OPEL INSIGNIA 1.6 TURBO EDITION (2010)

Ooit zag je ze op elke straathoek: de keurige, typische vertegenwoordigersauto’s van Opel. Eerst Ascona, later Vectra. Sinds de Insignia is het bescheidene er echter wel vanaf. Hier staat een serieuze zakenauto. Wat heet: de Opel die we rijden is slechts negen centimeter korter, een centimeter breder en elf centimeter hoger dan Opels absolute topmodel uit de jaren 70, de Diplomat 5.4-V8. Dat moet voor de leefruimte wel goed uitpakken, toch? Nou, dat valt niet echt mee. Hij is zeker achterin duidelijk minder ruim dan de Passat, terwijl de veel kleinere C niet veel krapper is: het verschil is slechts centimeterwerk. Debet hieraan zijn de bollere vormen in combinatie met het coupédak. Het maakt de Insignia om te zien de leukste auto van ons Duitse drietal, maar binnenin wreekt zich dat.

Nu we toch binnen zijn, valt een aantal zaken op. Zoals het dashboard dat met z’n vele knoppen rijk aandoet. Je komt inderdaad weinig tekort, maar toch zijn z’n tegenstrevers net wat luxueuzer uitgerust – denk aan navigatie, regensensor en memorysysteem voor de voorstoelen; zaken die de grote Opel ontbeert. Verder valt de nette afwerking op: onderdelen sluiten mooi op elkaar aan, rammeltjes ontbreken. Dat laatste zal ook wel te maken hebben met de lage kilometerstand van deze Insignia: 83.508. De C en Passat hebben respectievelijk 47.000 en liefst 64.500 kilometer méér ervaring en zijn toch nog € 1.000 duurder. Daartegenover staat dat de Opel ruim een jaar ouder is, maar toch ... Het no-nonsense dat Opel eigen is, openbaart zich tijdens de proefrit: vanaf ruim 2.000 toeren een merkbare, maar geen plotselinge duw in je rug.

Ondanks het extra vermogen ten opzichte van de andere twee zijn de prestaties niet beter. Ook hier merk je dat je met een fikse kar onderweg bent – de Mercedes is zomaar 100 kilo lichter. Daardoor ligt deze zwaargewicht wel vertrouwenwekkend stevig op de weg, je bent hem niet zomaar kwijt. Op het gebied van comfort en bediening doet hij niet voor de concurrentie onder, maar steekt er ook niet duidelijk bovenuit.

Al met al is de Insignia niet de meest doordachte occasion van de drie, maar wél de meest sympathieke.

VOLKSWAGEN PASSAT 1.8TSI COMFORTLINE DSG (2011)

Als het om een grotere sedan gaat, staat de Volkwagen Passat op menig verlanglijstje hoog genoteerd. Niet raar, want de auto waarmee wij rijden, ontpopt zich als een kilometervreter die zijn inzittenden alle ruimte biedt. Het uiterlijk is hoekiger dan dat van de Insignia, waarvan vooral de achterpassagiers en de bagageruimte profiteren. Veel ruimte! Keerzijde is dat de vormgeving nogal rechttoe rechtaan is. Vooral de achterzijde oogt saai. Wat onpersoonlijk, ook in de cabine. Het ziet er keurig uit, de gebruikte materialen staan boven alle twijfel verheven, knoppen, toetsen en hendels zitten op de plek waar je ze verwacht, maar het werpt geen warme gevoelens op.

De Passat mag meer doordacht zijn, de Insignia gezelliger. Het is maar wat je voorkeur heeft. Wat evenmin warme gevoelens oproept, maar juist voor angstzweet zorgt, is de combinatie TSI en DSG. Ons model heeft de geblazen 1.8 aan boord (160 pk) in combinatie met de zeventraps-DSG, komt uit een ‘gevoelig’ bouwjaar en heeft anderhalve ton ervaring. Dat roept om uitleg en die krijgen we van verkoper Jasper van Bert Wieten: “Dit is een ex-leaseauto die we hebben ingekocht. Vóór de aankoop konden we hem 24 uur bekijken, uitproberen en checken, en vonden niets bijzonders.” Tijdens de proefrit onderschrijven we zijn bevindingen. Geen bij geluiden, geen spoor van olie gebruik en een soepel en snel schakelende DSG-bak. Het kan zijn dat deze auto al gemodificeerd is, maar het kan ook dat deze Passat destijds gewoon goed uit de fabriek rolde. Dat kán, want vorig jaar reden wij een Peugeot 5008 met 155 pk sterk 1.6 THP-blok die eveneens 1,5 ton op de klok had staan. Ook deze combinatie staat bekend als potentiële rampenbak, maar de Fransman bleek prima in orde en liet z’n eerste en enige eigenaar nimmer staan.

