Volkswagen Vento - Eerste rijtest - Uit de Oude Doos

In de zomer van 1991 maakten we kennis met de Volkswagen Golf III. Die vertoonde weliswaar nog wel wat overeenkomsten met zijn voorganger, maar kon dankzij de meer afgeronde vormen en vooral het vloeiender gevormde dashboard echt als een kind van zijn tijd worden gezien. Zoals dat toen ook nog gebruikelijk was, keken we uit naar een versie met een kont erop. Sedans waren immers nog populair en dus was de komst van de Vento groot nieuws. De nieuwe naam was, na de Jetta, wel even wennen en dat was niet de enige koerswijziging die opviel aan de nieuwkomer.

Om te beginnen was er het uiterlijk van de Vento. Volkswagen had er werk van gemaakt om 'm toch nog wat meer onderscheidend te maken. Dat kwam natuurlijk bij de kont vooral tot uiting, maar ook het front was niet zomaar overgeheveld van de Golf. De Vento kreeg andere koplampen die van boven tot onder grensden aan de wat hogere grille.

Bij de kont viel vooral op dat Volkswagen voor een tamelijk hoge achterklep was gegaan. Voorganger Jetta was wat dat betreft wat ranker van vorm. Uiteraard moest dit bijdragen aan een voor een sedan heel acceptabele bagageruimte. 550 liter bagageruimte was er aan te spreken in de Vento. Wie meer wilde, kon de achterbank in twee delen neerklappen. Daarbij viel ons wel een wat minder geslaagd detail op: je moest de hoofdsteunen eruit halen om de bank geheel neer te kunnen klappen en die 'slingerden dan slordig rond'. We vonden het wel een leuk detail dat je met je sleutel de achterbank kon vergrendelen. Zo kon iemand die bij de bagage wilde komen door een ruit in te slaan niet zomaar in de kofferruimte raken.

Qua motorisering leek het bij de Vento vanzelfsprekend op de Golf, alleen hadden de krachtbronnen in de Vento wel iets meer gewicht te verzetten. We ontdekten dat de 1.8 met 75 pk vermogen op zich voldoende was voor de Vento, maar dat de 90 pk sterke versie toch wel iets de voorkeur genoot als je vaak met het hele gezin op stap zou gaan en bijvoorbeeld ook nog een aanhanger achter de auto wilde hangen. Met de 115 pk sterke 2.0 had je simpelweg een vlotte auto aan de Vento, al viel ons wel op dat hij dan wat rumoerig was vanbinnen. De 75 pk sterke 1.9 TD was ook een aanrader, die had dankzij de turbo de scherpte die de atmosferische 1.9 miste. Een jaar later werd de Vento ook leverbaar met de 1.9 TDI, waarmee het helemaal een dieselfeestje werd. De crème de la crème was uiteraard de Vento VR6. Dat waren nog eens tijden, een dikke V6 in een verder beschaafde sedan in de compacte middenklasse.

Volkswagen Vento VR6

De Vento groeide in Nederland uit tot een bescheiden succes. In het eerste volle verkoopjaar, 1993, werden er 5.650 exemplaren verkocht en in zijn laatste jaar (1998) tikte de Vento nog altijd een krappe 4.000 stuks aan in de verkoopcijfers. Uiteindelijk kwam de teller in totaal op ruim 27.000 stuks uit. Toch was dat maar weinig vergeleken met de Golf, want daarvan werden er in één jaar al bijna zoveel verkocht.