Test: Nissan Juke R (2013)

Ken je 'm nog, de Ford Transit Supervan met z'n V8 middenmotor? Of die Espace waarin Renault ooit een V10 Formule 1-motor lepelde? Waanzinnige apparaten. Maar hoe spectaculair ook, hun rol beperkte zich tot het zijn van een promotionele gimmick. Na gedane pr-werkzaamheden verdwenen de met een overdosis steroïden opgepompte busjes linea recta in het museum.

Eenzelfde lot leek de twee Juke R-conceptauto's beschoren, die Nissan dik een jaar geleden introduceerde. Tot zich een serieus aantal gegadigden meldden die er graag, héél graag een wilden hebben. 'Nee' verkopen is ook zoiets als je er pakweg een half miljoen voor kunt vangen - want dat kost-ie -, dus werd besloten om de Juke R, met onderstel en aandrijflijn van de Nissan GT-R, alsnog in productie te nemen. Vooralsnog in een gelimiteerde serie van twintig stuks. Het eerste exemplaar is inmiddels overhandigd aan een oliesjeik uit Dubai, die waarschijnlijk van gekkigheid niet meer wist wat nu weer eens aan zijn collectie toe te voegen. Z'n vriendjes zullen niet weten wat ze overkomt wanneer het tijd is voor de periodieke dragrace, want met een sprinttijd van nul tot honderd in pakweg 3,5 seconden wast de Juke R heel wat Ferrari's, Porsches, Bentley's en ander exotisch spul genadeloos de oren.

Geen prutswerk

Hoewel je wéét dat je in een auto met GT-R-genen stapt, moet je brein toch even omschakelen zodra het gas erop gaat. Je verwacht een braaf spinnende huiskat, het blijkt een bloeddorstige leeuw. De aanzwellende V6-grom - aangevuld met het gesis en gefluit van de twinturbo - en de waanzinnige acceleratie die daarop volgt, rijmt domweg niet met de SUV-achtige basisvorm van de Juke - hoeveel aangedikt en uitgeklopt hij ook is. Pas na een paar rondjes went het om met zo'n 220 km/h op de Tarzanbocht af te vliegen, of met 150 km/h door het Scheivlak te denderen met deze samoerai-SUV.

Het exemplaar dat ik rijd, is overigens nog een van de twee prototypen, maar veel is er niet meer gewijzigd. De productieversie heeft alleen een iets andere voorbumper gekregen, en de motor werd voorzien van de laatste GT-R-specs - 550 pk in plaats van de 485 stuks waarmee ik me moet behelpen...

Zelfs aan deze proto merk je dat er allesbehalve een maffe tuner aan de slag is geweest. Alles functioneert zoals het moet, en het geheel voelt zeer solide aan. Mag je ook wel verwachten van de mannen die de auto (met de hand) bouwen. De productie vindt namelijk plaats bij Ray Mallock (RML), het bedrijf dat onder meer tekende voor twee achtereenvolgende titels voor Chevrolet in het WTCC. Bepaald geen prutsers, dus.

Ze stonden overigens voor een aardige uitdaging om de (in basis standaard) koets van een Juke tot een geslaagd huwelijk met de bodemgroep van een GT-R te laten komen - daarvoor moest het frame behoorlijk ingekort worden. Verder priemt het dashboard tien centimeter verder naar binnen om ruimte te maken voor de voor de 3,8 liter zescilinder (de stoel staat daardoor ter hoogte van de b-stijl). De achterbank is maar helemaal weggelaten om niet in conflict te komen met het achterste differentieel. In plaats daarvan is er een rolkooi gemonteerd.

Ook voor je neus is het een bijzondere mix van componenten, want alle GT-R-specifieke panelen en knoppen zijn in het dashboard van de Juke gepropt. Dus inclusief flippers aan het stuur voor de bediening van de 6-bak en op de middenconsole alle afstelmogelijkheden voor het onderstel, de transmissie en het ESP. En last but not least het Playstation-achtige display, waarop naar wens zo'n beetje alle data op zijn af te spelen als ware het een datalogger van een echte raceauto.

Losse kont

Opmerkelijk is dat men, ondanks de 250 millimeter kortere wielbasis, niet de software van de vierwielaandrijving opnieuw hoefde te programmeren. De computer bleek snel en slim genoeg om hierop te anticiperen, waardoor de continue verdeling van de aandrijfkrachten tussen voor- en achterwielen op eenzelfde manier verloopt. Dat neemt niet weg dat door de kortere wielbasis en het (iets) hogere zwaartepunt de Juke R een andere mechanische dynamiek heeft dan z'n bloedbroeder in coupévorm. Dat is vooral de bocht in goed merkbaar. Een Nissan GT-R stuurt al vlijmscherp, deze Juke R reageert nóg agressiever. Gevolg is wel dat vooral bij de turn-in de achterkant wat losser is dan die van de toch vooral heel neutraal liggende GT-R.

Ik word er zelfs een paar keer door verrast – vooral bij bochten waar je heel licht remmend in gaat. Zoals bij Bocht 8 (de voormalige Bocht Zonder Naam), een linker doordraaier die langzaam maar zeker verder knijpt en dus een progressieve stuurinput nodig heeft. Even kort tegensturen is gelukkig voldoende om de auto op te vangen. Vervolgens is het een kwestie van gas er weer langzaam op en het 4WD z'n werk te laten doen. Omdat de vierwielaandrijving in eerste instantie naar maximale tractie zoekt, dirigeert het een deel van de krachten – maximaal vijftig procent - naar de neus en ontstaat er mid-corner een toefje onderstuur. Als je nu een héél klein beetje lift, boender je maximaal de bocht uit.

Blijf je echter lomp op het gas staan, dan kan - net als in een GT-R - het onderstuur plotsklaps overgaan in wederom een fractie overstuur, omdat het 4WD-systeem vindt dat er wel weer wat aandrijving naar achteren kan. Zo word je soms helemaal aan het einde van een bocht onverwacht nog geconfronteerd door een kont die even uitstapt.

Kortom, geen SUV om zonder handschoenen aan te pakken. Maar wat 'n geweldig, krankzinnig ding. Als ik sjeik was, zou ik 'm ook in mijn garage willen hebben!