Autohandelaar Rob had deze Volkswagen Polo Coupé 1.0 het liefst zelf gehouden

“Wat het is? Ik weet het niet, een soort midlifecrisis, denk ik?” Hij zegt het met een brede lach en een vette knipoog, maar aan de stem van Rob Wolthuis (52) hoor je dat er ook iets serieus zit in zijn uitspraak. Want ja, wat bezielt iemand om de auto’s uit zijn jeugd terug te kopen? Een midlifecrisis, denkt Rob. Of in elk geval de wil om je weer jong en zorgeloos te voelen. Want jong en zorgeloos, dat was Rob zeker toen hij in 1991 op pad ging naar Valkenburg met zijn pas aangeschafte Volkswagen Polo Coupé uit 1985.

Rob staat nu naast exact zo’n Polo. Oké, uit 1984 en niet uit 1985. Oké, geen 1.300 cc zoals hij in de jaren 90 had, maar een eenlitertje. En oké, zonder zwarte Rial-wielen, maar op zijn gewone stalen wieltjes. Maar wel onberispelijk, met nog geen 30.000 kilometer op de klok. Gevonden in Duitsland, op een steenworp afstand van zijn woonplaats Oldenzaal nota bene. Van een oud vrouwtje geweest, dat ook nog. Dus ja, natuurlijk sloeg Rob toe en natuurlijk was hij vastbesloten de Polo te bewaren.

Exorbitant hoge prijs

Maar Rob is autohandelaar van beroep, dus zette hij de Polo op zijn bedrijfsvoorraad en voldeed hij netjes aan de verplichting om te adverteren. Slim als hij is, zette hij een exorbitant hoge prijs – zo’n 7.500 euro – op de Polo, in de overtuiging dat niemand zo gek zou zijn om zó veel te betalen voor een Polo uit 1984. Toch was er dus wél iemand zo gek. Dus deed Rob het juiste en verkocht de Polo, een actie waar hij allang spijt van heeft. Naarmate het afscheid nadert, komen er steeds meer herinneringen naar boven.

Rob weet het nog als de dag van gisteren: “Veel geld had ik niet, dus die reis naar Valkenburg ging over de B-wegen, vanuit Oldenzaal naar Limburg. Een geweldige rit en het verbruik bleef beperkt tot 1 op 17. Wat was dat ding zuinig!” Toen Rob in 1990 zijn rijbewijs haalde, was de Volkswagen Golf dé auto onder jongeren. Ook Rob wilde het allerliefst een Golfje. “Die was alleen wat te duur voor een arme student als ik,” lacht hij, “dus was een Polo een goed alternatief. Een stuk goedkoper en lichter. Dat coupeetje was nog mooi en sportief ook!”

De jonge Rob vond de Polo van zijn dromen bij een Fiat-dealer in de regio. Zes jaar oud, met kapotte schokdempers, maar ook met stoere zwarte Rial-velgen. Op de ouderlijke oprit kluste Rob zijn vingers blauw om van de Polo de ideale klankkast te maken om de muziek van de Beach Boys en Snap zo goed mogelijk te laten klinken: “Ik heb er een Alpine-radio ingezet, een Blade-versterker en vier subwoofers van Inifinity, allemaal thuis op de oprit. Daar lag alles regelmatig overhoop. Mijn vader was daar niet blij mee”, grijnst Rob.

In de boeien

Het aantal goede herinneringen dat hij bewaart aan zijn Polootje is evengoed vrijwel eindeloos. Die rit naar Valkenburg, de stoplichtsprintjes, de ‘dikke bas’ die door zijn zelfgemonteerde speakers schalde, zelfs die keer dat hij in het holst van de nacht, nadat hij zijn toenmalige vriendinnetje naar huis had gebracht, op hardhandige wijze door de politie tot stoppen werd gedwongen: “Ja, ik reed veel te hard, maar dat was nou ook weer geen reden om me op de motorkap te gooien en in de boeien te slaan. Het bleek een vergissing. In de buurt was die dag een juwelier overvallen door criminelen die in een auto reden die op de mijne leek. Ik deed het bijna in mijn broek!”

Jonge automobilisten houden hun eerste auto vaak slechts tot het moment dat ze genoeg geld hebben om iets mooiers, beters of snellers aan te schaffen. Rob Wolthuis was geen uitzondering op die regel. De Honda Civic van een vriend maakte iets in hem los dat een levenslange liefde voor het Japanse merk zou ontketenen en tegelijk het einde zou betekenen voor zijn Polo: “Zoveel power als in die Civic had ik nog nooit gevoeld. Dus ja, dat moest Wolthuis ook hebben, dat snap je!”

