Opel Astra 1.6 Turbo Cosmo (2008) - Test

De achterliggende gedachte van de opkomst van turbomotoren mag inmiddels
duidelijk zijn: strengere emissie-eisen verplichten autofabrikanten creatief om te springen met de beschikbare techniek. Een motor met kleine cilinderinhoud blaast nu eenmaal minder rotzooi de atmosfeer in, en om de prestaties er niet onder te laten lijden, wordt er een uitlaatgascompressor, oftewel een turbo, gemonteerd. Het lijkt erop dat de onstuitbare opmars van het leger van Al Gore de ontwikkelingen en toepassing van kleine turbomotoren in een stroomversnelling heeft gebracht. Daar is helemaal niets mis mee, want zo profiteert iedereen, boomknuffelaars én benzinejunks.

Pk's en Nm's
De Astra heeft een motorvermogen van 180 pk uit 1,6 liter. Het maximumkoppel is ook al niet misselijk, 230 Nm bij minder dan 2.000 toeren. Dat resulteert in prima prestaties. Niet alleen de sprint naar 100 verloopt snel, maar – dankzij het grote koppel – vooral de inhaal-manoeuvres (80 naar 120 in de vierde en vijfde versnelling) vergen weinig tijd. Het zijn in dit geval niet de pk's maar de newtonmeters en de beschikbaarheid daarvan (de bandbreedte van het toerengebied) die het 'm doen.
De Astra reageert als een losgeslagen Bokito op bewegingen van je rechtervoet, zeker wanneer de sportknop is geactiveerd. Geen aanrader voor wie relaxed wil rijden. De Astra jaagt je behoorlijk op, net als z'n snellere broer, de OPC. Het motorgeluid van de Astra 1.6 is niet bijzonder spannend. Hij klinkt wel lekker vol en hij bromt nog wat in de uitlaat. Als de turbo aan het werk wordt gezet – vanaf zo'n 3.000 tpm is die op volle oorlogssterkte – klinkt het alsof er wind langs een raam giert.
Misschien mede daardoor geeft de Astra je een grote snelheidssensatie. Behalve de opgefokte motor en de nerveuze respons op het gaspedaal zijn ook de directe besturing en het harde onderstel daar verantwoordelijk voor. Dat harde onderstel (van hard naar harder aan te passen met de eerdergenoemde sportknop,
die de elektronisch geregelde dempers aanstuurt) is vooral te merken bij lagere snelheden. Loods je de Astra echter op tempo door de bocht, dan blijkt er toch flink wat rol in de koets te zitten.

Duitse auto
In het interieur wordt meteen duidelijk dat de Astra een Duitse auto is. De grijze kunststof en de zwarte pianolak maken de auto saai. Maar hij is wel heel degelijk in elkaar gezet en kwalitatief goed. En ergonomisch is het goed voor elkaar. Grote draaiknoppen maken de bediening eenvoudig en de menu's van het optionele
kleurenscherm zijn simpel te doorgronden.
De binnenspiegel zit weliswaar wat hoger dan bij de driedeurs-Astra, maar hangt toch nog steeds iets te veel in het blikveld. De stevige stoelen bieden niet genoeg zijdelingse steun, maar scoren nog steeds een ruime voldoende. Achterin is het het aan de krappe kant en heb je de 'pech' dat je de zijruiten op handkracht dient te openen en sluiten. Daar zijn ook geen ventilatieopeningen en naar een middenarmsteun en derde hoofdsteun zoek je tevergeefs. Dat komt in deze klasse niet vaak meer voor...