Test: Mercedes-Benz SLR McLaren Roadster (2007)

Het is een surrealistisch beeld wanneer ik in de vroege ochtend op de oprit van Villa Rothschild, net buiten Frankfurt, om me heen kijk. Omringd door een kleine zeven miljoen aan auto's en nee, er is hier geen vrachtschip met Japanners gelost, maar er staan hier tien SLR's McLaren Roadster. Welke ik wil hebben vandaag? Het antwoord blijft nog even uit, de aanwezigen lopen bijna plechtig rondjes om de monsterlijk grote bolides, die als slapende draken op het smetteloze grind staan. Op de foto mag zo'n SLR dan misschien een gepimpte SLK lijken, in het echt heeft hij werkelijk niets van zijn kleine broertje. Ja, het puntje van de neus. Maar daarna verandert alles. De rest van de koets is onwaarschijnlijk lang en laag, en op allerlei plekken ingesneden door enorme luchtgaten. Bijna helemaal achteraan wordt de wigvorm doorbroken door een klein, canvas koepeltje. De dichte SLR heeft vleugeldeuren, maar dat kan met de cabrio dus niet. Mis. Ook bij deze variant gaan de portieren schuin naar boven open, dankzij een vernuftige constructie waarbij een deel van de A-stijl mee gaat. De kap wordt semi-automatisch geopend. Eerst moet je met de hand een hendel omzetten en de kap op een kier duwen. Daar is veel kracht voor nodig, maar dat is maar goed ook, want wie dit al niet voor elkaar krijgt, moet sowieso bij deze auto uit de buurt blijven.

Koolstofvezel

Bij de betere sportwagens wordt links en rechts wat koolstofvezel aangewend om het gewicht omlaag te brengen. Deze auto is bijna volledig uit dat kostbare materiaal opgetrokken. Koets en chassis vormen één geheel, de voorwielen zitten aan een aluminium subframe en de achteras zit met triangels rechtstreeks aan de koolstof vast. De voordelen van deze materiaalkeuze: laag gewicht, enorme stijfheid en grote botsveiligheid. Dat laatste is wel bewezen in de Formule 1, waar coureurs niet zelden crashes met onwaarschijnlijk hoge snelheden overleven. De neus van de SLR is een verhaal apart; daar zitten twee carbonfiber conussen verstopt, die bij een frontale botsing meer energie absorberen dan een gewone kreukelzone ooit zou kunnen. En die dingen kunnen daar zitten omdat de motor volledig achter de vooras is geplaatst. Dat is weer gedaan om een optimale gewichtsverdeling te bewerkstelligen, bovendien kon daardoor de motor laag worden geplaatst. Dry sump-smering levert daar ook nog eens een bijdrage aan.

En dan de motor zelf: om hem in deze configuratie te passen, moest genoegen worden genomen met een V8. Daar is AMG mee aan de gang gegaan, en met een tussen de cilinderbanken in geplaatste mechanische compressor wist de huistuner van Mercedes er 780 Nm en 626 pk uit te persen. Dat dergelijke krachten van een achterwielaangedreven auto die 'slechts' 1.750 kg weegt een levensgevaarlijk wapen maken, moge duidelijk zijn. Er is dan ook van alles gedaan om de enorme krachten zo goed mogelijk te beteugelen. De bodemplaat is vrijwel volledig vlak gehouden om downforce te creëren. Daardoor was er geen ruimte voor de uitlaat, vandaar dat deze aan de zijkant, net achter de voorwielen, zijn gif spuwt.

Maatwerk

Het interieur is in verhouding tot de buitenkant vrij ingetogen, en je herkent veel dingen uit 'aardse' Mercedessen. De middenconsole herbergt zelfs een paar stukken namaak-aluminium waar we in de SLK onze neus al voor ophaalden. Vreemd, want voor de rest zijn afwerking en materialen uitmuntend. De kuipjes zijn – uiteraard – van koolstofvezel, en overtrokken met mooi leer. Wil je nog mooier leer, dan kan dat: kost zestien mille extra. De stoelen zijn keihard en sluiten zich om je heen. Dat kan lastig zijn voor de corpulentere SLR-liefhebber, maar Mercedes heeft vijf verschillende maten kuipjes in het magazijn staan. En wie het volledige oeuvre van Sonja Bakker heeft doorlopen, is welkom om zich een andere stoel te laten aanmeten. Geruststellend voor de zeven Nederlanders die inmiddels een koopcontract hebben getekend.

Starten doe je met een knop die onder een aluminium klepje op de pook is verstopt. En dan is de rust in de tuinen van Rothschild ook meteen voorbij. De machine snuift en gromt als een hellehond, maar dat is nog niets vergeleken met wat later komt. Amper stationair draaiend brengt de auto ons naar de openbare weg. Sturen vergt buitengewoon veel kracht; even denk ik dat de bekrachtiging kapot is. En dan zijn we het park uit en mag het gas erop. Even de fantasie gebruiken: denk aan vier Harleys, microfoon ertussen en die aansluiten aan de geluidsinstallatie van een middelgrote discotheek en de volumeknop op tien. Dan heb je een indruk van het geluid dat een SLR voortbrengt als je je rechtervoet omlaag brengt. En eigenlijk alleen dan, want de meeste prestaties waarvoor andere auto's alles op alles moeten zetten, doet deze V8 sluimerend, iets boven het stationair toerental. Maar zodra je op de snelweg even de ruimte krijgt, ontwaakt het beest weer en trapt de heavy metal-drummer zijn double base weer in elkaar. En voor wie zich afvraagt wat je in vredesnaam moet met een cabrio die minachtend lacht om een tempo van zo'n driehonderd: het verkeer laat niet toe dat we de de top van 324 km/h (open: dicht haalt hij 332) uitproberen, maar een kleine 250 lukt wel en het gesprek kan gewoon worden voortgezet. Je hoofd boven het raam uitsteken zou tot een regelrechte scalpering leiden, maar gezeten voel je opvallend weinig rijwind.

Satan

Op bergachtige wegen ontpopt deze cabrio zich als een ware killer. Rustig rijden kan bijna niet, de minste beweging van je voet veroorzaakt een dreun in je rug. Als je een beetje doorrijdt, voel je dat de auto gek wil doen. Hij daagt je uit, maar bedreigt je tegelijkertijd. Ik blijf mezelf vertellen dat ik zeven euroton in handen heb en waarschijnlijk heb ik het daar aan te danken dat we de McLaren SLR Roadster aan het eind van deze opzwepende dag ongeschonden weer kunnen inleveren. Het Amerikaanse Evangelical Environmental Network & Creation Care Magazine heeft een discussie gestart met de vraag welke auto Jezus zou rijden, omdat transport in de ogen van de mensen achter dit magazine 'een morele kwestie' is. Wij hebben het antwoord op de gestelde vraag niet, maar weten inmiddels wel waar satan zich in zou hebben verplaatst als hij een rijbewijs had.