Volvo 245 (1978) - Klokje Rond - Uit de Oude Doos

Volvo's 'zijn onverwoestbare tanks', met 5 ton op de teller 'zijn ze net ingereden'. Je kent de clichés ongetwijfeld. Die zijn niet zelden op de waarheid gebaseerd. Vooral motorisch waren Volvo's van de oude stempel inderdaad vaak bijzonder betrouwbaar. Ook het koetswerk gaf vaak reden tot vertrouwen. Laat dat laatste nou net zijn waar de Volvo 245 uit 1978 die we in 1992 in Klokje Rond te gast hadden, een uitzondering op vormde.

Een 245 uit 1978 zou inmiddels natuurlijk een oud beestje zijn, maar in 1992 hadden we te maken met een 'slechts' krap veertien jaar oude auto. Een leeftijd waar je tegenwoordig je hand niet voor om zou draaien. Toch kregen we een Volvo onder ogen die behoorlijk hard op weg naar de sloop was. Een toen al best opvallende conclusie, want zo kenden we de Zweden niet. Deze 245 was echter geen Zweed, maar een Belg. Automakelaar Harry Habraken, die destijds de keuringen van commentaar voorzag, stipte dit als een belangrijke kanttekening aan: "De roestschade van de auto (...) is zeker niet representatief voor deze Volvo-modellen. Al zijn de Belgische Volvo's op dat gebied minder dan de Zweedse exemplaren. Deze is in Gent in elkaar gezet."

Roesten, dat wilde deze specifieke Volvo wel. Tijdens de keuring kwamen er op verschillende plekken forse gaten tevoorschijn. Niet alleen op een portier, maar vooral ook in de bodem. Aan de achterkant konden we zelfs een hele voet door de bodem steken en maakten we de toepasselijke vergelijking met Fred Flintstone. Het zag er echt niet best uit. Eén pluspunt: de dragende delen leken nog wel in orde. Ook de motor, een bewezen vierpitter met carburateur, snorde er (ondanks wat olielekkage) nog tevreden op los. Wel zorgde de carburateur voor hoofdbrekens, want die was niet lekker afgesteld en bovendien gaf de auto een te hoge CO-waarde door, wat daar verband mee hield. Een goede afstellingsbeurt of revisie van de carburateur kon dat nog wel verhelpen, maar dat was de auto niet meer waard.

De Volvo wekte namelijk niet alleen vanwege de forse roestproblemen de indruk dat het einde nabij was. Ook wat schades, een op diverse plekken flink verrot gescheurd skai-interieur en diverse kleinere mankementen maakten duidelijk dat de 245 echt op was. En dat na veertien jaar en nog geen drie ton achter de rug. Dat is toch niet helemaal wat je misschien van een Volvo uit die tijd had verwacht.