Gereden: Audi A2
Net als bij de TT werd de Al2 studie fluks en zonder ingrijpende wijzigingen omgezet in een seriemodel, dat vanaf juni in Duitsland te koop is. In juli komt Nederland aan de beurt. Audi zal per jaar 60.000 A2's maken, wat ze zien als de doorbraak naar massaproductie voor hun Aluminium Space Frame, tot nu toe uniek voor de topper A8 die in veel kleiner aantal wordt gemaakt. Maar gevraagd of er nu snel andere modellen met ASF volgen stelt directeur marketing Georg Flandorfer ons teleur: "de volgend jaar komende nieuwe A4 heeft geen ASF, en ook niet de unieke 'service-module' van de A2".
Dat laatste is een inspectieluik dat eruitziet als een nep-grille. Hierachter kan olie gepeild en zonodig bijgevuld worden, alsmede het ruitensproeiwater. De motorkap van de A2 hoeft nooit door de eigenaar geopend te worden. Het schijnt dat progressieve lieden hun handen niet vuil wensen te maken aan regulier auto-onderhoud.
Teleurstellend kleurloos
De contouren beginnen zich af te tekenen van wat men wil met de A2. Het is een 'technologie-träger', een uitstalkast van Audi's nieuwste ideeën. Laat dus de hoop varen dat deze kleine van 3 meter 82 lang een nieuwe basis onder het gamma legt, zoals ooit de Audi 50, een luxe versie van de eerste VW Polo. Nadrukkelijk wijst Audi ook op het hoogwaardige interieur. Misschien mede om afstand te nemen van de Mercedes A, die menige teleurgestelde reactie opriep dat je niet op typische Mercedes superkwaliteit moet rekenen.
Meer dan de kleine Merc dient de A2 gezien te worden als een trendy artikel, een auto die iets wil uitdrukken en meer is dan domweg vervoer van A naar B. Dan denken wij meteen: daar hoort kleur en fleur bij, opvallen, een beetje durven. En is het ons een groot raadsel waarom de bekleding keus biedt uit grijs, grijs, grijs, of beige. Helemaal duister is ons wie het erdoor heeft gekregen dat eerst maar vier lakkleuren leverbaar zijn (later acht). Te weten: conservatief donkerblauw, laat-vooral-niemand-schrikken zilvergrijs, camouflage-donkergroen en als enige een béétje uitdagende tint loodmenie-oranje dat in fel zonlicht naar oudroze verkleurt.
Wel veiligheid, geen luxe
Het valt ons verder op dat de aardige vindingen om maximaal nut te halen uit interieurvariaties extra bijgekocht moeten worden. Dubbele bagagevloer, bergbox in de achterste voetenruimte, verlengd middenconsole - raadpleeg de optielijst. Evenzo voor het 'unieke' Open Sky System dubbele glasschuifdak. Op het arrogante af vinden we dat een bagage-afdekzeil niet standaard is; telt dan het voorbeeld van een Mercedes A ineens wel, waar je ook in de Classic-versie geen bagagezeil krijgt?
Overigens kent de A2 geen keus in Attraction/Ambition/Ambiente aankledingen zoals andere Audi's. Wat zit er dan wel in? Elektrische raam- en spiegelbediening (maar handbediende ramen achter), front- en zij-airbags, ESP stabiliteitsregeling en ABS op de remmen. Een hoofdairbag-gordijn langs de dakrand kan bijbesteld worden. Gelukkig zijn we geen designer bij Audi, anders stonden we met de plukken uitgerukt hoofdhaar in de handen. Uit nijd dat het thema 'aluminium' ook al bijgekocht moet worden. Alu randjes om de meters kon nog net, en een alu stripje onder de achterklep. Maar alu deurgreepjes en rand om de schakelpook niet, da's extra. Je moet blijkbaar met de deur open rijden, zodat ieder de 'ASF' emblemen op de deurstijlen kan zien.
Keurig maar niet feestelijk
Het is waar, de binnenafwerking is niets minder dan in grotere merkgenoten. De voorstoelen zijn ruim en zitten goed, het dashboard is een toonbeeld van praktische inrichting. Achterin kun je de langste benen kwijt, dankzij heel ver uitgediepte vloerkuipen. Maar ook door een hoge zit, met als vrijwel onvermijdelijk nadeel een zeker niet bijzondere hoofdruimte. Dan hadden we niet eens zo'n Open Sky schuifdak dat nog wat ruimte wegneemt, we vonden geen testauto waar het in zat.
We konden wel kiezen uit alle motorversies: 1,4-liter benzine of diesel. De eerste, bekend uit de VW Polo en gezegend met 75 pk, biedt een redelijk prestatiepeil maar kon meer trekkracht bij laag toerental gebruiken. Daaraan heeft de driecilinder diesel met hetzelfde vermogen niet het allerminste gebrek. Het is een knorretje, dat je zeker bij het optrekken goed hoort, afgezien daarvan zouden we de pompverstuiver-diesel onze huizenhoge favoriet noemen. Ware het niet dat dieselrijden in het oog van de Nederlandse overheid zo goed als misdadig is, zodat er zware geldboetes op staan.
Volgend jaar komt een 3L-versie, met dezelfde technische trukendoos als de VW Lupo 3L. Eind 2001 schijnt ook een 100 pk benzine-1.4 te komen, eveneens geleend uit de Polo. Maar daar leken Audi-officials bij de presentatie liefst niet over te praten. Voor sterke motoren of Quattro vierwielaandrijving verwijzen ze naar de A3.
Hobbyisme
Wij zijn niet overtuigd. Met het rijden van de A2 is niets mis, daarover later meer. Ook over de bijzondere grapjes in het interieur. Nu houden we het erop dat Audi wel erg thematisch te werk ging bij de A2 presentatie. Milieuvriendelijk door laag verbruik (voortkomend uit lichte bouw en super-stroomlijn), en compacte bouw (al is een Mercedes A 25 cm korter). Modieuze high-tech met het aluminium chassis, het inspectieluik in de neus.
Daarop ligt zoveel nadruk dat een opgaaf van de standaard uitrusting kennelijk niet ter zake doende wordt geacht. Ongeveer zoals Rolls-Royce het altijd indiscreet vond om iets te zeggen over motorvermogen. De A2 is voor trendgevoelige yuppen, of hoe ze in modern jargon ook mogen heten. Die een Audi A3 burgerlijk vinden, en een VW Golf te gewoon om zelfs maar te noemen.
Dan zien wij het als een cruciale fout dat echt leuke dingen voor de A2 in de extra-lijst staan, en dat echt progressieve binnen- en buitenkleuren vooralsnog ontbreken. Audi knuffelt zijn aluminium-technologie, zoals een kind dat geen essentieel verschil ziet tussen zijn pluchen konijn en een echt levend huisdier. Of de A2 in het echte leven een trendsetter is vragen wij ons af.