Met de aankoop van zijn Civic 1.4 met dubbele carburateurs uit 1988, waarop hij zijn Polo inruilde, ging Rob er drie jaar en heel wat paardenkrachten op vooruit. De Honda zou hem zijn verdere leven in leiden, waarin er nog heel wat Honda’s zouden volgen en waarin Rob een eigen autobedrijf zou openen. Dat is inmiddels uitgegroeid tot een succes, en een mooie dekmantel voor wat Rob nog altijd als een hobby ziet.

Forse Honda-collectie

Op de bovenverdieping van Robs bedrijf staat inmiddels een forse collectie Honda’s: Civics, CRX'en en Accords. Allemaal auto’s uit zijn jeugd, zo blijkt. Auto’s waar Rob enorm van geniet, vertelt hij: “Ik kijk er veel naar. Soms ga ik erin zitten en als ik een feestje te geven heb, doe ik het hier, tussen de auto’s. Als ik op vakantie ga, maak ik vooraf zelfs foto’s van mijn auto’s, zodat ik er op reis nog naar kan kijken.” Tussen de auto’s is er één plekje over. “Daar had de Polo moeten staan”, zucht hij.

Natuurlijk had hij die het liefst willen bewaren. “Pas als je hem niet meer hebt, weet je hoe bijzonder je eerste auto eigenlijk is”, zegt Rob. “Dat ik de kans kreeg om nu juist zo’n auto terug te kopen, is natuurlijk uniek. Als je zoveel van auto’s houdt als ik laat je die niet schieten. Ik voelde me weer achttien in dat ding en had al plannen om ermee naar Valkenburg te rijden. Ik heb zelfs nog een originele Alpine-radio gekocht die ik erin wilde zetten, zodat ik net als vroeger weer in de Polo naar de Beach Boys kon luisteren, of naar Snap. Maar ja, afspraken moet je nakomen. Wie A zegt, moet ook B zeggen. Dat is de vloek van de handelaar.”

Je krijgt altijd weer medelijden als je zo'n arm pookje in een vroegere Volkswagen ziet: die brengen hun leven in grote eenzaamheid door.

Vloek of zegen?

De één z’n vloek is de ander z’n zegen. Vraag dat maar aan Edwin van Drunen (51). Hij is de man die bereid was de hoofdprijs te betalen voor de Polo van Rob Wolthuis. En als je zijn verhaal hoort, begrijp je dat wel, want dat lijkt als twee druppels water op dat van Rob. “Zo’n Polo was ook mijn eerste auto”, begint hij te vertellen. “Ik denk dat ik hem rond 1996 moet hebben gekocht, met een mager budget waar ik eigenlijk niets voor kon vinden, tot een lokale garagehouder zei: ‘Loop maar even mee naar achter, daar heb ik nog wel iets staan wat je kunt meenemen.’ Dat was dus die Polo, een 1300 uit 1985 met lichtmetalen wielen. Ik heb er alles mee gedaan en hem overal voor gebruikt. Wat heb ik van dat ding genoten! Rondkijken op Marktplaats vind ik erg leuk en een tijd geleden vroeg ik me af of Polootjes zoals ik die had nog te vinden zijn. Dus ging ik kijken en vond er een paar. Waaronder die van Rob, die ontzettend duur was, maar ook ontzettend mooi. Hij leek ook als twee druppels water op de mijne. Ik heb hem aan mijn vrouw laten zien, en die was ook enthousiast, vooral door de ronde koplampjes. Toen ik van haar geen tegenspraak kreeg, heb ik er alsnog maanden over gedaan om de knoop door te hakken. Afdingen heb ik niet gedaan, want de band en het sentiment bij deze auto zijn me de prijs waard. Natuurlijk, voor minder kun je ook een minder goede Polo kopen, maar als je die gaat opknappen, ben je alsnog duur uit. De eerste rit, 170 kilometer naar mijn woonplaats Berkel en Rodenrijs, vergeet ik nooit meer. Vroeger voelde ik me heer en meester in mijn Polo, nu voelde ik me vooral klein. Ik verheug me op heel veel ritjes in de zomer, gewoon voor de lol. Ik werk in de waterstofindustrie en maak mijn dagelijkse kilometers in een Toyota Mirai. Dan is de Polo fantastisch om erbij te hebben. Hij gaat nooit meer weg. Ik weet dat Rob het vreselijk vond om hem te verkopen, ik voelde me er zelfs een beetje bezwaard bij. Ik beloof hem dat ik er heel goed voor zal zorgen.”

Die woorden verzachten de pijn voor Rob een beetje. Hij beseft hoe bijzonder het is dat een auto hetzelfde kan betekenen voor twee mensen die elkaar niet kennen: “Dat hij terechtkwam bij een liefhebber, die precies begrijpt waarom die auto zo belangrijk voor me is, is heel mooi. Maar dan nog, ik heb de aflevering uitgesteld zolang ik maar kon. Dat begrijpt Edwin wel.”