Terug naar de Duitser. We schreven al dat de Passat een kilometervreter is. Kleinere oneffenheden neemt hij moeiteloos, met grotere heeft de nogal weke voortrein meer moeite. De besturing is licht en wat gevoelloos. Je wordt niet echt actief bij het rijden betrokken, daarvoor is een BMW 3-serie de betere optie, terwijl de Mercedes-Benz C-klasse nog wat soevereiner kilometers draait. Auto’s waar deze occasion als het om kwaliteit en materiaalgebruik gaat, amper voor onder lijkt te doen.

Om dat te staven, rijden we met een even dure en luxe C, met wat minder ervaring. Dan wordt de keuze toch lastig. Of niet?

MERCEDES-BENZ C180 CGI BLUEEFFICIENCY (2011)

Ja, want als je voor het geld van de Passat ook in een even oude Mercedes kunt stappen die bovendien een lagere tellerstand heeft en niet is behept met een moeizame naam als het om betrouwbaarheid gaat, is de keuze snel gemaakt, toch? Nou, allereerst is de C van onderhavige generatie evenmin foutloos. Vanwege te dunne lassen zijn de achterasdragers vrij zwak. Let daar dus op. Een ander zwak punt zijn de regelunits van de aansturing van de verlichting, maar dat is wel van een andere orde als problemen met blok, bak of as. Eerlijk is eerlijk.

Goed, dit gezegd hebbende, stappen we in. Hier eveneens een goede bouwkwaliteit en dito materiaalgebruik, maar hij neemt geen afstand van de Volkswagen. Her en der ontwaren we zelfs plastics en harde kunststof. Is dat erg? Nee, maar de tijden van de ‘granieten’ 190 liggen wel achter ons. Op de weg komt het rustgevende, typische Mercedeskarakter terug. Schakel rustig en met beleid op en je hebt een smooth ride. Het gaat dus niet vanzelf. Dat kan liggen aan de aandrijving: een 1.8 viercilinder benzinemotor met een handgeschakelde bak is anders dan een rustig tokkelende zes-in-lijndiesel met automaat. Concreet: al rijdende merkten we vooral aan de ster op de motorkap dat we Mercedes reden. Dus de premium meerwaarde ten opzichte van de Volkswagen (en toch ook wel de Opel, gezien zijn prima prijs-/prestatieverhouding) haalt de C180 er niet helemaal uit. Aan zijn uitrusting kan het niet liggen.

De tijden van uiterst karige Benzen waarbij je voor elk knopje grif moest bijbetalen, liggen gelukkig achter ons. Sterker: hij is samen met de Passat het rijkst uitgerust. Dat de achterpassagiers er minder riant bijzitten, is nog inherent aan het model. Hij doet echter niet onder voor een 3 of een A4. Dat geldt wel voor de ergonomie, want we kunnen maar moeilijk wennen aan de twee hendels links van het stuur, terwijl rechts niets zit. Bij het afslaan schakelden we vaak de cruisecontrol in, in plaats van de knipperlichten. Dat is niet de bedoeling.

Qua naam/status zouden we de C beslist boven Passat en Insignia prefereren. Als auto weet de Passat het meest te overtuigen, maar het mechaniek blijft een gewetensvraag. De Opel is niet zo doordacht als de Passat, minder luxe dan de andere twee en een jaar ouder, maar heeft minder gereden, is € 1.000 goedko per en het leukst om te zien. Dat laatste is persoonlijk.