Fiat Panda 1.2 4x4 Climbing (2005)

De Fiat Panda 1.2 4x4 Climbing staat hoger op z'n wielen dan gewone Panda's. Hij heeft robuust ogende zwarte kunststof randen langs de wielkasten en over de portieren. De bumpers zijn voorzien van grote, dikke zwarte vlakken zodat je na een touché niet meteen naar de schadehersteller hoeft. Dakrails maken het af en zo krijgt de Panda iets stoers.

Jammer dat Fiat niet ook het interieur wat avontuurlijker heeft gemaakt. Alleen de (rode of gele) bekleding met 'n rubberachtig middenstuk op de stoelen, wijkt af van die van de gewone Panda. Toch toont de Panda gevoel voor design. Bijvoorbeeld de middenconsole, die vanaf de radio tot aan de versnellingspook één geheel is. Alles zit op de goede plek, alleen de knoppen van de ruitbediening hadden we liever in de deur gezien. De hoogteverstelling van de bestuurdersstoel is beperkt; slechts het achterste deel van de zitting laat zich kantelen. Het nettoresultaat is verwaarloosbaar. De zitpositie is sowieso niet fantastisch, omdat het stuur wat vlak en ver weg is.

Kabaal
Laten we eerlijk zijn: de Panda is niet bedoeld om 1.000 km op een dag te maken. De motor draait op de snelweg 4.000 tot 4.500 toeren per minuut (120 tot 135 km/h). Het kabaal is oorverdovend. Korte ritjes op de snelweg zijn prima uit te houden, maar zo'n lange etappe is vermoeiend. Bovendien is de 1,2-litermotor van 60 pk te slap voor dit soort ritten. Hij heeft niets over voor een extra inspanning. Inhalen, een heuveltje, je moet er echt even voor gaan zitten. En goed in je spiegels kijken of er geen verkeer nadert. Even terugschakelen is ook niet altijd even prettig, want het toerental stijgt meer dan 1.000 toeren als je van vijf naar vier gaat. Je komt dan meteen in de begrenzer.

Flink geschroefd
Om de Panda tot 4x4 om te toveren heeft Fiat flink geschroefd aan het onderstel. De auto staat zo'n vijf centimeter hoger op z'n wielen en er is een compleet nieuwe, onafhankelijke achterwielophanging. Dat heeft voordelen in het terrein, maar ook op de gebaande weg. Het bochtgedrag wordt er beter van en de Panda waggelt minder over oneffenheden. Normaal gaat 98 procent van het vermogen naar de voorwielen; pas als die hun grip verliezen, worden de achterwielen bijgeschakeld.
De mogelijkheden van de Panda zijn natuurlijk onvergelijkbaar met die van echte terreinwagens, maar toch doen ze menigeen verbaasd achterblijven. Modder, sneeuw en glibberigheid zijn geen bezwaar. De Panda heeft standaard modder- en sneeuwbanden en die voldoen prima, maar wie behoefte heeft aan extra bodemvrijheid komt in de problemen. Op bergpassen wordt de pret een beetje bedorven door het gebrek aan vermogen. Bovendien zouden de overbrengingsverhoudingen wat gunstiger mogen zijn, want als je bijvoorbeeld van twee naar drie schakelt, valt de het toerental zo'n 2.000 tpm terug. Dan ben je een hoop vermogen kwijt. De koppeling is behoorlijk vaag, de versnellingsbak voelt sponzig aan, maar evengoed zul je in de Panda nooit een versnelling missen. De besturing is licht en kan naar wens nóg lichter worden gemaakt door de City-knop op het dashboard in te drukken. Je moet wel een ontzettende puddingtarzan zijn, wil je het ook werkelijk nodig vinden om dat te doen.