Test: Honda Jazz Hybrid

Het concept van de Jazz staat al sinds 2002. Er keerde toen een modelnaam terug die ook in de jaren tachtig al op een kleine Honda stond. De compacte hatchback met wat MPV-trekjes kenmerkt zich al 18 jaar door een vrij hoge daklijn, een recht aflopende achterzijde en een slimme opzet van het interieur. Door de plaatsing van de benzinetank onder de voorstoelen ontstaat achterin veel ruimte, terwijl de zogenaamde Magic Seats daar veel gebruiksgemak brengen. Bij de tweede generatie introduceerde Honda al een versie met een hybride aandrijflijn. Bij de vorige Jazz was die optie weer vervallen, maar nu heeft de Jazz altijd de combinatie van een elektromotor en een verbrandingsmotor die op benzine loopt.

Honda bewandelt weer heel nadrukkelijk zijn eigen weg, niet alleen qua techniek, maar ook qua vormgeving. Momenteel kan het in het B-segment niet hip genoeg zijn, getuige de frivole vormpjes en uitbundige stijlelementen. Daarbij is de Peugeot 208 het ultieme voorbeeld van een uiterst fris en guitig design, maar Honda kan er zelf natuurlijk ook wat van met de E, een retroachtige knipoog naar de eerste Civic. Met de Jazz nam het merk designtechnisch geen risico, al oogt hij door de vormen van de koplampen en de verlichtingsringen wel wat vriendelijker dan zijn voorganger. Het lijkt of het Jazz-designteam iets meekreeg van de joligheid van de designers een deur verderop, die behoorlijk losgingen op de E. De Jazz oogt klein vanbuiten, maar open het portier en je zult versteld staan van de ruimte. Het lichte materiaal van de stoelen voelt aan zoals het oogt: zacht! Je zakt er een stukje in weg, terwijl deze Executive-uitvoering je onderdompelt in luxe. Over het dashboard loopt een brede strook leerachtig materiaal en ook de knoppen en kunststoffen stralen kwaliteit uit. Zeker de knoppen voor de klimaatregeling voelen hoogwaardig aan.

Een beetje MPV-gevoel

Voor de bestuurder zit een relatief klein display, dat uitblinkt in overzichtelijkheid. Dit instrumentarium geeft de gebruikelijke informatie. Een toerenteller ontbreekt, maar het toerental is door de opzet van de aandrijflijn ook niet relevant. Wel vind je er veel info over het verbruik en de energiestromen. We krijgen voorin nog steeds een beetje een MPV-gevoel, doordat de voorruit ver van de voorstoelen af staat en er tussen de A-stijl en de voorportieren vrij grote glasoppervlakken zitten. Je zit niet op de bok, waardoor de zitpositie neigt naar die in een hatchback, al zal voor een wat strammer wordend lijf de instap wel hoog genoeg zijn. Het dashboard blinkt uit in ergonomie, waarbij de grote knop links van het instrumentarium, voor het aanpassen van de felheid van de schermverlichting, een fraai voorbeeld is van gebruiksvriendelijkheid. Hoe vaak we tegenwoordig voor dergelijke acties niet moeten swipen in een schermmenu! Houd de bediening simpel, dat was duidelijk de missie. Waarschijnlijk bedien je ook daarom de aandrijflijn niet met een funky draaiknop of schakelaar, maar met een oude, vertrouwde automaatpook. Aan opbergmogelijkheden is geen gebrek. Er zijn bijvoorbeeld portiervakken en er zijn zelfs twee dashboardkastjes.

