Designreview Mercedes-Benz EQE SUV: 'net als de EQS SUV visueel vadsig'

Vanaf 1950 was Mercedes-Benz uitgesproken teutoons. Trefzeker gepende carrosserieën vertelden over de technologische gründlichkeit eronder: legendarische bouwkwaliteit visueel gemaakt.

Middels stilistische referenties aan dit roemrijke verleden zouden vele decennia diverse Mercedes-Benz designchefs de merkhistorie vieren, belichamen, in hun werk. Louter subtiele en strategische wijzigingen werden bij modeliteraties toegepast, zoals intelligente fabrikanten van topproducten kenmerkt. Met kleine, trefzekere stappen. Met de juiste relevante vormen. Met accurate kleuren en geperfectioneerde materialen.

Patek Philippe zal met die reden nooit roze, plastic Peppa Pig-horloges fabriceren. Klanten kopen met exclusieve producten namelijk zeer bewust een onderdeel in de merkhistorie. De uitvinder van de automobiel zal zijn essentiële merkwaardes ongetwijfeld hartstochtelijk koesteren. Toch?

Helaas. Rond 2000 begon de groteske aftakeling van Mercedes-Benz. Het faillissement van tientallen jaren consistente designarbeid. Generieke vormentaal en stilistisch slappe volumes werden rond de eeuwwisseling ingezet tijdens een radicale en als bizar te classificeren, nooit door het merk verklaarde koersverandering. Sindsdien negeert het merk stoïcijns alle significante merkhistorie, designelementen en heritage modellen. Alsof Coca-Cola het rood-zwarte etiket op hun typisch getekende glazen flessen overboord zet en voortaan vanuit vierkant tetrapak met Chocomel-blauwe letters op okergele achtergrond hun frisdrank aanbiedt.

Net als de grote EQS is de EQE SUV visueel vadsig. Deze two-box designexercitie heeft een nietszeggend proportioneel statement.

Kenschetsend voor de exercitie is de down the road graphic: het aangezicht van de EQE bestaat uit anonieme koplampen gelinkt aan een tegenwoordig blijkbaar obligate lichtbalk, waaronder een reusachtige nep-grille is geschroefd. De afgedichte ‘opening’ is zo elegant als een dichtgetimmerde schuur. Tot overmaat van ramp wordt deze façade geflankeerd door even valse luchtinlaten op de bumperhoeken. En zelfs een exemplaar onder de nummerplaat. ‘Eerlijk’ design zou uitstralen dat deze elektrische auto geen lucht nódig heeft. Desondanks pretendeert de EQS, even luidruchtig als andere EQ-modellen, een enorme verbrandingsmotor in de neus te herbergen. Waar komt de onzekerheid over de kerngedachte vandaan?

Het gros van de pure EV-fabrikanten worstelt niet met hun boodschap. Tesla, elektro-start-ups Nio, Lucid en het gedeeltelijk failliete Lightyear en zelfs meer traditionele merken als Volvo, Hyundai, Kia en Ford monteren geen imitatiegrille op hun EV’s.

Aan de zijkant ontberen shutlines unieke form language. Rondom is de surfacing zwak en de graphics van greenhouse en DLO zijn nietszeggend. Kia past haar dog-bone toe op voorruitontwerpen van verschillende modellen: een uitstekend voorbeeld van hoe kleine zaken veel effect kunnen bewerkstelligen. Ooit wist ook Mercedes-Benz met kleine designelementen te imponeren, innoveren en onderscheiden. Zoals het type brightwork toegepast op de B-stijl en raamframes van S-klasse uit de pre-facelift W140-serie. Dit genuanceerd warm getinte, satijnglanzend chroom is uitermate stijlvol en direct herkenbaar als zijnde Mercedes-materiaal. Vanzelfsprekend ontbeert het op de EQE. Deze nieuweling moet het doen met raamlijsten in merkloos pianozwart plastic.

De EQE is waarschijnlijk technisch een van de betere elektrische auto’s in zijn klasse: behept met topkwaliteit materialen en een forse actieradius. Het design corrumpeert echter alle inspanningen van de engineers: het is oneerlijk over de onderhuidse elektro-innovatie en frustreert daarmee de boodschap, vernieuwing en het merk-dna.

Mercedes-Benz laat een fenomenale kans liggen, want enkel een relevante doorontwikkeling van het befaamde klassieke Mercedes-Benz dna stelt de toekomst van het oudste merkverhaal zeker.