Opel Meriva (2003) - Test

Als Concept M zag u 'm als eerste in AutoWeek. En kijk nu wat er van is geworden: Opels jongste aanwinst, de Meriva.

We beginnen rustig: een 100 pk 1,6-liter met EasyTronic-bak. Om even warm te draaien. Als je kijkt wat het 'beestje' weegt, is de auto best nog dynamisch en handelbaar. Nu geloven we zo dat automaten de toekomst hebben, maar toch moeten we nog even wennen aan het inhouden van de auto als er opgeschakeld wordt. Maar kickdownen wordt beloond en al met al lijkt het er sterk op dat deze motorversie (er is ook nog een tammere, 87-pk-versie) terecht door Opel wordt gezien als meest verkochte versie. Voor Nederland lijkt het een goed passende motorisering. Niet snel, maar voldoende.

Mannetje in bochtenwerk
Ruimteauto's zijn hoog, zitten hoog, busje-komt-zo, kortom rijdersauto's zijn het niet echt. Ook een Meriva voelt hoog, hangt heus wat in bochten maar toch, het stuurt beter dan een Scénic en eigenlijk net zo goed als een Zafira. We kregen een degelijk Zafira-gevoel onder het rijden. Geen auto waarmee je een toernee maakt over de Europese GP-circuits, maar zeker één die zijn mannetje staat in bochtenwerk. In geen geval een slappe, weke, enge auto. Zoals een Zafira strakker is dan een Scénic, is ook deze kleinere Opel de betere stuurauto. Hij reageert lekker direct op alle commando's van de bestuurder. Afstemming van het onderstel is comfortabel stevig en dat vertaalt zich in bochten als een handelbaar ondersturende auto zonder fratsen.
Genoeg op de automatische EasyTronic-piloot: we willen topmotorisering 1.8 met 125 pk uitdagen en opjagen. Wat krijgen we dan op ons bordje? Een top van 192 km/h en in iets meer dan 11 seconden naar de 100. Strakke cijfers en voor een opgekrikte, opgeblazen 5-deurs Corsa MPV van 4,04 meter zelfs heus serieus. Maar de kustweg aan de noordkant van het zonnige Mallorca is dat ook. Krappe haarspelden, veel stijgen en dalen. Nu zijn we echt blij dat we de 1.8 handbak rijden, want die truck voor je is toch sneller verschalkt op die schaarse stukjes rechte weg en bij vol accelereren bergop gebeurt er echt iets. De vijfbak doet zijn werk naar behoren. De wielophanging (voortrein is Corsa) slokt oneffenheden gretig op maar altijd hou je gevoel met het wegdek.

Zodoende...
De Meriva is in de eerste plaats een ruimteconcept maar met de rest is dus ook heel goed te leven. De afwerking binnenin is keurig, oogt degelijk maar we vinden het interieur wel erg saai en koud en onder het rijden storen we ons aan de dubbele A-stijl die af en toe hinderlijk in de weg loopt.
Verder heeft Opel ervoor gekozen airco op geen enkele uitvoering van de Meriva standaard te leveren. Het is een optie van 1.100 (airco) tot 1.700 euro (Elektronic Climate Control). De flexibiliteit van het interieur is gelukkig wel onderdeel van welke Meriva u ook koopt. En dat samen met het keurige, niet te gekke design van de buitenkant van de auto zijn er ingrediënten zat voor een succesvolle toekomst.

Merivanbinnen
Of u het nu veel gaat gebruiken of niet, de Meriva onderscheidt zich door een unieke achterbank waarmee je (bijna) alles kunt. En we kunnen melden: het werkt. Wát kun je allemaal? De achterbankleuning kan plat in drie afzonderlijke delen. Niks nieuws, maar fraai is dat de zitting met voorovergeklapte leuning wegzakt in de wagenvloer. Klap je de middelste (halve) zitting neer en laat je hem in de vloer zakken, dan ontstaan er naast de twee achtergebleven zitplaatsen forse kieren. Bingo! Die ruimte is beschikbaar om vervolgens met een hendel die zitplaatsen meer naar het midden op te schuiven. Zodat de twee achterpassagiers rianter zitten. Het wordt nog mooier. De stoelen van de Meriva-achterbank zijn ook nog in lengterichting verschuifbaar en de hoek van de rugleuning is verstelbaar. Verder: de voorstoel rechts is geheel neerklapbaar (dan een laadlengte van 2,40 meter!), onder de vloer van de bagageruimte is een smokkelruimte van 60 liter en, ook handig, je kunt een armsteun krijgen (standaard op de Enjoy) die de hele achterbank een puist praktisch cachet geeft. Zonder een ingewikkelde gebruiksaanwijzing te hoeven lezen, kun je met dit FlexSpace-interieur (zo noemt Opel z'n vinding) aan de gang, dus dat is goed. De drempel om al die variaties te gebruiken is laag. Het werkt verder licht en soepel en voelt goed aan.
Goed, dan nog even teruglanden op aarde vanuit FlexSpace. De Meriva is en blijft een compacte auto, dat betekent dat hoofd- en beenruimte hoe dan ook 'eindig' zijn. Uw verslaggever zit goed achter zichzelf, maar met de benen over elkaar de krant lezen kunt u vergeten. Ondanks zijn 2,63 meter wielbasis.
Verder zetten we vraagtekens bij de Meriva als standaard 5-zitter. Want die passagier in het midden van de achterbank heeft weliswaar een zachte zitting, maar die is lang niet breed genoeg voor een volgroeid derrière.
Voor de volledigheid: de delen van de achterbank zijn natuurlijk ook nog gewoon neerklapbaar en een zevenzits-configuratie á la Zafira (met z'n Flex7-systeem) zit niet in het Meriva-pretpakket.