AutoWeek behoort tot de zeldzame gelukkigen die een dagje met de McLaren SLR Roadster mochten sturen. Stap in en rij mee. Als je durft, want dit is een gemene, onbetrouwbare feeks. Maar lékker!..
Het is een surrealistisch beeld als ik in de vroege ochtend op de oprit van Villa Rothschild, net buiten Frankfurt, om me heen kijk. Omringd door een kleine zeven miljoen aan auto's en nee, er is hier geen boot Japannertjes gelost, maar tien McLarens SLR Roadster. Welke ik wil hebben vandaag? Antwoord blijft nog even uit, de aanwezigen lopen bijna plechtig rondjes om de monsterlijk grote bolides, die als slapende draken op het smetteloze grind liggen. Op de foto mag zo'n SLR dan misschien een gepimpte SLK lijken, in het echt heeft hij werkelijk niets van zijn kleine broertje. Ja, het puntje van de neus. Maar daarna verandert alles. De rest van de koets is onwaarschijnlijk lang en laag, en op allerlei plekken ingesneden door enorme luchtgaten. Bijna helemaal achteraan wordt de wigvorm doorbroken door een klein, canvas koepeltje. De dichte SLR heeft vleugeldeuren, maar dat kan met de cabrio dus niet. Mis. Ook bij deze variant gaan de portieren schuin naar boven open, dankzij een vernuftige constructie waarbij een deel van de A-stijl mee gaat.
Starten gebeurt met een knop die onder een aluminium klepje op de pook is verstopt. En dan is de rust in de tuinen van Rothschild ook meteen voorbij. De machine snuift en gromt als een hellehond, maar dat is nog niets vergeleken met wat later komt. Amper stationair draaiend brengt de auto ons naar de openbare weg. Sturen vergt buitengewoon veel kracht; eerst denk ik dat de bekrachtiging kapot is. En dan zijn we het park uit en mag het gas erop. Even de fantasie gebruiken: denk aan vier Harleys, microfoon ertussen en die aansluiten aan de geluidsinstallatie van een middelgrote discotheek en de volumeknop op tien. Dan heb je een indruk van het geluid dat een SLR voortbrengt als je de rechtervoet omlaag brengt. En eigenlijk alleen dán, want de meeste prestaties waarvoor andere auto's alles op alles moeten zetten, doet deze V8 sluimerend, amper boven stationair. Maar zodra je op de snelweg even de ruimte krijgt, ontwaakt het beest weer en trapt de heavy metal drummer zijn double base weer in elkaar. En voor wie zich afvraagt wat je in vredesnaam moet met een cabrio die minachtig lacht om een tempo van zo'n driehonderd: het verkeer laat niet toe dat we de de top van 324 km/h (open: dicht haalt hij 332) proberen, maar een kleine 250 lukt wel en het gesprek kan gewoon worden voortgezet. Je hoofd boven het raam uitsteken zou tot een regelrechte scalpering leiden, maar gezeten voel je opvallend weinig rijwind.
Op bergachtige wegen ontpopt deze cabrio zich als een ware killer. Rustig rijden kan bijna niet, de minste beweging van je voet veroorzaakt een dreun in je rug. Als je een beetje door rijdt, voel je dat de auto gek wil doen. Hij daagt je uit, maar bedreigt je tegelijkertijd. Ik blijf mezelf vertellen dat ik zeven ton, ruim anderhalf miljoen gulden, in handen heb en waarschijnlijk heb ik het daar aan te danken dat we de McLaren SLR Roadster aan het eind van deze opzwepende dag ongeschonden weer in kunnen leveren. Mensen schijnen zich wel eens af te vragen 'what would Jesus drive?' Ik heb het antwoord niet, maar weet inmiddels wel waar satan zich in zou hebben verplaatst als hij een rijbewijs had.
Bekijk ook de video die we van deze rit maakten. Voor de volledige rij-impressie van de McLaren SLR Roadster zie AutoWeek 31, die 1 augustus verschijnt.
