Menu
De Q50 opereert in het zogenaamde premium-D-segment en is daarmee een concurrent van de BMW 3-serie, Mercedes-Benz C-klasse, Audi A4, Jaguar XE en Lexus IS. De Q50 verscheen in 2013 als opvolger van de hier nauwelijks verkochte G37 en introduceerde behalve een nieuwe naamgeving ook een nieuwe designtaal.
Als relatief compact model was de nieuwkomer destijds met name voor de Europese markt, waar grotere sedans het nog moeilijker hebben, van groot belang. Het genoemde segment trekt hier nu eenmaal een heleboel kopers. Die werden door de Japanners verleid door een achterwielaangedreven model met een wulps gelijnd koetswerk dat in Japan onder de legendarische naam Nissan Skyline werd verkocht. Infiniti toonde lef door de auto niet alleen te voorzien van moderne 2.0-turbomotoren en - speciaal voor Europa - 2.2-diesels, maar ook van een uiterst krachtige hybride-aandrijflijn. Met een gecombineerd vermogen van 365 pk is die S Hybrid nog krachtiger dan de BMW 3-serie Active Hybrid en de acceleratie van 0 naar 100 is in deze tweemotorige zescilinderbeul in minder dan zes tellen achter de rug.
Ook op andere vlakken schuwde Infiniti het bepaald niet om vooruitstrevend te zijn. Zo was de Q50 de eerste productieauto met steer-by-wire-techniek, waarbij de overbrenging tussen stuurwiel en voorwielen elektronisch geschiedt. Ook was Infiniti er vroeg bij op het gebied van rijassistentiesystemen en was de Q50 jaren geleden al in staat om zichzelf op afstand van de voorganger én binnen de lijntjes te houden.
Durf is normaliter een goede manier om in de kijker te komen bij veeleisende kopers, maar bij Infiniti werkte dat toch net even anders. Van de Q50 zijn er in het beste jaar nog geen 60 verkocht en in 2018 tellen we tot nu toe zelfs maar zeven exemplaren.
De discussie is gesloten.
Reageren is niet meer mogelijk.
