Test: Mini Countryman (2010)

De banden piepen, pylonen vliegen door de lucht en het ruikt op dit afgelegen circuit in Oosternrijk naar verbrand rubber. Kortom: een vertrouwd beeld tijdens de presentatie van een nieuw Mini-model. Want naast zijn geringe afmetingen is het zogenaamde kart-gevoel al minstens vijftig jaar een van de belangrijkste kenmerken van de Mini. Alleen gaat het vandaag niet om een of andere sportieve variant van het onder BMW ressorterende merk, maar eerder om het tegendeel. Want met de nieuwe Countryman, die vanaf september bij de dealers staat, breekt Mini voor het eerst met een flink aantal tradities en merkwaarden. Deze meer dan vier meter lange Countryman is zogenaamd de SUV van de Mini-familie. Maar hij kwam er vooral omdat het merk de grotere carrosserie met de vier deuren zeer goed kon gebruiken.

Om te benadrukken dat ook de Countryman een sportieve auto is, trok men de Finse ex-rallyrijder Rauno Aaltonen maar weer eens achter de geraniums vandaan. Toen de vriendelijke man in 1967 met een opgevoerde Mini Cooper S de Rally van Monte Carlo won, had hij nooit kunnen denken dat het succes van dit model zou voortduren tot ver in de 21e eeuw. En al helemaal niet dat hij meer dan veertig jaar later zou worden gevraagd om een uiterst exclusieve voorintroductie van alweer een nieuwe Mini op te luisteren met zijn aanwezigheid. De 71-jaar jonge Aaltonen geniet met volle teugen. Voorál van de Countryman. Want met deze Mini kun je driften en daar hebben Finse rallyrijders nou eenmaal geen hekel aan. Het is een kwestie van het ESP-systeem afzetten, de bocht induiken en dan met een abrupte beweging het gaspedaal loslaten. De achterzijde komt om en daarna kunnen geoefende bestuurders de auto met het gaspedaal in een drift houden.
Aaltonen kan het, zo weet ik nu. Hij deed het net voor toen ik naast hem zat. En na enig oefenen kun je het ook zelf. Belangrijk is dat je niet te heftig corrigeert, want dan denkt het ESP-systeem dat je de controle kwijt bent, om vervolgens met een boze, milliseconden durende grom de auto te corrigeren. Het mooie is dat het zichzelf vervolgens meteen weer uitschakelt, zodat je daarna weer ongehinderd de achterzijde kunt laten uitwaaieren, zolang je maar beheerst blijft sturen.

BMW kan trots zijn op de Countryman. En op de rest van de line-up. Sterker nog: het houden van Mini na de mislukte overname van Rover is een van de beste zetten geweest die BMW ooit heeft gedaan. Mini is een onvervalste geldmachine. Zelfs in crisisjaar 2009 draaide het merk uitstekend. Keer op keer weet het merk met de roemruchte Britse historie nieuwe klanten aan zich te binden. Die zijn over het algemeen jong, hip en trendy. Maar jonge mensen worden ouder en hier en daar komt er dan ook gezinsuitbreiding. Mini dacht dat de Clubman dankzij zijn extra ruimte daarvoor uitstekend geschikt was, maar dat bleek een misvatting. "Kopers in deze klasse zijn niet zo loyaal als je denkt", zegt Mini-ontwerper Gert Hildebrand. "Wanneer blijkt dat een auto te onhandig is om kinderen mee te vervoeren, zijn ze weg."

Kennelijk gebeurde dat regelmatig, want de Countryman werd in recordtempo ontwikkeld om te voorkomen dat nieuwbakken ouders vluchtten naar de concurrentie. De Countryman is desondanks het meest omstreden ontwerp van Mini tot nu toe. Immers; het is de eerste onder regie van BMW ontwikkelde Mini die buiten Groot-Brittannië gebouwd wordt. Bovendien is het niet alleen de eerste Mini met vier deuren, maar ook de eerste die meer dan vier meter lang is. En staat vooral dat laatste gegeven niet compleet haaks op de kernwaarden van Mini? Dan hebben we het niet alleen over de afmetingen, maar ook over de prestaties. Want een Mini staat - afgezien van zijn afmetingen - vooral bekend om de manier waarop hij rijdt en aanvoelt. Met andere woorden; kan een opgehoogde Mini ter grootte van een Volkswagen Golf nog wel rijden als een kart?

