Test: Alfa Romeo MiTo 1.4 Turbo 155pk Sport (2008)

De naam Mito is afkomstig van de samentrekking van de Italiaanse steden Milaan en Torino; bovendien betekent Mito in het Italiaans 'mythe'. Anoniem is de Mito zeker niet. De puntige neus, de schildvormige grille, de traanvormige koplampen en de ronde achterlichten: het is net een kleine 8C. Nou ja, dan wel een kleine 8C met overgewicht, want hij oogt wat boller. Ook is het in het echt toch wel een erg klein autootje.

De eerste indruk van de binnenkant is goed. Een frivool design, een heerlijk stuur en uitzicht op prachtige klokken onder een mooie welving. De voorstoelen en pedalen zijn voorzien van het Alfa-logo. Toch kunnen de gebruikte materialen niet overtuigen. Zo kennen we de knoppen links van het stuur uit de Grande Punto en hetzelfde geldt voor de stuurstengels.

Zodra je de deur van de auto dichtslaat, zie je op het scherm een Alfa Mito op je af rijden, waarna (alleen) de vier wijzers even een paar keer rood oplichten. Je krijgt er de kriebels van al voor de motor is gestart, vooral in het donker. Leuk!

Alfa's DNA

Helemaal top is de DNA-knop, waarmee je de rijkarakteristieken van de auto bepaalt. D staat voor Dynamic, N voor Normal en A voor All-weather. In de Mito bepaal je er drie dingen mee: de mate van stuurbekrachtiging, de reacties van het gaspedaal in combinatie met het motormanagement en de vrijheid die je krijgt van de elektronische systemen.

Van die laatste zijn er nogal wat op de Alfa. Naast ESP en ASR hebben we ook Dynamic Steering Torque, dat zich met de stuurbekrachtiging bemoeit. Bovendien beschikt de Mito over een elektronisch sperdifferentieel met de naam Q2. Dit remt bij tractieverlies het binnenste voorwiel af. De Q2-techniek wordt geactiveerd als je het DNA-systeem in Dynamic zet. Dit doen wij na een dag rijden structureel, want Normal is wel erg braaf. Dat maakt zelfs de All-weatherstand eigenlijk overbodig.

De 155 pk sterke T-Jet-motor is wel erg goed, ook al doet de turbo pas boven de 2.000 tpm echt mee. Maar dan heb je lekker wat power tot je beschikking. Doortrekken tot de begrenzer heeft geen zin. De krachtbron klinkt erg lekker, met wat leuk gepruttel als je het gas loslaat.

De zithouding in de Alfa is top, maar bij de eerste paar bochten stelt het sturen toch teleur: veel te licht, te indirect en niet communicatief genoeg. Dat is echt jammer, zeker als we ontdekken hoe goed het onderstel van de Mito eigenlijk is. De auto dribbelt wat op zijn dempers, maar je kunt er onvoorstelbaar hard de bocht mee door. In lange doordraaiers merk je dat de hulpveren in de schokdempers hun werk doen, waardoor je er nog een schepje bovenop kunt doen. In krappe bochten valt vooral op hoe onvoorstelbaar weinig last de voorwielen hebben van aandrijfreacties. De Pirelli's P-Zero zorgen voor wagonladingen grip, maar als je bij vol gas dan toch de grens bereikt, zorgt het Q2-systeem ervoor dat je in het spoor blijft zonder snelheid te verliezen. Daarbij is de Mito niet overdreven oncomfortabel, vooral omdat de vering in verhouding met de demping niet zo hard is. Het maakt hem tot een auto met twee gezichten, die niet zo scherp is als we zouden willen van een Alfa.