, zelfs met de drukte en overdaad aan wegwerkzaamheden waarop het Duitse wegennet iedere bezoeker steevast trakteert. Gedurende vier fijne uren dient zich geen enkele noodzaak tot uitstappen aan, zodat we pas na 485 onafgebroken kilometers de moddervette, met bruin leer beklede stoel tijdelijk verruilen voor een wandeling naar de tankklep. De gevolgen van die lange zit blijken voor geen van beide inzittenden voelbaar. De zitpositie is fijn; je zit duidelijk hoog, zoals je van een SUV mag verwachten, maar toch ook fijn geborgen achter het dashboard en met alle veelgebruikte bedieningselementen direct onder handbereik.

ONTSPANNEN

Een ander onderdeel van Citroëns Advanced Comfort-offensief is het onderstel, dat met de Progressive Hydraulic Cushions het veercomfort van beroemde Citroëns uit het verleden moet evenaren. Eerlijk is eerlijk: in Nederland is niet iedere collega even enthousiast over het nadrukkelijk comfortabele karakter van deze auto. Het bijna zompige geheel is niets voor lieden die een voorkeur hebben voor wat communicatievere, speelsere auto’s, al erkennen ook zij dat Citroën lof verdient voor het maken van een duidelijke keuze. Tijdens de lange rit valt alles op zijn plek. Richels en kuilen worden zonder drama gladgestreken, zodat er veel minder noodzaak is naar dit soort oneffenheden uit te kijken en ernaar te handelen. Zo snijdt het mes aan twee kanten, want het daadwerkelijke veercomfort zorgt zo ook voor een ontspannen gemoedstoestand. Bovendien voelt de C5 niet overdreven log of zwaar aan, wat een belangrijk verschil is met grotere SUV’s. Met 1.405 kg valt het allemaal nog wel mee, en dat is op bochtige bergwegen zeker een voordeel. In zijn element is de auto dan zeker niet, maar het afronden van een reeks haarspeldbochten is ook geen vervelende bezigheid. Het gaat ontspannen, zoals bijna alles aan boord van de C5.

Sankt Moritz ligt ingeklemd tussen de Julierpas, de Malojapas en de Berninapas. Bijzonder is dat ze alle drie indien mogelijk begaanbaar worden gehouden in de winter, een voorrecht dat slechts een handjevol Zwitserse passen heeft. De Malojapas is grotendeels sneeuwvrij en niet al te interessant, maar de Julierpas biedt machtige vergezichten en fraaie, geweldig onderhouden wegen. Bij een temperatuur van enkele graden boven nul slaagt de zon er bovendien in om het ronduit aangenaam te maken, zodat zowaar het panoramadak even geopend kan worden. Heerlijk! Ook de Berninapas is zeer de moeite waard, maar dan op een heel andere manier. Het dak blijft hier hermetisch gesloten, want de wind weet de pas gevallen sneeuw flink op te drijven. Nu en dan zien we zelfs even helemaal niets, wat in een wit landschap en met een incidentele tegenligger een aantal interessante momenten oplevert. Met het hier en daar nog flink besneeuwde wegdek zetten we het Grip Control-systeem natuurlijk op standje ‘sneeuw’, maar de toegevoegde waarde ervan blijft wat beperkt. Uiteraard grijpt de C5 netjes in als het allemaal mis dreigt te gaan, maar we gaan ervan uit dat de auto dat zonder dit systeem ook wel kan.

Bij wegrijden wordt het vermogen merkbaar wat afgeknepen om doorslippen te voorkomen, maar zoiets kan natuurlijk ook met een behoedzame rechtervoet worden geregeld. Wat ons betreft kan de € 400 die het systeem kost dus best worden uitgespaard, al is die verlichte draaiknop wel een welkome aanvulling op het interieur. Dat het systeem een fysieke knop krijgt is op zichzelf al een opmerking waard, want net als bij zijn zustermerken verdwijnen veel functies in de Citroën achter het te trage touchscreen. Met name de bediening van de climate-control blijft op zo’n lange reis een bron van ergernis, doordat er altijd meer handelingen voor nodig zijn dan wanneer er een aparte, fysieke bedieningsmogelijkheid is. Nu we toch aan het zeuren zijn: de stoelverwarming van de Aircross is opmerkelijk traag en neemt op sommige ritten rustig twintig minuten de tijd om tot een merkbaar resultaat te komen. Zo zijn er nog wel wat kleine en grotere irritaties, zoals de slecht reagerende regensensor, de soms weigerachtige grootlichtassistent en het audiosysteem, dat na iedere herstart terugspringt van de bluetoothconnectie naar de fraaie ruis van de lokale radiozender. Ergelijk, maar niet onoverkomelijk.

Wat blijft hangen na 2.546 km is dat de C5 in zijn missie slaagt: dit is echt een indrukwekkend comfortabele reisgenoot.