Om met die laatste vraag te beginnen: ja, dat kan. Sterker nog; dankzij de vierwielaandrijving kun je zelfs flink driften met de vierwielaangedreven variant.

Maar even terug naar de auto zelf. Hij is groot, maar dat ziet er eigenlijk vooral raar uit wanneer je 'm naast een gewone Mini zet. Wanneer wij aankomen op het circuit in Oostenrijk – waar de auto wordt gebouwd - en vanuit het pitsgebouw naar beneden kijken, zien we gewoon een rij Mini's. Niets meer en niets minder. En ook binnen is allemaal Mini wat de klok slaat. Maar dan groter, ruimer en handiger. Het interieur is typisch Mini, met een rond centraal instrumentarium en mooie accessoires die soms tegen het kitscherige aan zitten. Achterin zien we twee ver openende deuren en naar keus twee aparte stoelen of een driepersoons achterbank. Deze zijn over een lengte van 13 centimeter te verschuiven, waardoor de bagageruimte varieert van 350 tot 440 liter . Door de leuningen om te klappen, groeit de bagageruimte naar 1170 liter. De ruimte achterin is riant. Zelfs iemand met een lengte van 1,90 meter kan nog 'achter zichzelf' zitten.

Goed, rijden dan maar. Een vreemd idee, dat je als langere bestuurder niet hoeft te bukken en je te laten zakken in je stoel. Niet dat je op de bok zit, maar de lage zitpositie is wel verleden tijd. Dan komt de eerste bocht en tevens het moment van de waarheid. Dat valt niet tegen. Insturen gaat een fractie minder direct dan in een gewone Mini. Ook voel je het gewicht een klein beetje, maar niet zoveel dat het de beleving ernstig aantast. We konden helaas alleen op een nat circuit rijden, waardoor de scherpte enigszins verloren ging, maar dat betekent tevens dat de reflexen van de Countryman op droog wegdek nóg beter zullen zijn. Een uitgebreide rijtest moet dat uitwijzen, maar deze eerste kennismaking valt zeker niet tegen. De vierwielaandrijving werkt prima. Onder normale omstandigheden, zoals op de snelweg, is de auto compleet voorwielaangedreven, maar wanneer het nodig is, vloeit tot zo'n vijftig procent van de aandrijfkrachten naar de achterwielen. Onder extreme omstandigheden kan de cross-over zelfs tijdelijk veranderen in een 100 procent achterwielaangedreven auto.

De Countryman is wel meer een echte auto geworden. Door de lange wielbasis, de soepeler vering en de hogere zitpositie kun je op de snelweg soms het idee krijgen in een 'gewone' auto te zitten. Daarom zouden wij het sportonderstel zeker als optie aankruisen. Gewoon omdat dat nog meer dan het standaard onderstel zorgt voor het Mini-gevoel. Dat laatste is voor ongeveer tachtig procent behouden gebleven. Dit wetende kun je zelf wel inschatten hoeveel meer sportiviteit de Mini-SUV biedt ten opzichte van gewone SUV's. Voor ons gevoel is de Countryman dan ook een echte Mini. In ieder geval is het zonder twijfel de best rijdende cross-over van dit moment. Wanneer de Countryman de eerste auto onder BMW was geweest, zou de kritiek veel luider hebben geklonken en terecht. Maar de Duitsers hebben aangetoond dat ze zich met liefde over de erfenis van Rover hebben ontfermd. En dus is de kans groot dat de Mini niet alleen wordt geaccepteerd, maar dat het model zich tevens ontpopt tot een van de hardlopers in de verkooplijsten.