Gereden: Chevrolet Captiva

Het mag duidelijk zijn dat de Captiva nog steeds een enorme auto is. Aan het formaat is bij de facelift niets veranderd, net als aan het feit dat je – al naar gelang je wensen – nog steeds vijf of zeven mensen aan boord kunt vervoeren. Aan de buitenkant valt vooral de enorme neus op, die nu voorzien is van een horizontaal in twee delen gescheiden grille en daarmee weer netjes mee loopt in de lijn van de Cruze en Orlando. Stap je vervolgens in, dat gaat die ballon net zo hard op. De materialen en het ontwerp doen ook denken aan de nieuwere modellen van het merk en zijn overal net een tikkeltje moderner gemaakt dan in de versie van voor de facelift. Op zich oogt het geheel netjes verzorgd en doen de knoppen best solide aan, al hoorden we in onze testauto wel wat kraakjes tussen de kunststoffen. En jammer genoeg was één van de schuifjes waarmee je de blaassnelheid uit de ventilatieopeningen regelt, ook al afgebroken. Al geven we de Captiva het voordeel van de twijfel, want je weet maar nooit hoe een journalist vóór ons de auto heeft behandeld...

Tirol kent nogal wat krappe bergwegen met dito bochten, en dat is misschien niet de beste plek om kennis te maken met dit bakbeest. Want juist in deze contreien voel je dan meteen hoe groot en lomp de Captiva is. Het vierspaaks stuurwiel is om te beginnen vrij enorm; tijdens het rijden merk je dat de besturing een innige band heeft met de rechtuitstand, in bochten geeft het systeem vrij veel tegendruk en wanneer je wat rappe bochten aan elkaar rijgt, is het vaak gokken hoeveel je moet insturen. Eenmaal in de bocht gedraagt de ruime Captiva zich rustig, hij gaat niet snel glijden of deinen en hangt niet overdreven veel op één oor. Bovendien is de geluidsisolatie prima en voelt de 184 pk sterke diesel goed bij de les, al is het erg jammer dat de stoelen (net als voor de facelift) te hard zijn voor een echt lekkere rit.