Daihatsu Materia 1.3 Rythm (2008)

De designers van Daihatsu hebben zich behoorlijk uitgeleefd op de Materia. Die oogt als een mini-hotrod en is de eerste Daihatsu die we als 'cool' kunnen bestempelen. Met z'n stompe neus, hoge schouders en lage raampartij oogt-ie dreigend en ook een tikkie mysterieus. Jammer van de kleine wieltjes, die er maar nauwelijks in slagen de wielkasten te vullen.

Rumoerig
Onder de motorkap van de Daihatsu huist een 1,3-litermotor met 91 pk. Je moet deze krachtbron fl ink op toeren houden om het uiterste uit de Daihatsu te persen. Daardoor gaat het er aan boord nogal rumoerig aan toe. Het is zaak veel te schakelen om de levendigheid erin te houden. En schakelen, dat gaat in de Materia niet fijn. De lange pook blijkt een weerbarstig type en laat zich niet zonder gehaak van verzet naar verzet dirigeren. Bovendien voelt-ie nogal vaag aan. Het koppelingspedaal functioneert prima en is prettig doseerbaar. Hooguit zou de slag van het pedaal wat korter kunnen. Wie het uiterste uit de Daihatsu perst, kan hem in 11,6 tellen van 0 naar 100 km/h jagen. Zijn uiterlijk doet toch meer verwachten.
Zolang je rustig aan doet, rijdt de Materia prettig. Gaat het wat enthousiaster, dan heeft de auto moeite alle commando's naar behoren uit te voeren. De besturing verdient een voldoende, maar voelt net wat te sponzig aan. Het onderstel is tamelijk comfortabel afgestemd en mag best wat meer stevigheid hebben. De koets helt al snel flink over in de bocht en de wielen zijn hun grip snel kwijt. Dat de Materia nadrukkelijk onderstuurd is, komt niet als een verrassing.
Het centraal geplaatste instrumentarium is niets nieuws, maar gemeengoed is het zeker ook niet. Praktisch vinden we zo'n instrumentarium midden op het dashboard nog steeds niet, maar leuk ziet het er wel uit. De geluidsinstallatie is gevat in een glanzend zwart paneel, dat het grijze, harde plastic van het dash weer enig cachet geeft. Vreemd is dat het display van de audio-installatie groen verlicht is, terwijl het instrumentarium juist blauw licht uitstraalt. Dat staat rommelig.

Veel ruimte
De Materia is in de basis een rechthoekig doosje met ver op de hoeken van de carrosserie geplaatste wielen. Dat schept verwachtingen over de binnenruimte. Die is dan ook niet krap bemeten. Door de rechte daklijn ervaar je op de achterbank veel hoofdruimte. Ook over de beenruimte valt niet te klagen.
De stoelen zijn voldoende hard, maar ook tamelijk vlak. Verwacht van de zijdelingse steun niet al te veel. Kind van de rekening is een beetje de kofferruimte. Aan de hoedenplank kunnen we meer dan waar ook in het interieur aflezen dat de materialen waaruit het is opgebouwd niet van topkwaliteit zijn. 'Hoedenplank' is een flatteuze benaming voor het slappe zeiltje dat de kofferbak afdekt en met klemmetjes aan de hoofdsteunen is bevestigd.
Echt karig is de Daihatsu niet uitgerust. Het stuurwiel is verstelbaar, maar slechts in hoogte. Airbags, een radio-cd-speler, elektrisch verstelbare buitenspiegels en centrale vergrendeling met afstandsbediening zijn standaard aan boord, maar airconditioning is een extra.