Een klassieker als EV - Reportage

Waarschuwing: we gaan even wat vooroordelen oplepelen. Mannen die hun hart hebben verpand aan klassieke auto’s, houden niet zo van verandering. Ze luisteren naar Creedence Clearwater Revival en Led Zeppelin in plaats van Daft Punk ft. The Weeknd. Ze kopen het liefst een mobieltje zonder internet en betreuren het tot op de dag van vandaag dat de zaterdag-Speurders zijn vervangen door Marktplaats en Autoscout24. Ze klampen zich vast aan de goede oude waarden, maar veranderingen houdt het individu niet tegen. Porsche introduceert de Taycan, Mercedes de EQC en Audi de E-tron. Dit terwijl Tesla al jaren de geleden de markt wakker schudde, nadat Toyota en Nissan een Prius en Leaf in de showroom hadden gezet. Het kan verkeren.

Zo kijkt de buitenwereld soms tegen klassiekerrijders aan. Voor een aantal van hen gaat het bovenstaande inderdaad op, maar er zijn ook genoeg klassiekerbezitters die een oldtimer rijden en die toch middenin de wereld staan. Misschien hebben ze ernaast wel een EV. Voor al die mannen bouwt Ruben Stern (54) in het Noord-Hollandse Wormer aan een weinig voor de hand liggende klassieke auto met elektrische aandrijving. Voor de man (met gevulde beurs) die graag in zijn klassieker wil blijven rijden.

GEWETENSSPAGAAT

Er doemt een prangende vraag op die nodig moet worden beantwoord. Waarom in hemelsnaam zou je in een klassieke auto met elektrieke aandrijving gaan rijden en dan ook nog in een 2CV? In Wormer en wel in de Eendengarage of all places ligt het antwoord op straat. ‘Bob de Bouwer’ in de persoon van Ruben Stern en eindgebruiker van het eerste uur Frank Groen geven ieder hun eigen antwoord met motivaties die de actieradius van een set batterijen uit elkaar liggen. Eerst maar eens Ruben aan het woord laten. Hij bouwt 2CV’s (en zijn derivaten als de Dyane en de Ami) op bestelling om tot 2CV Electrique. De elektromotor is zelfs in de amper geïsoleerde eend nauwelijks hoorbaar.

Ruben had er een even simpele als voor de hand liggende reden voor. Hij heeft een zwak voor de 2CV, maar zijn geweten knaagde al tijdens zijn vroege jeugd. Helemaal toen in 1973 de oliecrisis uitbrak en hij zich als kritische negenjarige afvroeg of die vervuilende benzineen dieselauto’s nog wel mochten. “Dat heeft me nooit meer losgelaten. Het valt voor mij amper te rijmen hoe ik mijn autoliefde bedrijf in combinatie met mijn linkse hart. Het zorgt voor een enorme spagaat in mijn hersenpan.” Met hedendaagse auto’s heeft de ondernemer hoegenaamd niets. Zijn hart ligt bij klassieke auto’s. “Er was maar één oplossing voor mijn prangende gewetensspagaat: ik bouw zelf een elektrische klassieker.” Een jaar of zeven geleden gaf hij zijn ‘zekere’ bestaan als popmuzikant, productieleider bij een balletgezelschap en grafisch vormgever op om elektrische Citroëns te gaan ontwikkelen.

In Frank Groen (73) vond hij zijn eerste afnemer, die om allesbehalve milieuredenen in een Besteleend rondknort. “Ik doe het gewoon omdat ik evenmin iets heb met moderne auto’s, maar wel een klassieke auto wil blijven rijden in de stad waar mijn hart ligt. Maar ja, daar krijg je geen parkeervergunning meer op een auto van voor 1 juli 1992. Er zijn zelfs steden, zoals Rotterdam, waar die categorie een tijd lang de stad niet meer in mocht. Nu mogen ze er wel weer in, maar krijgen ze hun verloren parkeervergunning niet terug. Ik wilde de aanstaande maatregelen niet afwachten en toen ik van Rubens idee hoorde, bestelde ik direct een elektro-Eend, maar wel een waarin ik minstens dertig dozen wijn kan vervoeren. Hoewel die auto al meer dan vijfig jaar oud is, kreeg hij dankzij zijn nieuwe aandrijflijn direct een vergunning. Verder rijd ik ‘s zomers een Alfa Romeo Spider en deel ik met een bevriende garagehouder een Amerikaan uit de jaren zestig.”

Hij legt ook de concessie aan hedendaags comfort naast zich neer. “Ik rijd er jaarlijks hooguit 2.000 kilometer mee. De grootste afstand leg ik af naar Hilversum. Dat is op de snelweg prima te doen. Ik rijd dankzij de elektrische aandrijving heel makkelijk mee met het overige verkeer. Hij is in feite veiliger dan voorheen.”

