In 1993 kocht opa deze Opel Vectra, het werd kleinzoon Lars' eerste auto

Wie in 1993 in de markt was voor een nieuwe auto en een verstandige keuze wilde doen, overwoog een Opel Vectra. Opels middenklasser had alle eigenschappen die Opel in die tijd de favoriete allemansvriend van de Nederlandse automobilist maakten. Hij was lekker ruim, stil genoeg, redelijk zuinig, beproefd en betrouwbaar, heus niet duur en bijna totaal anoniem. Bankdirecteur Jos Kuijsters stond bekend als een man die zijn guldens graag verstandig uitgaf. En bankdirecteur of niet, meer dan een grijze Opel Vectra had hij niet nodig. Op 3 september 1993 werd hij de eigenaar van de GX-JG-21, een Vectra 1.8 GLS sedan, met onder de motorkap de beproefde C18NZ-motor van Opel, die zijn vermogen van 90 pk op de weg bracht via een automatische transmissie. Een radio en een schuif-kanteldak waren de enige opties die Jos zichzelf gunde. Hij maakte, kortom, een verstandige keuze. 

Vroeger vaak op achterbank Opel Vectra gezeten

Jos’ kleinzoon Lars (28) mist zijn opa. Die overleed in juli 2019 op 89-jarige leeftijd, maar niet voordat hij Lars had geleerd dat je altijd verstandig met je geld moet omgaan, en dat auto’s zelfs dan toch mooi kunnen zijn. Heel veel kilometers bracht Lars op de achterbank van zijn opa’s Vectra door. Ze reden naar de Efteling, maar bijvoorbeeld ook naar de lokale bouwmarkt, over een route die Lars nu zelf regelmatig rijdt en die hem doet terugdenken aan al die ritjes met zijn opa. Niet zelden klonk tijdens zo’n ritje vanachter het stuur de uitroep: “Potverdorie, hoor dat motorke eens. Het rijdt als een naaimachientje!” Opa Kuijsters was een Opel-man. Hij versleet enkele Ascona’s en Rekords, hij hield van Duitse kwaliteit. “Hij kocht de Vectra omdat mijn vader zijn Ascona overnam”, zegt Lars. “Opa heeft de Renault 9 van mijn vader toen ingeruild op de Vectra, en op de aankoopfactuur zie ik dat hij goed heeft onderhandeld, want hij kreeg nog een mooi prijsje terug voor de Renault.” Het is maar één van de sterke autoverhalen die opa Kuijsters achterliet. Liefst vertelde hij ze zelf. “Stiekem was hij nogal een liefhebber”, vertelt Lars. Dat maakt het toepasselijk dat juist opa Kuijsters Lars’ coach was op de eerste avond dat hij zelfstandig een auto mocht besturen. Lars leerde het vak van een man die van autorijden hield. Toen die man moest stoppen met autorijden, zag hij maar één weg voor het verdere leven van zijn Vectra. Die moest van Lars worden. 

De Opel Vectra A van na de facelift, die hij in 1992 kreeg.

Vrienden hebben wel een mening over de Vectra

Dat gebeurde in 2018. Als hbo-student met een bijbaan bij de lokale supermarkt had Lars misschien niet echt een auto nodig, maar daarom genoot hij er niet minder van. De Vectra en Lars legden samen al zo’n 30.000 kilometer af en daarin toonde de Opel zich zo ongecompliceerd en betrouwbaar als half Nederland zich de Vectra herinnert. Slechts één keer belandde Lars op de vluchtstrook. “Toen was de benzine op”, lacht hij “Op die dag leerde ik dat de auto zelf een stuk betrouwbaarder is dan de benzinemeter.” Niet dat het een reden is om afscheid te nemen van de Vectra. Lars heeft alle reden om dat juist niet te doen, vertelt hij: “Hij is toch van opa en oma geweest. Mijn oma leeft nog altijd en hoewel de auto voor haar niet echt een emotionele waarde heeft, praat ze nog wel vaak over hoe ze er samen zo fijn mee hebben gereden. Ze vond hem trouwens ook duur.” Oma Kuijsters is maar een van de vele mensen met een mening over de Vectra. Lars’ vrienden, bijvoorbeeld, denken het hunne van de grijze Opel: “Ze doen er een beetje lacherig over. ‘Rijdt dat ding nou nog steeds?’, vragen ze dan, en vervolgens vragen ze wanneer ik hem wegdoe.”

De 1.8 van de Opel Vectra. In de eerste jaren was het nog een 1.8 S met carburateur, maar deze heeft injectie.

Houden ondanks andere auto

Dat wegdoen heeft Lars heus wel eens overwogen, maar hij kan het niet. “Ik snap wel waarom ze dat zeggen, want als ik eerlijk ben, is de Vectra niet echt mooi. Het is gewoon een nogal oubollige auto. Ik had – en heb nog steeds – niet echt de noodzaak om een eigen auto te hebben. Toen ik de Vectra kreeg, dacht ik: ik zie wel hoe lang ik hem hou. Maar een reden om hem weg te doen, is er niet. Hij rijdt fijn, heel natuurlijk en mechanisch. Niet bijzonder, maar wel goed. En ja, ik hou meer van Mercedessen en Volvo’s. De C-klasse en de S60 vind ik mooi. Nog niet zo lang geleden stond ik op het punt om een V60 te kopen. Door de coronacrisis ging dat niet door, maar ik had al wel besloten dat ik de Vectra dan niet weg zou doen. Dan zou ik hem ergens opslaan. Je beseft het niet meteen als je hem ziet, maar deze Vectra’s worden zeldzaam. Volgens mij zijn er nog maar een stuk of vierhonderd in Nederland. Misschien stijgen ze nog wel in waarde, al is dat niet de reden dat ik hem wil houden. Ik wil hem houden om ermee langs de bouwmarkt te rijden waar ik met opa altijd naartoe reed. Door die ritjes is deze auto me bijgebleven. En ik denk terug aan die keren dat we samen reden nadat ik de auto kreeg. Daar genoot hij erg van.” 

Een afgedankte cross-Vectra in een weiland vlakbij Lars’ woning steekt schril af tegen de schoonheid van de Vectra die Lars van zijn opa overnam.

Lars is een beheerste rijder

Lars omschrijft zichzelf als een 'beheerste rijder'. Daarin verschilt hij nogal van zijn opa, want die herinnert hij zich als een doorrijder van formaat. “Opa was zo iemand die achter het stuur afgaf op oude mensen die niet snel genoeg doorreden naar zijn zin. Dat deed hij ook nog toen hij zelf al oud was”, lacht Lars. “Maar hij reed ook gewoon goed. Schade heeft hij nooit gereden. Opa was heel zuinig op zijn auto, hij ging er ook altijd mee naar de dealer.”

Bij elke herinnering die Lars ophaalt, wordt duidelijker dat deze Vectra de status van ‘auto’ al lang gepasseerd is. De Vectra is een familiestuk en bindt opa Kuijsters ook na zijn overlijden nog aan Lars en zijn familie. Dat realiseert Lars zich terdege: “Deze auto is al dertig jaar in onze familie, dat gooi je niet zomaar weg. Bijna niemand vindt een Opel Vectra bijzonder, maar voor mij is deze Opel Vectra juist wel heel erg bijzonder. Daar kan gewoon geen Volvo of Mercedes aan tippen.” 

Dit verhaal is eerder gepubliceerd in AutoWeek Classics 1 2022