Ferrari 599 GTO (2010)

Feitelijk is de GTO een straatversie van de 599 XX, die alleen was gehomologeerd voor circuitwerk. De 6,0-liter V12 is in principe een wat minder extreem getunede versie van de twaalfcilinder uit de XX. Hij heeft een vermogen van 670 pk bij 8.250 tpm en een maximumkoppel van 620 Nm bij 6.500 tpm. De F1-bak is voorzien van nieuwe software, die de schakeltijden meer dan halveert. Net als bij de transmissie van de 599 XX kun je met één rukje aan de schakelflipper meerdere versnellingen terugschakelen. Nu is de aandrijflijn al indrukwekkend, maar je beseft pas echt wat een beest dit is als je weet dat de auto 100 kilo lichter werd.

De GTO doet weinig moeite om zijn inborst te verbloemen. Zaken als het mat gespoten dak, de grote ventilatieroosters in de motorkap met zijn breed aangezette middensectie, de treeplankachtige sideskirts en de gespierde voor- en achterbumper veranderen Ferrari's GT in een supersportwagen die welhaast uit zijn voegen barst van de adrenaline. Het onderstel is nieuw vormgegeven, met een splitter aan de voorzijde en een Formule 1-achtige dubbele diffusor in de achterbumper die voor 144 kilo aan neerwaartse druk bij 200 km/h zorgt.

Respect

Door zijn racewagenachtige inborst is de GTO geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Je moet niet achteloos instappen en wegrijden. Je moet hem echt met respect behandelen. Zodra je instapt en jezelf in de nauw getailleerde kuipstoel laat glijden, is overduidelijk dat functionaliteit bovenaan stond bij de interieurdesigners. Zaken als de koolstofvezel omlijstingen van de instrumenten en de tot 10.000 tpm reikende toerenteller maken onmiddellijk duidelijk dat dit tot in het diepst van zijn vezels een straatlegale racer is. De toerenhonger van de GTO-motor is ongekend en het geluid dat hij daarbij maakt, valt met geen pen te beschrijven. De acceleratie is simpelweg niersteenvergruizend.

De schakelacties verlopen beduidend sneller en agressiever dan in de GTB en het feit dat je met één ruk aan de flipper meerdere verzetten kunt terugschakelen wanneer de auto registreert dat je hard remt, is simpelweg briljant. Op de openbare weg is de manier waarop deze auto snelheid vergaart en het geluid dat hij daarbij produceert bijna verontrustend. Hij is véél sneller dan de GTB. Niet alleen omdat hij meer vermogen en koppel heeft, maar ook omdat hij lichter is en een transmissie met korte verzetten heeft. Hoewel de GTO allesbehalve knetterhard is geveerd, is het rijgedrag subliem als je een beetje speelt met de diverse settings die je via de manettino-knop op het stuur kunt instellen. Qua rijdynamiek voelt hij veel beter dan de 599 GTB waarop hij is gebaseerd. In grote lijnen is hij weliswaar voelbaar verwant aan die auto, je merkt nog altijd dat hij over de gewichtsverdeling beschikt die je bij een achterwielaangedreven GT met de motor voorin verwacht.

Maar tegelijkertijd is het een totaal andere auto dan de GTB, die als missie heeft om zo dramatisch mogelijk te klinken, te sturen, te stoppen en te accelereren. Met name het geluid is een compleet andere beleving – deze transformatie wordt alleen geëvenaard door de dynamische kwaliteiten die Ferrari deze auto heeft gegeven.