Cadillac CTS-V Coupé (2012)

De vormgeving van de CTS-V Coupé is zeer expliciet en allesbehalve ingetogen. Opzichtig, een tikkie vulgair zelfs. Scherpe lijnen, strakke vouwen en nergens wulpse rondingen. De achterpartij is een brutale mokerslag in het gezicht van de 911-rijder die je vlak daarvoor bent gepasseerd.

Een eerste blik in het interieur voert de blik naar de twee geweldige Recaro's met oppompbare wangen. De zijdelingse steun is daardoor perfect. Met de zitpositie zelf is ook niks mis, afgezien van de armsteun tussen de voorstoelen, die je in de weg zit bij het schakelen. De pookknop en het stuur zijn bekleed met zwart, stroef suède. Niet alleen mooi, het stuurt en schakelt ook nog eens stukken fijner. Het bovenste deel van het dashboard is voorzien van leer, met op de rand dubbele stiksels, die doorlopen in de bovenkant van de portieren. De rest oogt wat minder hoogwaardig met al dat goedkope, glimmende chroom. Het is de eerste keer even zoeken naar een hendel om het portier te openen. Dat blijkt met een klein drukknopje te gaan.

Deze coupé staat te boek als een 2+2 en daar is niets te veel mee gezegd. Het kost moeite om achterin te komen. De twee stoelen bieden kinderen en kleine volwassenen een redelijke zit, hoewel de beenruimte minimaal is. En door de hoge zijwanden en de kleine ruitjes krijgen sommigen het helemaal Spaans benauwd.

Niet roken!

De grootste attractie ligt natuurlijk onder de motorkap. Een zestienkleppertje, jazeker! Maar dan wel een V8 met een inhoud van 6,2 liter, die met behulp van een mechanische compressor voor een vrachtwagenlading vermogen en koppel zorgt. Dat het een ware krachtpatser is, merk je vanaf de eerste meters. Bij de uitgifte van de auto wordt ons verzocht om niet te roken. Daarmee worden de achterbanden bedoeld. Tja, zelfs met de tractiecontrole ingeschakeld is het bijna onmogelijk om zonder wielspin te accelereren, zeker bij het uitvoeren van de noodzakelijke metingen. Man-manman, wat een bééstachtige lading brute kracht pompt dat blok naar de achterwielen en wat is de respons op het gas fe-no-me-naal! Het motorgeluid is in het interieur vrij bescheiden, maar omstanders worden getrakteerd op een huiveringwekkende grom.

Onwetenden zullen al snel roepen dat een auto als deze alleen maar snel is in rechte lijn. Mis! Eerder reden we al met de CTS-V sedan en konden toen al vaststellen dat er qua onderstel maar weinig mis is met die auto. Het enige wat echt in zijn nadeel werkt, is het hoge gewicht. Dat maakt hem enigszins log in het bochtenwerk. De besturing werkt direct en met voldoende precisie, maar het systeem mist net dat laatste beetje scherpte dat voor wat extra rijplezier kan zorgen.

De grip die het onderstel en de banden weten te genereren, is geweldig. Uiteindelijk zijn het de voorwielen die je er als eerste op attenderen dat je de grens hebt bereikt. Heb je een groot hart, dan is het simpel om overstuur op te wekken – mits de tractioncontrol uit staat. Gas erop en daar gáát die kont! Een lekkere auto en dankzij de mogelijkheid om het onderstel op comfort of sportiviteit in te stellen, is het ook op de snelweg goed uit te houden.