Langs Lek en Rijn met de Suzuki Swift Sport - De Dijk

Hoewel de hit van Tom Petty uit 1991 over de verkenning van het leven gaat en niet over een roadtrip, krijg ik het refrein van ‘Into the great wide open’ maar niet uit mijn hoofd. Al snel nadat je bij Tull en ’t Waal, op een steenworp afstand van de A27, de Lekdijk bent opgereden en oostwaarts toert, strekt het weidse rivierenlandschap zich voor je uit en voel je je als een vogel zo vrij. Aan het begin herinneren een paar drempels nog aan de dagelijksheid die je zojuist achter je hebt gelaten, daarna opent de stuurhemel zich. Dijken vormen immers een positieve uitzondering op onze rechttoe-rechtaanwegen, de natuurlijke loop langs het water zorgt voor een keur aan kronkels.

Voor de eerste aflevering in een reeks van acht hebben we de onlangs vernieuwde Suzuki Swift Sport meegenomen. Het achtervoegsel Smart Hybrid duidt op de belangrijkste wijziging: de 1.4 Boosterjet is voortaan uitgerust met een mild-hybridsysteem dat functioneert op 48V. De hulp van de 10 kW sterke startmotor is vooral gericht op de ondersteuning van diverse boord systemen en efficiency, want het vermogen daalde van 140 naar 129 pk. Wel steeg het koppel van 230 naar 235 Nm en is dat bij een lager toerental beschikbaar. Per saldo heeft de Sport een fractie ingeleverd op de sprint van 0-100 km/h, zij het bij een lagere uitstoot en een gunstiger brandstofverbruik.

UITDAGEND BEGIN

Onveranderd is de lichtvoetigheid en dat maakt de compacte Japanner bij uitstek geschikt voor een aangename dijkverkenning. Hij kan meteen flink aan de bak, want de eerste 30 kilometer is één kronkelende, feestelijke spaghettisliert. De weg is dusdanig smal dat zelfs bij de geldende maximumsnelheid van 60 km/h sommige hoeken behoorlijk uitdagend zijn. Er is nog net voldoende ruimte om tegenliggers te kunnen passeren. De optionele 18-inch OZ-wielen, met 215 millimeter brede Michelin Pilot Sports (€ 3.199), maken de Swift Sport een nog fijner rij-ijzer dan hij van huis uit al is.

We worden in het begin geregeld verrast door het vlijmscherpe instuurgedrag, met als gevolg dat we af en toe wat input moeten terugnemen. Het sportrubber zorgt er tevens voor dat de Suzuki prachtig reageert op het rechterpedaal. Lift het gas en de neus duikt gretig naar binnen, dit zonder dat de achterkant nerveus wordt. Dat is mede te danken aan de uitgebalanceerde veer-dempercombinatie, die zeker niet spijkerhard is. Wel zo lekker gezien de korte wielbasis en het lage wagengewicht.

Een vroege tussenstop bij Fort Honswijk kan je iets leren over de geschiedenis van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Bovendien is er een tijdelijke expositie over de rol van het fort tijdens de Tweede Wereldoorlog. We kunnen ons echter voorstellen dat je net in je ritme zit en liever doorrijdt. Want zonder op de zaken vooruit te willen lopen, is dit een van de lekkerste stuurtrajecten van ons land. Niet voor niks is AutoWeek hier regelmatig te vinden voor een filmof fotosessie, waarbij we tussen de bedrijven door mooi achter elkaar van de ene in de andere auto kunnen springen voor een gedegen vergelijking.

NÓG WEIDSER

Bij Wijk bij Duurstede moeten we eventjes door de bebouwde kom. De terrasjes op het marktplein nodigen uit tot een kop koffie, maar wij beperken ons tot een foto bij het schilderachtige Kasteel Duurstede. Laat het vooral bij de buitenkant, als je zoiets vanbinnen wilt zien, kun je beter doorrijden naar Kasteel Amerongen, tien overheerlijke dijkkilometers verderop. Dit stuk Nederlands erfgoed geeft een prachtig beeld van hoe een adellijke familie eeuwen geleden woonde en is zeker een bezoek waard.

Amerongen is tevens de plek waar we met de pont oversteken, van Utrecht naar Gelderland. Onverdroten gaan we verder over wat inmiddels de Rijndijk is. Het is een doordeweekse dag buiten de vakanties en net als aan de noordkant van de rivier valt op hoe rustig het is, op het verkeer rond bovengenoemde stadjes na. Het landschap is zo mogelijk nóg weidser, met links uitzicht over de Rijn en de Utrechtse Heuvelrug en rechts de uitgestrekte landerijen en boomgaarden van de Betuwe.

De weg is hier wat breder en vloeiender. Bomen of struiken langs het asfalt ontbreken, je kunt kilometers ver vooruitkijken en dus mooi oefenen met de ideale lijn in de opeenvolgende bochten. Er zijn wat meer drempels, maar die zijn laag genoeg om het plezier nauwelijks te verstoren. Het bescheiden vermogen is ook hier meer dan voldoende, wel is de powerband beperkt. Op papier levert de kleine vierpitter al vroeg zijn maximumkoppel, in de praktijk moet je hem boven de 3.000 toeren houden voor een optimale gasrespons. En rond de 5.000 toeren is de meeste puf eruit. Het daagt je uit tot een actieve rijstijl, wat mede dankzij de trefzeker schakelende zesbak allerminst een straf is.

Bij Kesteren moeten we een paar kilometer landinwaarts navigeren, om vervolgens bij Opheusden verder te gaan op de Rijnbandijk. Nog een klein stukje naar Heteren, het eindpunt van vandaag en handig gelegen aan de A50. Voordat we terugkeren naar die saaie realiteit, stoppen we voor een laatste foto. Bonte koeien grazen vredig in de groene weiden, twee ooievaars vliegen over. Op de uiterwaarden zien we een paar fazanten en een haas. Wat kan Nederland mooi zijn!