Alpine A110 S - Test

Het komt niet vaak voor dat alle puzzelstukjes zo mooi op hun plaats vallen als bij de in 2017 gereïncarneerde Alpine A110; een licht koetswerk, een uitstekend onderstel, een scherpe besturing en een prima motor staan garant voor bakken rijplezier. De roemrijke historie van – en de uiterlijke verwijzingen naar – de oorspronkelijke A110 uit de jaren

60 zijn daarbij mooie bonuspunten. Eenvoud, purisme en lichtvoetigheid staan net als bij de stamvader hoog in het vaandel en de nieuwe A110 kreeg om die redenen veel lof toegezwaaid van pers en publiek. We zijn inmiddels een paar jaar verder en nu is het tijd voor een nieuwe versie: de S. Alpine verlaagt zich gelukkig niet tot overbodig extra spoilerwerk, want dat zou het lijnenspel alleen maar verstoren. De kleine fabrikant uit Dieppe heeft de auto wel létterlijk verlaagd: 4 mm om precies te zijn. Dat, in combinatie met hardere veren, stuggere dempers en veel stijvere anti-rollbars, levert een aanzienlijk sportiever onderstel op. De ‘gewone’ A110 is voor zijn soort namelijk best comfortabel afgestemd; het is geen hardcore sportwagen. Is de S dat dan wel? Vooropgesteld: het verschil is duidelijk merkbaar. Korte oneffenheden worden duidelijker doorgegeven aan de inzittenden en in snelle bochten heeft het koetswerk veel minder rolneigingen. Er is bovendien meer grip, dankzij de bredere vooren achterbanden. De stuurreacties zijn nog immer vlijmscherp en erg direct, ook bij hogere snelheden.

HARDCORE

Maken al die karaktertrekken de A110 S tot een hardcore sportwagen? Nee, dat niet, daarvoor is de auto nog steeds te toegankelijk en – relatief – comfortabel. Is dat erg?

Wat ons betreft niet. Het is juist erg knap hoe Alpine (lees: Renault) de auto een flink stuk scherper heeft gemaakt zonder er een onbehouwen stuiterbak van te maken. De vraag is meer of je die extra dosis sportiviteit wilt als je nauwelijks of nooit op een

circuit komt met je A110. Is dat wel het geval, dan heeft het een duidelijke meerwaarde. Maar in de praktijk van alledag is de oorspronkelijke onderstelafstemming eigenlijk prettiger. Een reden om toch voor de S te gaan is de 40 pk extra die het totaal van de 1.8-turbomotor op 292 pk brengt.

Daarmee schiet hij nét wat rapper uit de startblokken en loopt hij nét wat harder door. Het is een fijne krachtbron, die in de

Alpine beter tot zijn recht komt dan in de

Mégane RS, waarin hij 300 pk levert. Die komen er gevoelsmatig niet altijd optimaal uit. In de Alpine ligt het blok zo ongeveer in je nek en het gegrom, gebrul en gesis dringt daardoor stukken prominenter door in de cabine, wat voor veel meer beleving zorgt. Houd het rode knopje op het stuur wat langer ingedrukt – sla zo de Sportmodus over – en de A110 spant in standje

Track al zijn spieren aan. Linkervoet op de rem, gaspedaal naar de vloer en de launch control katapulteert je in iets meer dan vier tellen naar de 100. Net als de motor voelt ook de zeventraps automaat met dubbele koppeling wat heftiger en alerter aan dan in de Mégane RS. Hij geeft serieuze klappen en reageert bliksemsnel.

MEERWAARDE De A110 S biedt ten opzichte van de A110 Pure (€ 66.300) en de luxere Légende (€ 70.200) zeker een meerwaarde voor wie op zoek is naar een extra portie sportiviteit. Daar hangt een prijskaartje van € 77.900 aan, wat behalve door het sportonderstel en de vermogensupgrade wordt verklaard door de riantere standaarduitrusting. Denk bijvoorbeeld aan de ‘actieve uitlaat’, die zich bij gas los nadrukkelijker laat horen in de Sporten Track-modus. Exclusief voor de S zijn de 40 extra pk’s (het koppel van 320 Nm blijft gelijk), grotere remmen (320 mm in plaats van 296 mm), zwarte 18-inch GT Race-wielen en de matte lak Gris Tonnerre, een optie van maar liefst € 4.840. Wanneer de standaard A110 niet zo’n uitgebalanceerd pretpakket zou zijn geweest, was de S zeker het overwegen waard. Maar wij zouden die 11,5 mille lekker op zak houden en voor een Pure gaan. Die is puur genoeg.