SENSATIE

Rubens motieven zijn dus duidelijk groener dan die van Frank. Zijn AK350 rijdt inmiddels zeven jaar elektrisch en gedurende die periode heeft de elektrische auto in technisch opzicht best stappen gemaakt. De jongere Eenden hebben modernere techniek, kunnen langer rijden en laten zich sneller laden. Ruben bouwt uitsluitend op bestelling.

Vooralsnog drijft hij zijn eenmanszaak in de Eendengarage, als shop-in-shop. “Ik ben in een piepkleine niche gestapt. De vraag naar elektroclassics neemt zeker toe, maar vooralsnog bouw ik ze alleen en maak gebruik van de middelen binnen de Eendengarage. In feite koop ik telkens een 2CV en voorzie die van een elektrische aandrijflijn.”

Inmiddels krijgt hij ook belangstelling uit andere delen van de wereld. Want ook daar neemt de antiverbrandingsmotorlobby hand over hand toe. “In België mogen oudere auto’s sommige steden niet meer in en in Duitsland wordt het ook al lastiger”, legt Ruben uit. “Zelfs de Balearen hebben plannen in de bovenste la liggen. Maar ook uit Japan en de VS komen de e-mails binnen. Voor die kopersgroep telt de nostalgie in combinatie met het sussen van het geweten. Tegelijkertijd wil iedereen de sensatie van een stille 2CV samen met een acceleratie die weinig onderdoet voor die van een moderne Tesla. De tamme luidruchtige Eend wordt een stille wilde, zeg maar.”

Met Franks 2CV gaan we op pad om proefondervindelijk die sensatie te ondergaan. Des te pikanter als je bedenkt dat je in het origineel een kalender nodig hebt voor de acceleratie van 0-100 km/h. De kenmerkende roffel van de tweecilinderboxer heeft plaatsgemaakt voor slechts een licht gierend geluid afkomstig uit de vierversnellingsbak. Puristen die menen dat die bij een Eend hoort zoals de V6 Busso bij een Alfa geven we deze keer ongelijk: rijden met de stille en niet-vervuilende Eend is een unieke sensatie.

Ruben verduidelijkt dat de oorspronkelijk uit 1948 daterende 2CV nooit leverbaar is geweest met welke vorm van emissiebeperking dan ook. Ook niet in haar laatste bouwjaren in Portugal. “De Eend is altijd ‘vuil’ geweest. Zuinig, maar vuil. Met de elektromotor verhoog ik het rendement van om en nabij 20 procent tot 90 procent. Het aantal bewegende delen is geminimaliseerd, zodat de elektro-Eend nagenoeg onderhoudsvrij is. Voor mij telt de technische elegantie even zwaar als de milieutechnische argumenten.”

De zero-emissie Eend kun je met recht duurzaam noemen. Ruben legt uit waarom: “Hij is al lang geleden geproduceerd, en met de elektroaandrijving gaat hij zijn tweede leven in. Natuurlijk, de productie van accu’s is vuil en er wordt veel koper gebruikt voor de wikkelingen. Maar de accu’s zijn recyclebaar en de motor gaat een eeuwigheid mee. Daarbij hoeft er niet telkens verse olie in (of bij), hoewel het bij een Eend maar om 2,5 liter gaat.”

CIRCULAIR

En de originaliteitsfreaks dan? “Daar heb ik inderdaad wel eens commentaar van gekregen. Zonde van zo’n Eendje, vinden de anonieme klagers op internet. Maar er zijn ettelijke miljoenen exemplaren gebouwd, dus hoef ik me daar niet zo schuldig over te voelen. Nou ja, behalve als ik een verzoek zou krijgen om een uiterst schaarse 2CV Sahara te elektrificeren.” Ook Frank wordt wel eens aangesproken. “Maar dat wuif ik weg door te zeggen dat ik niet vervuil in de stad.”

Ruben vult aan: “In de loop der jaren zijn elektroclassics dankzij de elektrolobby meer geaccepteerd geraakt. De publieke opinie is nu gewend aan het fenomeen elektrische auto. De toenemende vraag het afnemende aantal klaagzangen bevestigen dit. En wie een kijkje komt nemen in onze bedrijven, ziet hoe circulaire micro-economie werkt. De Eenden worden gerestaureerd en opgebouwd met gereviseerde onder delen. Kortom: er zijn mensen die uit nostalgische dan wel praktische overwegingen overschakelen op een elektrische klassieker. Wat mij betreft hebben ze allemaal gelijk.” Wie liever wat meer auto wil: Stern bouwt ook DS’en om tot EV.