Mazda MX-5 1.6 (1998)

Mazda is zo verstandig geweest de MX-5 niet al te radicaal te wijzigen. De huidige MX-5-rijder hoeft dan ook niet het gevoel te krijgen ineens in een hopeloos verouderde auto te rijden. Meest opvallend is het ontbreken van de karakteristieke 'slaapogen'. De nieuwe koplampen zien er wel aardig, maar niet spannend uit. En dan hebben de stilisten gemeend de fraaie, verchroomde deurgrepen te moeten vervangen door van die nietszeggende exemplaren zoals je ze op elke auto tegenkomt. Ondanks deze kritiekpunten blijft die MX-5 nog steeds een heel smakelijk ogend mobieltje, temeer daar het koetswerk door enkele prettig geplaatste plooitjes gespierder overkomt.
In zo'n sportieve tweezitter moet je geen zee van ruimte verwachten. Het gaat er eerder knus aan toe, zeker als de kap gesloten is. Dan moet je niet langer zijn dan ongeveer 1,85 meter om nog echt lekker te kunnen zitten. In de MX-5 vinden we wat dunne en vlakke stoelen, waardoor je in een snelle bocht als het ware tegen het portier of de middentunnel 'rolt'. De zit is sportief laag; eigenlijk lig je meer.
Het interieur van de Mazda is eenvoudig retro. Hij scoort punten met dat prachtige, leren Nardi-stuur. We zijn ook blij dat er nu een klok in zit, maar waarom zo'n grote?
Van de kofferbak moet je je niet te veel voorstellen. Mazda heeft zijn best gedaan om er iets meer van te maken door het reservewiel onder de laadvloer te plaatsen, maar het blijft behelpen. Met zijn tweetjes boodschappen doen, kan niet, want de krat bier en de boodschappentas kunnen alleen maar mee op de rechter voorstoel.
Het cabriodak is vrij simpel geconstrueerd. Verwacht bijvoorbeeld geen binnenbekleding; je kijkt gewoon tegen het stangenstelsel aan. In gesloten toestand moet je ook bedacht zijn op de behoorlijke dode hoek.
Mazda's MX-5-kapje stond bekend als supermakkelijk bedienbaar. In principe veranderde Mazda niets aan de kap, maar het open- en dichtklappen van het dak ging minder vanzelfsprekend dan vroeger. Zou die glazen, netjes verwarmde achterruit een belemmerende factor zijn? Zou kunnen. Wellicht dat het beter gaat als de kap wat vaker open en dicht is geweest. Voor de winterperiode is voor
f 4.500 een hardtop leverbaar. Wie al een MX-5 met hardtop heeft, kan deze zo overzetten naar het nieuwe speeltje. Dat is nog eens slim!
De MX-5 laat zich graag verleiden tot een avontuurlijke rijstijl. Temeer daar de Mazda de achterwielen aandrijft. Dan moet je toch makkelijk dwars door de bocht kunnen. Toch viel dat nu juist een beetje tegen. Doordat het gewicht nu gelijkelijk is verdeeld over voor- en achteras, is de MX-5 1.6 veel moeilijker uit het spoor te krijgen dan zijn voorganger.

Geen spektakel
Hij gaat erg neutraal en hard de hoek om, maar wie echt spektakel wil heeft aan die 110 paarden niet genoeg. Hoewel die kont wat moeilijk naar buiten wil, is het zondermeer een sportieve auto. Een erg lage zit, het minuscule pookje dat een stevige hand vereist, de besturing met een gevoel als van een kart, een stug onderstel dat het wegprofiel nauwkeurig doorseint naar je billen, het kernachtig-metalige motorgeluid, allemaal ingrediënten van een echte sportwagen. In dat opzicht is het karakter van de
MX-5 onaangetast gebleven. Een duidelijke verbetering is de stijvere koets van deze MX-5, die mede zorgt voor een scherper gevoel.
Met het kapje neer zit je in de Japanner goed uit de wind. De Mazda-piloot profiteert van de lage zit en de extra driehoekige ruitjes in het portier die de lucht beter langs je heen leiden. Het is jammer dat Mazda het nauwelijks opvallende windschermpje, dat standaard is op de 1.8-versie, niet als optie levert op de 1.6.
Zoals gezegd heeft Mazda's eenvoudigste MX-5, de 1.6i, nu 110 pk beschikbaar. Dat houdt niet over. Er moet dan ook flink geschakeld worden als je even hebt moeten afremmen en dan weer wilt versnellen. Gezien het prestatieniveau valt het verbruik met 1:10,6 niet tegen. Feit is dat Mazda's MX-5, ondanks een paar optische missers, over de hele linie aan aantrekkelijkheid heeft gewonnen zonder dat dit echt karakterverlies heeft opgeleverd.