Lancia Delta 1.9 TT Multi-jet Platino (2009)

De grote, scherp gevormde koplampen geven de Delta een gespierd, bijna dreigend vooraanzicht. Kenmerkender nog dan de neus is het silhouet van de Lancia. De scherpe vouw die de taillelijn vormt, loopt recht als een liniaal naar achteren op, om vlak voor de achterlichten een bocht naar beneden te maken. De boemerangvormige, verticale achterlichten liggen daar tegenaan gedrapeerd. De C-stijl heeft de vorm van een haaienvin, met een minimaal raakpunt aan het dak. De glazen achterklep maakt de pret helemaal compleet.

Zo anders als de Delta er vanbuiten uitziet, zo anders is ook de beleving aan boord. Het dashboard is een wilde mix van materialen, kleuren en lijnen; elke vorm van logica is ver te zoeken. Zo vind je de knoppen van de mistlampen onder de radio. Opvallend zijn de kwalitatief uitstekende materialen die Lancia heeft gekozen, terwijl de middenconsole en het stuur juist met een goedkoop ogende en aanvoelende aluminiumlook plasticsoort zijn bekleed.

De Lancia-stoelen zitten niet verkeerd, maar zijn iets aan de hoge kant gemonteerd. De zijdelingse steun had van ons wel wat beter gemogen; die van de rugleuning kun je instellen, maar de zitting is wat vlak. Het stuur ligt goed in de hand, mede dankzij het uitgesproken profiel op tien voor twee. Een hinderlijke herinnering aan de Fiat Bravo, waarvan deze auto is afgeleid, is de hendel van de cruisecontrol, die linksonder richting je knie prikt. Onder in je blikveld tref je een prachtig klokkencluster aan, maar de schaalverdelingen van snelheidsmeter en toerenteller ervan zijn onduidelijk.

Verborgen talent

De ruimte op de achterbank is een van zijn grootste verborgen talenten Zelfs wanneer de voorste inzittenden zich veel ruimte hebben toegeëigend, zit je nog steeds riant achterin. Dat is mede te danken aan het feit dat de bank tien centimeter in de rijrichting te verschuiven is, en dat ook nog eens in twee ongelijke delen, zodat je niet al te veel concessies hoeft te doen aan de bagageruimte. Dat is wel nodig ook, want die houdt met een inhoud van 465 liter niet over.

Een 1,9-liter dieselmotor met 190 pk en 400 Nm: dat moet een rauw en onbehouwen beest zijn, zou je denken. Des te opvallender is het dan dat de twinturbo eigenlijk best rustig loopt en dat het opvallend stil is aan boord van de Delta, zelfs wanneer je het vermogen aanspreekt. De motor trekt er als een dolle aan en het is bijna of het gaspedaal en de naald van de snelheidsmeter direct met elkaar verbonden zijn.

Schakelen is amper meer nodig; op naar zijn zes en de rest van de rit doe je bijna alles daar. Tussensprints, inhalen, het maakt niet uit. Gelukkig maar, want de versnellingsbak voelt aan als een ton met vieze Pampers. Het is diezelfde, veel te lange pook als in de Bravo waarmee je vaag en gevoelloos door de verzetten moet. Zoveel vermogen en koppel via de voorwielen verwerken, is geen makkie; de Delta heeft er af en toe dan ook moeite mee. Het is in de bochten, zeker op nat, zaak zuinig met je gas om te springen. In die bochten heeft de Delta wat neiging tot duiken, omdat de vering aan de zachte kant is. Opmerkelijk, omdat de auto op slecht wegdek juist wat springerig overkomt. Een wat meer verfijnde afstemming zou de Delta veel goed doen.