Test: Mazda MPV (2002)

De Japanners beschouwen common-rail-dieseltechniek als de sleutel tot Europees succes. De MPV is een van de modellen die met de nieuwe 2.0 CiTD wordt geleverd, eerst was de auto alleen als 2.0 benzine te bestellen. Ook de nieuwe 6 krijgt de beschikking over deze nieuwe krachtbron. Voor dat model is de komst van de moderne diesel nog belangrijker dan bij de MPV het geval is.

Rappe diesel
Bij de koude start laat hij nog een dieselklop horen, eenmaal op temperatuur gekomen treedt de CiTD naar de achtergrond. Op dat punt heeft Mazda vorderingen geboekt. De oude DiTD-motoren dreunden er lustig op los. Je moet even wachten tot de motor 2.000 toeren maakt, maar dan gaat de bijna 1.700 kg wegende grootvervoerder er rap vandoor. Gas geven in korte bochten betekent dikwijls spinnende voorwielen. Niet vreemd als je bedenkt dat de 2.0 CiTD een koppel van 310 Nm levert. Een vermogen van 136 pk is een mooi getal voor een diesel van deze inhoud. Fraai zijn ook de prestaties, op de Oostenrijkse snelwegen blijft de naald van de snelheidsmeter steken bij dik 190 km/u, da's een overdrijving van veertien kilometer, maar het blijft een hoge snelheid. Benzinerijders worden bediend met een 2,3-liter viercilinder die goed is voor 141 pk. De 2,0-liter van de MPV voor de facelift schopte het tot 122 pk.

Puur functioneel
Maar behalve het motorennieuws valt er natuurlijk nog meer te melden. Zo is het uiterlijk licht gewijzigd. De MPV heeft nu een grille die sterk lijkt op die van de nieuwe 6 en er is een nieuwe bumper gemonteerd. Achter zien we gewijzigde achterlichten. Weinig schokkend allemaal, het is nog steeds geen auto die tot de verbeelding spreekt. Puur functioneel, dat is nog de beste omschrijving. Die functionaliteit keert terug in het interieur, zoals je mag verwachten van een MPV. Mazda heeft het gebruiksgemak op een aantal punten verbeterd, zo moest je voorheen nog eerst de hoofdsteunen van de tweede zitrij verwijderen om op de achterste stoelen plaats te nemen, tegenwoordig is dat niet meer nodig. De grote hoofdsteunen nemen overigens wel veel zicht naar achteren weg. Wij hebben de middelste maar verwijderd tijdens de testritten. De stoelen van de middelste zitrij zijn alledrie tot tafel om te toveren. Zoals altijd bij een facelift, is ook het interieur onder handen genomen met nieuwe stofjes en materialen. De Exclusive-uitvoering is voortaan te bestellen met carbonlook-panelen op het dashboard. Vreemd, dat soort materiaal verwacht je eerder in een sportief model.
Van de MPV mag je uiteraard geen sportiviteit verwachten. Het is een uiterst comfortabele ruimtewagen. Oneffenheden in het wegdek worden met groot gemak gladgestreken. De auto blijft zelfs nadeinen en de carrosserie lijkt constant in beweging om de inzittenden vooral maar niks te laten voelen van een slecht wegdek. In snelle bochten merk je pas hoe zwaar de auto is, want dan wil hij graag rechtuit.

Uitstraling
Op technisch gebied is de Mazda MPV er behoorlijk op vooruitgegaan. De komst van de diesel zal ongetwijfeld nieuwe kopers aantrekken. De auto is hartstikke praktisch en ruim, dus daar ligt het ook niet aan. Hoewel functionaliteit bij dergelijke auto's de doorslag geeft, wil het oog natuurlijk ook wat. En juist de uitstraling was ongetwijfeld het zwakke punt van Mazda's grootste ruimtewonder. Gezien de geringe uiterlijke wijzigingen zal ook de vernieuwde MPV geen grote rol gaan spelen in zijn segment.