Citroën C5 2.0 HDi aut. Ligne Prestige (2003)

Het is dus een bekend blok; een inhoud van twee liter en common-railinspuiting. Da's best modern, maar hij moet het nog doen met twee kleppen per cilinder, waar een aantal andere fabrikanten zijn overgestapt op vier. In de talloze eerdere tests die we deden met de HDI-motoren van Peugeot en Citroën hebben we altijd het karakter van de motor geroemd. En daar blijven we bij. Hij loopt mooi rustig en stil (na een wat chagrijnige koude start) en de opbouw van het koppel gaat heel geleidelijk.
De Citroën heeft zo'n automaat die zich aanpast aan je rijstijl, maar hij heeft slechts de beschikking over vier trappen. En dat hij het gebruik daarvan anders moet verdelen dan een vijfbak, kun je merken. Hij houdt 'm langer in de versnellingen, waardoor de motor soms behoorlijk wat toeren maakt. Rond de 80 km/h weet hij verder niet zo goed wat hij wil. Eigenlijk wil 'ie wel in z'n vier, maar raak je het gas ook maar een klein beetje aan, dan floept 'ie meteen terug naar z'n drie. Daar word je weleens nerveus van en we zouden eigenlijk liever een handbak rijden. Het zelflerende karakter ligt er behoorlijk dik bovenop; het is een ijverige leerling, die snel probeert te begrijpen wat je wilt. Zelf schakelen kan ook – de hendel van de automaat even een tikje naar links geven in de opvallende sleuf.

Gezellig
Met z'n bijzondere veersysteem lust de C5 verkeersdrempels wel rauw. Hij snelt over de afremmende hobbels zonder een kik te geven. Aan de andere kant is hetzelfde veersysteem in de C5 in staat om meer mensen misselijk te krijgen dan welke andere auto dan ook. Wie van een sportief onderstel houdt dat direct contact verzorgt tussen de weg en de bestuurder, zit in de C5 verkeerd. Want die strijkt richels gewoon strak, ondanks het knopje 'sport' dat het wat stugger maakt. In de bocht weet de C5 ook behoorlijk recht te blijven staan, maar hij krijgt daardoor een sterke neiging om over z'n voorwielen weg te glijden.
Binnen in de C5 is het best gezellig. Het dashboard is niet zo rechttoe rechtaan en dat geeft een wat informele sfeer. De overkapping van de klokken loopt aan de rechterkant schuin af naar beneden en vormt zo de middenconsole. De knopjes van de airco en ventilatie staan in een rondje gegroepeerd om het display. En het is maar goed dat het er een beetje gezellig uitziet, want het dashboard van de C5 is hoog en breed en ligt behoorlijk in het zicht. Het is niet iets waar je gemakkelijk overheen kijkt. De stoelen zijn zacht en geven behoorlijke steun. De verstelbaarheid is goed, maar óver het dashboard heen kijken zal je niet snel lukken. De auto is breed van binnen en dat merk je ook op de achterbank, waar het lekker ruim is. Dat mag ook wel, de C5 heeft een flinke wielbasis in vergelijking met z'n concurrenten. Ondanks dat de C5 eruit ziet als een sedan, gaat bij het openen van de kofferklep óók de achterruit open. Je houdt een flinke bak over waar je een behoorlijke prak familiebagage kwijt kunt.
Om kort te gaan: zo'n C5 is gewoon een fijne auto voor de familie en hij is net even anders dan de doornsneemiddenklasser.