Audi 100 Avant 2.2 Turbo (1989) – Klokje Rond Klassiek

De liefde voor Audi gaat voor Bertus Douma terug naar zijn jeugd en begint met de bewondering voor de eerste generatie van de Audi 100 Avant die in 1977 bij hem in de straat stond. “Daar was ik echt helemaal weg van. Logisch dus dat mijn eerste auto een 100 Avant werd, hetzelfde model als deze Turbo. Dat was een CD. Daarna kocht ik in 1997 een Audi 100 CS Avant quattro Turbo 2.2, voor mij zo ongeveer de ultieme uitvoering. Helaas bleek het geen goede auto te zijn. Er was steeds iets mee. Na twee jaar aanmodderen besloot ik op zoek te gaan naar een goede opvolger. Bovendien haalde mijn vriendin een rijbewijs voor auto’s met een automaat, dus dat vormde mede de aanleiding om een 100 Avant met automaat te zoeken. Tja, hoe ging dat in die tijd? Je kocht op zaterdag De Telegraaf en ploos de advertentiepagina’s uit. Eindeloze rijen met occasions, dat alleen was al een feest. Op zaterdag 25 maart 2000 stopte mijn vinger bij een kleine advertentie waarin een parelmoerwitte Audi 100 Avant Turbo automaat werd aangeboden. Ik pakte meteen de telefoon en kwam er tijdens dat eerste gesprek al snel achter dat het om een bijzondere auto ging: hij was geïmporteerd door Hessing en in 1990 afgeleverd. Volgens de verkoper was juist die kleur een nadeel. De maandag daarna trof ik een Audi aan die al mijn verwachtingen overtrof: met alle denkbare opties en zelfs in de originele uitvoeringsspecificatie van Hessing. Het lukte zelfs nog om een klein beetje af te dingen.”

Bijna had huize Douma afscheid genomen van de Avant

Inmiddels zijn we 23 jaar verder en doet Bertus eer aan het door autoverkopers ooit gebezigde adagium ‘met een witte blijf je zitten’. Toch had het niet veel gescheeld of huize Douma had afscheid genomen van de zeldzame Avant. Daarvoor gaan we terug naar 2006. “Ik hoorde bijgeluiden vanuit de automatische transmissie. We zouden in de meivakantie naar Normandië gaan en de Audi-dealer adviseerde een revisie van de bak. Ik durfde er niet mee op reis te gaan en besloot toen om de auto op de oprit te zetten en te schorsen. Als voorlopige vervanger kocht ik een oude Ford Scorpio Wagon. Een jaar later was er nog niets veranderd en besloot ik toch maar eens om de Audi te starten; als de motor zou aanslaan, mocht de auto blijven, sprak ik met mijzelf af. Na twee pogingen klonk het heerlijke vijfcilindergeluid weer en wist ik meteen: deze auto gaat niet weg. Twee jaar later vond ik het tijd voor actie. De auto wilde niet meer starten en moest naar een vakman. Een collega wees mij op Hessel Terpstra in Sexbierum. Ik hield er al rekening met dat er na de inspectie een negatief oordeel zou komen, maar de garage meldde dat de motor weer liep. Daarna hadden we regelmatig contact over alle mee- en tegenvallers en uiteindelijk stond mijn Audi met een nieuwe apk weer klaar voor dagelijks gebruik. Met nog altijd het bijgeluidje in de automaat, waar ik mij volgens Terpstra maar geen zorgen om moest maken. Dat heb ik toen ook maar niet gedaan en genoot ik met volle teugen van de WU-vijfcilinder, het open dak en de originele radio, waarvan ik eindelijk de code had.”

Einde oefening voor de automaat

Dat stilstand bepaald geen vooruitgang is, merkte Bertus toen hij weer met de Audi ging rijden. Met enige regelmatig diende zich een mankement aan, het ene wat erger dan het andere. Het hoort er allemaal bij als je in een bijna twintig jaar oude auto rijdt. Tijdens een van de reparaties in 2010 ontdekte de monteur bij Terpstra dat er wat lekkage bij de voorruit was. Bertus: “Gezien de kosten van de nieuwe ruit besloot ik eerst op zoek te gaan naar een alternatief. En hoe toevallig, een Volkswagen-enthousiasteling uit Dronten had ooit een partijtje nieuwe autoruiten opgekocht, waar­onder een exemplaar voor een Audi 100. Tijdens het vervangen is meteen de steenslag op de voorruitstijlen bijgewerkt. Medio april was alles klaar en leek mijn auto weer als nieuw. Op dat moment realiseerde ik dat ik de Audi al tien jaar in bezit had. Met nog altijd een geluidje in de bak, waar hij het nog lang mee heeft volgehouden. Dat werd hem niettemin in 2017 fataal, uitgerekend tijdens een vakantie in Frankrijk. Verder had ik het plan om de koets helemaal te laten over­spuiten, maar het schadebedrijf durft het niet aan, omdat ze vrezen dat alle rubberstrips kapotgaan bij het demonteren. Ondertussen zit er wel een roestgat in het voorspatbord en linksachter zijn er wat rare plekken in de lak. Door de jaren heen is er flink wat aan de auto verspijkerd, maar daar staat tegenover dat de afschrijving minimaal is. De relatief lage kilometerstand komt doordat ik hem niet dagelijks gebruik. Ik rijd veel motor, op een BMW K1100LT met drie ton op de klok. Voor de mooie dagen staat er nog een Saab 9-3 Cabriolet voor de deur. Maar de Avant, die gaat nooit meer weg, dat staat vast.”

De mening van Carrec Technocenter:

Dennis: “Een Audi 100 Avant, waar zie je die nog? Er zijn auto’s waarvan er minder van gemaakt zijn die ik vaker zie. De parelmoerwitte lak maakt er behalve een zeldzame ook nog een opvallende verschijning van. De Audi is een fijne reisgenoot; zijn heerlijk comfortabele, met stof afgewerkte zetels bieden een fijne zitplaats en de turbo­motor in combinatie met de automatische versnellingsbak zorgen ervoor dat je prima met de verkeersstroom meekunt. Het onderstel is wel wat vermoeid, de schokdemping laat wat te wensen over maar al met al heeft deze Audi de tand des tijds goed doorstaan.”