Het wordt de hoogste tijd om de Magic Seats te bespreken. Honda blijft aan die achterstoelen vasthouden in de Jazz. Je kunt de zittingen van de achterbank omhoog klappen, waardoor een hoge laadruimte ontstaat tussen de voorstoelen en de tegen de leuningen geklapte zitvlakken. Moet je een keer een ingeklapte rolstoel, een kinderfiets, een kamerplant of iets dergelijks vervoeren, dan zul je de Japanners dankbaar zijn voor deze vinding. In de bagageruimte past 309 liter en dat is iets minder dan de vorige Jazz te bieden had. Onder de laadvloer is nog een diep vak voor kleine spullen. Heb je geen spullen maar mensen te gast achterin, dan zullen die, dankzij het functionele design van deze auto, meer dan genoeg hoofd- en beenruimte hebben.

Atkinson-principe

Een nog groter kunststukje dan de Magic Seats is de hybride aandrijflijn. Ook daar kiest Honda voor een eigen oplossing. De aandrijflijn bestaat uit een elektromotor en een 1.5-benzinemotor. Er is geen sprake van een planetair tandwielstelsel, wel van een vaste overbrengingsverhouding tussen elektromotor en benzinemotor, waarbij er via een koppeling ook sprake kan zijn van rechtstreekse aandrijving van de 1.5 op de wielen. Dat laatste is vooral op de snelweg het geval. De 1.5 functioneert volgens het zogenaamde Atkinson-principe. Door de combinatie met de elektromotor kan deze benzinemotor zoveel mogelijk opereren in het toerengebied waarin hij het meest tot zijn recht komt. Mooi verlopen ook de keuzes om de Jazz ofwel stukken geheel elektrisch te laten rijden, ofwel de 1.5 als generator voor de elektromotor te laten werken. Is de accu voldoende bijgeladen, dan zal de Jazz in eerste instantie elektrisch van zijn plek komen. Snel daarna, of al eerder bij een minder geladen accu, springt de benzinemotor bij. Dan hoor je dat de motor een constant toerental draait, om er als generator voor te zorgen dat de elektromotor wordt gevoed. Bij hogere snelheden vindt er wel een koppeling van de 1.5 met de voorwielen plaats. Zit je de aandrijflijn met een systeemvermogen van 109 pk en 253 Nm vol op de huid, dan dringt het motorgeluid hard naar binnen. Bij vol accelereren veinst de techniek korte schakelmomenten. De versnelling mag er dan wel degelijk zijn. Binnen 9,5 seconden spurt de Jazz vanuit stilstand naar 100 km/h. Nog veel belangrijker is natuurlijk hoeveel benzine de Jazz met zijn geëlektrificeerde aandrijflijn verbruikt. Wij komen uit op 1 op 20,6, de fabrieksopgave vermeldt 1 op 21,7 volgens WLTP-cyclus.

Flink gewicht

De combinatie van zachte stoelen en een zachte onderstelafstemming zorgt voor een comfortabele rijbeleving, waarbij verder opvalt dat rij- en rolgeluiden van buitenaf voor een auto in deze klasse ook behoorlijk buiten het interieur blijven. De demping is soft en de auto helt in bochten over, maar de besturing wekt vertrouwen en je voelt goed wat er met de auto gebeurt. Het onderstel weet prima raad met drempels. Alleen korte dwarsrichels zijn goed voelbaar voor de inzittenden, maar dat komt door het flinke gewicht van 1.300 kilo. Een hybride aandrijflijn maakt een auto immers zwaar.

Wie het uiterlijk van de Jazz te bedaagd vindt, kan kiezen voor de Crossstar-uitvoering, waarbij zaken als aangepaste bumpers, wielkastranden en dakrelingen hem een cross-overachtige uitstraling moeten geven. Wat de uitrusting betreft is de Jazz als 1.5 Hybrid Executive riant voorzien. Rijassistentiesystemen als adaptieve cruisecontrol in combinatie met lane assist en lane keeping zijn aanwezig, waarbij die laatste beter op de snelweg werkt dan op provinciale wegen. Daar is het stuur te veel naar de witte lijnen op het wegdek aan het zoeken. Stoel- en stuurwielverwarming zijn ook standaard.